คาร่ามีเรื่องไม่สบายใจ #2
1724 คำ
คาร่าเพิ่งมาถึงชั้นเรียนของเธออย่างเฉียดฉิว เธอนั่งลงได้ไม่นานศาสตราจารย์ก็เดินเข้ามา โมนิก้าก็เข้าเรียนคาบนี้กับเธอด้วย แต่หลังจากคาบนี้ไป โมนิก้าก็ต้องแยกไปเรียนคนละห้องกับคาร่าแล้ว เพราะทั้งสองไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน มีเพียงบางคาบเท่านั้นที่จะได้เรียนรวมกัน
คาร่ารู้สึกประหม่าที่จะนั่งคนเดียวในคาบเรียนต่อมา เธอนั่งแถวกลางพลางสังเกตนักศึกษารอบตัวเธอ ขณะที่อาจารย์ยังไม่มา เธอเลยฆ่าเวลาด้วยการมองไปรอบๆ ห้องเพื่อสำรวจ
ที่นี่เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่หรูหรา แถมตึกยังใหม่อยู่ เครื่องมือและอุปกรณ์การเรียนครบครัน สมกับค่าเทอมราคาแพงที่คริสเตียนจ่ายให้เธอ
“เฮ้… ฉันขอนั่งตรงนี้ได้ไหม” ชายหนุ่มคนหนึ่งถามเธอขึ้นมา ดึงดูดความสนใจของคาร่าให้หันกลับมามอง
คาร่าคาดเดาสิ่งนี้ไว้อยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงแค่พยักหน้ายอมรับ
เธอไม่สามารถบอกเขาไม่ให้นั่งตรงนี้กับเธอได้ เพราะเธอไม่มีความกล้าหาญพอ
เขาหล่อแต่ไม่หล่อเท่าคริสเตียน คาร่าสังเกตว่านักศึกษาหลายคนเป็นคนต่างชาติเช่นเธอ ผมของเขาเป็นสีน้ำตาล แต่คาร่าชอบผมสีเข้มของคริสเตียนมากกว่า
เขาดูเตี้ยกว่าคริสเตียน และคริสเตียนมีหุ่นที่สมส่วนดูแข็งแรง แต่ผู้ชายคนนี้ดูบอบบางมากกว่า
เธอเห็นผู้ชายหลากหลายประเภทเมื่อตอนที่เธอยังอยู่กับแด๊ดของเธอ บ้างก็หยาบคาย บ้างก็รุนแรง บางคนทำเหมือนดี แต่เป็นเพียงแค่การสวมหน้ากาก ผู้ชายพวกนั้นทุกคนจะบังคับเด็กผู้หญิงให้นอนบนเตียงเมื่อพวกเขามีโอกาส
ดังนั้นคาร่าจึงต้องคอยระวังผู้ชายทั่วไปอยู่เสมอ จนกว่าเธอจะแน่ใจว่าพวกเขาไม่เป็นอันตรายเหมือนคริสเตียน ลุงมาร์ค ฟรังโก้ ดาวิเด้และกาสปาโร ซึ่งพวกเขาเป็นผู้ชายที่เธอไว้ใจได้
ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอในตอนนี้ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องนั่งข้างใครสักคน ที่เป็นผู้ชายซึ่งอายุรุ่นเดียวกับเธอ
“ผมชื่อฟิล์ม ยินดีที่ได้รู้จัก” เขากล่าว
“ฉันชื่อคาร่าค่ะ” เธอพูดแนะนำตัวออกมาบ้าง แต่แทบจะไม่หันหน้าไปทางเขาเลย
ส่วนฟิล์มก็ยิ้มกว้าง พลางมองดูท่าทางที่เขินอายของคาร่าอย่างชอบใจ
“เมื่อวานผมเจอคุณที่ร้านกาแฟ”
“อือ”
ฟิล์มสังเกตว่าคาร่าเป็นผู้หญิงขี้อาย เขาจึงชอบเธอตั้งแต่เห็นเธอเมื่อวาน เขาอยากทำความรู้จักกับเธอเป็นการส่วนตัว แต่เธอดันเดินออกจากร้านไปก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้ทักทายเธอ
เขากำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 และการที่เขาเลื่อนการเรียนวิชานี้ออกไปหลายเทอม ทำให้เขาจำเป็นต้องเข้าเรียนคาบนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ถ้าเขาอยากจบ เพราะมันสำคัญและเขาก็เบื่อวิชานี้มาก แต่ตอนนี้เขาดีใจ ที่เขาจะได้มานั่งข้างสาวน่ารักอย่างคาร่าตลอดเทอมนี้
ในทางกลับกัน คาร่ากำลังสังเกตเขา ผ่านการมองที่หางตา เธอสังเกตว่าเขาแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเธอ เธอจึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ขณะที่ดาวิเด้และกาสปาโรสังเกตเห็นทุกอย่างจากที่ที่พวกเขานั่งอยู่ด้านหลังห้องเรียน
“นี่เพิ่งวันแรกของการเรียนแท้ๆ แต่ผู้ชายพวกนี้ก็เริ่มไล่ตามเธอแล้ว” กาสปาโรพึมพำด้วยความหงุดหงิด
“อย่ากังวลไปเลย ถ้าผู้ชายพวกนั้นได้รู้ว่าเธอเป็นของใคร พวกเขาจะเข้าใจและอยู่ห่างๆ เธอเอง ถ้าพวกเขาฉลาด และไม่อยากมีปัญหากับเจ้านายของเราน่ะนะ” ดาวิเด้พูดอย่างนึกสนุก กาสปาโรจึงมองไปที่ดาวิเด้พร้อมกับส่ายหัว
“นายดูผ่อนคลายมากเกินไปนะ”
“...”
“ไม่มีใครรู้ว่าเธอสำคัญแค่ไหน เจ้านายคงฆ่าเด็กคนนั้นแน่ๆ ถ้ารู้ว่าเขานั่งใกล้คาร่าขนาดนั้น... นายลืมไปแล้วหรือว่าเขาเกือบฆ่าฟรังโก้เพียงเพราะฟรังโก้มองเธอ”
กาสปาโรชี้ให้เห็น ดาวิเด้จึงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“นั่นสิ ถ้าเจ้านายมาเห็นสิ่งนี้ เด็กคนนั้นจะต้องถูกลงโทษเพราะนั่งใกล้เธอแหง ๆ”
แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
ทั้งดาวิเด้และกาสปาโรสังเกตเห็นว่า ผู้ชายคนนั้นยังเอาแต่แอบมองคาร่า ทำให้เธอดูอึดอัดมากที่สุด เธอนั่งตัวเกร็งและไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย
หลังจากคาบเรียนนี้จบลง คาร่าก็รวบรวมหนังสือและรีบเดินออกไป แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเรียกชื่อตามหลังมาก็ตาม
ดาวิเด้กับกาสปาโร ก็เดินออกจากห้องเรียนทางประตูหลัง ก่อน
กาสปาโรจะยืนรอเพื่อพูดคุยกับเด็กหนุ่มคนนั้น ขณะที่ดาวิเด้ต้องรีบเดินตามคาร่าไป
กาสปาโรยืนรออยู่นอกประตูได้ไม่นานนัก ชายหนุ่มคนดังกล่าวก็เดินออกมา กวาดสายตามองหาคาร่า ทว่าเขากลับไม่เจอเธอเสียแล้ว
“เธอหนีไปไหนนะ” ฟิล์มพึมพำออกมา
กาสปาโรที่ยืนอยู่ข้างหลัง และได้ยินคำพูดของฟิล์มทุกคำ จึงตบไหล่ฟิล์มเบาๆ ก่อนฟิล์มจะหันกลับมาเพื่อดูว่าใครที่เป็นสะกิดเขาจากทางด้านหลัง เขาก็เห็นผู้ชายกล้ามโต และดูแก่กว่าวัยที่จะเป็นนักศึกษา กำลังจ้องมองเขาอยู่
“คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหม” ฟิล์มถามออกไปอย่างสุภาพ
กาสปาโรก็กลอกตาใส่เด็กชาย ‘เด็กหนุ่มคนนี้ดูสุภาพมาก’
“ไม่มี แต่ฉันมาเพื่อช่วยเหลือนาย” กาสปาโรกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ ทำให้ฟิล์มดูสับสน
“อะไรนะ ช่วยผมเรื่องอะไร?” ฟิล์มถามอย่างสงสัย
กาสปาโรมองไปรอบๆ ก็เห็นว่านักศึกษาหลายคนกำลังมองมาที่พวกเขา
“ไม่ใช่ที่นี่ ตามฉันมา” เขาสั่งฟิล์มให้เดินตามเขาเพื่อหามุมเงียบๆ คุยกัน
“คุณจะพาผมไปไหน... แล้วคุณเป็นใคร” ฟิล์มเริ่มรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ
“เงียบ!” กาสปาโรตะคอกใส่ ฟิล์มจึงหุบปากทันที
“เด็กผู้หญิงที่นายนั่งข้างเธอ ในคาบเรียนเมื่อกี้นี้น่ะ!” กาสปาโร
พูดเตือนความจำของเด็กหนุ่ม ฟิล์มก็พยักหน้ารับเพื่อบอกว่าเขาจำได้
“นายรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” กาสปาโรถามอย่างจริงจัง
เวลาที่กาสปาโรมองใครอย่างจริงจัง หน้าตาเขาจะดูเคร่งเครียด แถมรูปร่างที่สูงใหญ่ก็ยิ่งส่งเสริมให้เขาดูน่ากลัวมากกว่าเดิม
ฟิล์มจึงส่ายหัวด้วยความหวาดกลัว พร้อมหยาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนขมับ ก่อนมันจะค่อยๆ ไหลลงมาตามใบหน้าที่ขาวซีดของเขา
“นายเคยได้ยินนามสกุลฮิลล์ไหม ที่เป็นเจ้าของโรงแรม The Hill Tower” กาสปาโรแจ้งนามสกุลของเจ้านายของเขาออกมา ซึ่งไม่มีใครไม่รู้จักนามสกุลนี้ เพราะความร่ำรวยมหาศาลของคริสเตียน ฮิลล์
ชื่อของคริสเตียนทำให้ทุกคนต่างขยาด
ดวงตาของฟิล์มก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ และเขาก็ต้องลองกลืนน้ำลายลงคอ
“เธอเป็นผู้หญิงของคุณฮิลล์ ฉันอยากเตือนนายด้วยความหวังดี ถ้าอยากมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น อย่าเข้าใกล้เธออีก!” กาสปาโรพูดอย่างชัดเจน เพื่อไม่ให้เด็กหนุ่มมีปัญหาในอนาคต
แต่ในทางเป็นจริง การที่เขาพูดออกไปแบบนี้ไม่เป็นผลดีต่อคาร่าเลย เธอจะกลายเป็นเป้าหมายให้ศัตรูของคริสเตียน ใช้เธอเพื่อแก้แค้นเจ้านายของเขาได้
กาสปาโรจึงคิดว่าพูดเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับเด็กหนุ่มคนนี้ ก่อนเขาจะเห็นฟิล์มที่พยักหน้าอย่างเข้าใจรัว ๆ
“ดีมาก ถ้านายแชร์ข้อมูลที่ฉันบอกไปเมื่อกี้ให้คนอื่นรับรู้ละก็...เตรียมตัวตายได้เลย!” กาสปาโรขู่ก่อนจะเดินหนีไป ทิ้งให้ฟิล์มยืนตัวสั่นอยู่คนเดียว ‘เด็กพวกนี้กลัวง่ายเหลือเกิน’ กาสปาโรคิด
อีกด้านเมื่อคาร่าเจอหน้าโมนิก้า เธอก็รู้สึกผ่อนคลายลงทันที
“ชั้นเรียนที่ไม่มีฉัน เป็นยังไงบ้าง สนุกไหม?” โมนิก้าแกล้งถาม คาร่าก็สั่นส่ายหน้า
“วันนี้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมานั่งข้างฉัน เขาคอยมองมาที่ฉันตลอดทั้งคาบเรียนเลย”
คาร่าเปิดเผยสิ่งที่เกิดขึ้นในชั้นเรียนให้โมนิก้าได้ฟัง โมนิก้าก็เบิกตากว้างเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอมองไปที่ดาวิเด้ที่ยืนอยู่ข้างหลังคาร่า เขาก็พยักหน้าราวกับจะบอกว่า ‘พวกเขาจัดการเรียบร้อยแล้ว’ โมนิก้าจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ไม่ต้องห่วง เขาจะไม่นั่งข้างเธออีกแน่นอน” โมนิก้าพูด ส่งผลให้คาร่าต้องขมวดคิ้ว “เอ่อ... คือ”
โมนิก้าพยายามหาเหตุผลที่จะอธิบายให้คาร่าเข้าใจ เพราะพวกเธอไม่รู้ว่าคาร่าจะมีปฏิกิริยายังไงถ้าได้รู้ว่า ตอนนี้กาสปาโรกำลังข่มขู่เด็กหนุ่มคนนั้นอยู่
แต่คาร่าไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่โมนิก้าคิด เธอรู้ว่าโลกของพวกเขาแตกต่างจากคนอื่น
‘ถ้าฉันเจอผู้ชายที่หล่อและใจดีเหมือนคริสเตียนในโลกนี้ ฉันจะแต่งงานกับเขา แต่ถ้าไม่ ฉันจะอยู่เป็นโสดตลอดไป’ คาร่าตัดสินใจ ‘เด็กพวกนี้ไม่เหมาะกับฉัน เพราะพวกเขาเคยชินกับการใช้ชีวิตปกติ’ เธอคิด
เมื่อเห็นว่าโมนิก้ากำลังพยายามอธิบายว่าบอดี้การ์ดของเธออาจกำลังข่มขู่เด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ คาร่าก็ไม่ได้แปลกใจแม้แต่น้อย
“ไปกันเถอะ”
- ผู้เขียน
