เช้านี้เธอไม่ได้ตื่นมาพร้อมกับความว่างเปล่า ไม่ได้กอดตัวเองท่ามกลางความหนาวเหน็บ อ้างว้าง และโลกมืด หากว่ามันยังมีวงแขนแกร่งตระกองกอดร่างบางแนบอกอุ่นอยู่ไม่ห่าง
ยอมรับว่าลึกๆ แล้วรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าอัศจรรย์
แต่ปานระพีก็ไม่มีเวลาอ้อยอิ่งอยู่กับความสุขเล็กๆ นั้นนานนัก ด้วยกลัวว่าคนที่นอนกอดตัวเองอยู่จะตื่นมาเสียก่อน จึงรีบยกแขนกำยำออกจากเอวคอด แล้วลนลานหาทางลงจากเตียง
จากนั้นก็รีบคลำทางไปยังโต๊ะหนังสือของตัวเอง เพราะจำได้ว่าเอากระเป๋าวางทิ้งไว้ตรงนั้น เมื่อไปถึงจุดหมายก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะรีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า
ทันทีที่เจอเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่ว่า ก็รีบกดโทรออกไปหาปิยฉัตร ที่ดูง่ายขนาดนั้น เพราะโทรศัพท์เป็นแบบปุ่มกด อีกทั้งปิยฉัตรเมมเบอร์ไว้แค่เบอร์ของเธอเบอร์เดียว และตั้งค่าให้การโทรออกแต่ละครั้งคือการโทรไปหาเธอโดยอัตโนมัติ
รออย่างร้อนใจไม่นานปลายสายก็กด
