ตอนที่ 2
1067 คำ
“ไปหอมพี่แนนโน่น” คนบนตักยังงอนไม่หาย
“อะไรเนี่ยทำดีแท้ ๆ กลับโดนเมียโกรธ”
“ทำดีอะไร ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย”
“พี่แค่เอาของไปติดสินบนพี่เทกหนูเท่านั้นเอง บอกเขาว่าให้ดูแลเมียพี่ดี ๆ อย่าให้ใครมาจีบ” คนฟังถึงกับยิ้มไม่หุบ เมียอะไรกันพูดไม่อายปาก
“แน่ะ ยิ้มแล้ว ไม่งอนนะครับ พี่จะไปไหนรอดอัยย์ก็รู้” คนไปไหนไม่รอดซุกหน้าลงกับอกขนาดใหญ่เกินตัว เพราะแบบนี้ไงเขาเลยไปไหนไม่รอด มืออีกข้างเริ่มบีบเคล้นขยับให้เรียวขางามใต้กระโปรงพลีทอ้าออก
“แฉะแล้ว”
“อื้อ อย่าแกล้ง” คนบนตักร้องห้ามเจ้าของมือแต่สองขาเรียวกับอ้าออกให้ฝ่ามือของเขาเข้ามาสัมผัสความฉ่ำชื้น
“อยากเอาทั้งชุดแบบนี้เลย” คนลามกที่ลามกไม่เคยแผ่ว อย่าว่าแต่ชุดนี้เลยชุดแบบไหนเขาก็อยากเอาทั้งนั้นแหละเขามันพวกหื่นไม่เลือกที่
“ไม่ต้องมาหื่นเลย ไปอาบน้ำก่อนเลย” เธอตีแขนคนหื่น ให้ไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเรียนมาเหนื่อย ๆ จะมาใช้แรงต่อเลยหรือไง
“ไม่เอาขอก่อนหนึ่งน้ำ” คนหื่นก็ยังเป็นคนหื่นอยู่วันยังค่ำ ยังต่อรองขออีกสักน้ำ เขาหิวมาตั้งแต่เธอขึ้นรถมาแล้ว กลิ่นเหงื่อเธอผสมกับน้ำหอมที่เขาซื้อให้ยิ่งให้ความเซ็กซี่มากขึ้น
“ไม่ได้ค่ะ พี่อาร์ตไปอาบน้ำก่อน” อัยรินทร์แหวใส่คนหื่น
“วันนี้ได้เงินปันผลมาร้อยหนึ่งเดี๋ยวแบ่งให้ยี่สิบ” แน่นอน คำบอกเล่าของเขาทำมือที่ผลักไสชะงักค้าง เพราะร้อยที่เขาว่าแน่นอนว่าไม่ใช่ร้อยบาท แต่เป็นร้อยที่มีศูนย์ตามหลังอีกหลายตัว
“จัดไปค่ะ ผัวขา”
“เงินมาผ้าหลุดจริงเมียกู” เสียงหัวเราะของทั้งสองดัง คับห้องนั่งเล่นในเพนต์เฮาส์ระดับสามร้อยล้าน รวยไหมไม่ต้องถาม เพราะเขาคือลูกชายคนโตของท่านประธานบริษัทโอสถบำรุง ผู้ผลิตและจัดจำหน่ายเครื่องดื่มชูกำลังอันดับต้น ๆ ของทวีปและยังมีบริษัทเล็ก ๆ ในเครืออีกมากมาย
ไฮโซตัวจริงก็คือเขานี่แหละ
อาชวิน บวรปรัชญ์ ลูกชายคนโตของอรรถพรกับอัฐพร [1]บวรปรัชญ์
บทที่ 2 เด็กเลี้ยง (ปัจจุบัน)
อัยรินทร์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเวลาสองทุ่ม น้ำเดียวของเขา ไม่มีอยู่จริง คนเอาแต่ใจหลับสนิทนอนเปลือยกายกอดเอวเธอไว้แน่น ร่างกายของเธอถูกทำความสะอาดเรียบร้อย
‘น่ารักตลอด’ นึกชมเขาอยู่ในใจ
“อย่าดูด!” ชมไม่ทันไรคนหื่นที่แม้ตอนหลับยังละเมอดูดปลายยอดถันของเธอเขานี่นะ หื่นไม่เคยลดละ ใครจะคิดว่าคนอย่างเขาจะหื่นได้ขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าก่อนหน้านี้เขาและเธอจะอยู่ด้วยกันเป็นปี ๆ โดยที่ไม่มีอะไรเกินเลย แต่เมื่อได้เกินเลยแล้ว ทุกอย่างก็กลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ
จากคนสุภาพ พี่ชายที่แสนดี กลับกลายเป็น ผัวสุดหื่นอย่างตอนนี้
“บอกว่าอย่าดูดไงคะ” เธอพยายามดันหน้าเขาออกจากทรวงอกงาม เพราะเขาดูดแรงขึ้นกว่าเดิม
“อีกรอบไหม” นั่นไง หื่นจนไม่เหลือคราบคุณชายไฮโซแล้วเนี่ย เหลือแต่คนมักมาก หมกมุ่น
“ไหวเหรอ” นั่นคำพูดของคนปฏิเสธเหรอนั่น เธออยากจะ ตีปากของตัวเองนัก เธอเองก็หื่นไม่ต่างจากเขา ยอมรับว่าอารมณ์ของวัยว้าวุ่นช่างรุนแรงเหลือเกิน
“พูดแบบนี้ท้าทาย จบไม่สวยนะครับคนสวย”
“จบไม่สวยนี่แบบไหนเหรอคะ” เธอยังคงท้าทายเขาไม่หยุด
“จบแบบคืนนี้ใครบางคนต้องทายาแก้บวมนะครับ”
“ไม่ใช่ใครบางคนต้องทายาแก้ถลอกเหรอคะ”
“แม่ง กัดให้ขาดเลยดีไหมเนี่ย หัวนมชมพูเนี่ย โคตรขาว โคตรอึ๋ม” คนโดนชมว่าโคตรอึ๋ม โคตรขาว ถึงกับหัวเราะคิก เพราะฟันที่กัดรอบลานยอดถันและปลายลิ้นที่เย้าหยอกกับส่วนปลายยอดที่ชูชัน
“อืม อย่าค่ะ พี่อาร์ต”
“ร้องห้ามแต่แอ่นอกป้อนพี่เนี่ยนะ” คำแซวกับเสียงหัวเราะทำให้นักศึกษาสาวถึงกับเขินจนต้องตีเขาหลาย ๆ ครั้ง
“ใช่เรื่องมาพูดล้อเล่นไหมคะ ก็คนมันเสียว”
“เสียวก็แค่คราง จะมาห้ามทำไมกัน” คำพูดห่ามของเขาแต่เธอก็ทำตามทุกครั้ง ทุกความเสียวซ่านถูกส่งออกมาเป็นเสียงคราง เขาดูดแรงเกินไปแล้วเกินที่เธอจะต้านทาน
“อื้อ...ตัวเองงื้อเค้าไม่ไหวแล้ว” เธอร้องครางเพราะความกระสัน เขาปลุกเร้าเธอไม่หยุด จากที่ดุเขาว่าอย่าทำตอนนี้กลับ กดศีรษะเขาให้ซุกไซ้หน้าอกของเธอเอง
ร่องรักฉ่ำชื้นเพราะบทรักก่อนหน้านี้ เขาครูดถูหน้าท้องแกร่งเข้ากับเนินเนื้อ หญิงสาวร้องครางเพราะความเสียวที่ได้รับ ทั้งช่วงล่างและช่วงบนที่โดนรุกเร้าอย่างหนัก
“โคตรน่าเอา” คำพูดไม่น่าฟังแต่กลับถูกใจของเธอ
“เอาหนู พี่อาร์ตขา อัยย์ไม่ไหวแล้ว” เสียงครางของเธอ ทำให้เขาเองก็แทบไม่ไหวเหมือนกัน อยู่กับเธอเขาแทบจะกลายเป็นพวกบ้ากาม เจ้าลูกชายคอยตั้งตรงจะเอาอย่างเดียว
“ครางดัง ๆ” คำสั่งเหมือนไม่ได้สั่งเพราะเธอชอบครางดังอย่างที่เขาต้องชอบอยู่แล้ว
“อ๊ะ!” ร่างบางถูกพลิกให้กลับและลากไปปลายเตียง เขาสวมเครื่องป้องกันก่อนจะกดความใหญ่โตเข้าไปจนสุดทางแห่งรัก ความจุก ความเสียวทำให้ร่างบางหุ่นนาฬิกาทรายระทดระทวยอยู่ขอบเตียง
เขาจับเอวคอดกิ่วไว้แน่น แผ่นหลังขาวเนียนของเธอทำเขาอยากฝังจมูกสูดดมทุกครั้ง เรียกได้ว่าติดเมียขั้นสุด การเข้าสุด ออกสุดของเขาทำเธอร้องครางไม่หยุด
“ที่รัก...หนูไม่ไหวแล้ว”
“เพิ่งเริ่มเองสาวน้อย”
[1] พระเอก นางเอกจากเรื่อง ฉันเป็นเด็กท่านประธาน โดย กาแฟหอมกรุ่น
- ผู้เขียน
