ปานระพีรู้สึกตัวตื่นราวตีสอง การลืมตาแล้วพบแต่ความมืดมิด ว่างเปล่า อึดอัด ไร้หนทาง ไม่ต่างจากถูกจองจำในความมืด ทำให้เธอเบ้หน้าด้วยความขมขื่น ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่เคยชินกับความมืดมิดนี้เสียที
ความสุขไม่เคยยืนยาว
ความทุกข์ต่างหากที่ยืนยาว
คงมีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าลึกๆ แล้วตัวเองยังทำใจกับการสูญเสียการมองเห็นไม่ได้ ยังอาลัยดวงตา และยังแอบหลบมุมซุกตัวร้องไห้เงียบๆ คนเดียวบ่อยครั้ง
เธอก็แค่แสร้งทำเป็นยิ้มบางครา
แสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าคนอื่น
แต่จริงๆ แล้วร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตา
และคงมีแต่พงษ์สวัสดิ์ ซึ่งเป็นจิตแพทย์ของเธอเท่านั้นที่รู้ว่า ปานระพีเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย เธอเคยพยายามที่จะกระโดดหน้าต่างโรงพยาบาลหลายต่อหลายครั้ง ออกอาการคลุ้มคลั่งและทำร้ายตัวเอง กระทั่งหมอต้องสั่งให้พยาบาลจับมัดไว้กับเตียง แล้วฉีดยาระงับประสาท และบางทีเธออาจจะเป็นบ้าไปแล้วก็ได้ หากไม่เจอส
