ตอนที่ 14
แสงอาทิตย์ยามเช้าทำให้หญิงสาวข้างกายต้องกะพริบตาปริบ ๆ หลายครั้ง แล้วเธอก็ต้องร้องครางเพราะส่วนสำคัญมันกำลังเจ็บจี๊ด ๆ เธอเอามือกุมบริเวณหน้าท้องน้อย สีหน้าบ่งบอกว่าเจ็บปวดไม่น้อยเลยทีเดียว
“ที่รัก...ตื่นเถอะ” เสียงหวานเรียกทำให้ณัฐณิชาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นทันใด ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงถามหญิงสาวข้างกายต่อไปอีก
“ยังเจ็บอยู่หรือ” กวินภพกระซิบถาม ณัฐณิชาพยักหน้าน้อย ๆ
“เดี๋ยวก็ชิน” คำว่าเดี๋ยวก็ชินของเขาทำให้ณัฐณิชา หน้าแดงก่ำ ชินอะไรกันล่ะ ประโยคสองแง่สามง่ามทำให้เธออายม้วน
“วันนี้ไม่มีสัมมนาเหรอคะ” ณัฐณิชา รีบเปลี่ยนเรื่อง
“มีสิ แต่เริ่มเก้าโมง”
“แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วคะ” ณัฐณิชา ถามพลางชะโงกหน้าไปดูนาฬิกาหัวเตียง
“เพิ่งเจ็ดโมงครึ่งเอง เรามีเวลาอีกตั้งชั่วโมงครึ่ง เราไปหาอะไรทำให้ร่างกายมันกระชุ่มกระชวยหน่อยดีไหม” ณัฐณิชา หน้าแดงแปร๊ด เพราะคนพูดนั้นทำสายตาแวววาว ริมฝีปากยิ้มเจ้าเ
