หมอพาสกรนั่งดื่มอยู่กับหมอนทีออกเวรพร้อมกัน เมื่อก่อนหมอภาสกรชอบแลกเวรกับหมอท่านอื่น อย่างเต็มใจเข้าเวรดึก รับจ้างอยู่เวรไม่อยากกลับบ้าน กลับไปนอนเหงาคิดถึงนมล ถ้าทำงานหนักก็จะไม่มีเวลาว่าง หัวสมองไม่ว่างทำให้ไม่เหงา
บ้านที่เขาสร้างด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรง เพื่อใช้เป็นเรือนหอ ทุกพื้นที่มีแต่ความหลังระหว่างตนกับนมล เธอน่ารักแม้บางทีใจร้อนขี้โวยวาย เธอเป็นไฟเขาจึงเป็นน้ำ บ่มรักกันมาร่วมสามปี จึงตัดสินใจแต่งงาน
หมอถือแก้วมาตินีเขย่ามองไปเบื้องหน้า มีภาพผู้หญิงสองคนทับซ้อนกัน ไม่อาจสลัดหลุด เสียงจันทมณีท่องกลอนดอกการเวกช่างไพเราะตรึงอยู่ในใจ แวตาเปี่ยมความอ่อนโยน เขาหลงเธอและกลอนไม่ต่างกัน
อุบัติเหตุพรากเธอไป แต่ไม่พรากหัวใจของเธอไปจากเขา
“ยังเก็บชุดแต่งงานไว้เหรอหมอ” หมอนทีเอ่ยถาม น่าสงสารหมอไทม์จะแต่งงานแล้วแท้ๆ ดันมาเสียเจ้าสาวอย่างไม่มีวันกลับ
“เก็บครับ” เขาตอบเสียงแผ่วในน้ำเสียงเ
