คู่แค้นแสนชัง

ตัวปัญหา

“โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ คุณพ่อครับ ใจเย็น ๆ ก่อนครับ ค่อย ๆ พูดค่อยจากัน มันเป็นเรื่องของเด็ก ๆ ที่เกิดเข้าใจผิดกันนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต เด็กผู้ชายก็แบบนี้แหละ ชอบชกต่อยกันเป็นเรื่องปกติ”

“ปกติหรือครับ นี่มันสถานศึกษานะครับ นี่มันคือโรงเรียน มีแต่เด็กนักเรียน ไม่ใช่ที่สำหรับเลี้ยงควาย ให้มาทำตัวโง่ ๆ มาเป็นนักเลงหัวไม้ไปเที่ยวทำร้ายร่างกายคนอื่นเขาแบบนี้” เขาตวาดเสียง พร้อมกับสาดสายตาไปทั่ว ๆ จนสบตากับกฤตนันท์

“ไอ้เด็กคนนี้ใช่ไหมครับ” พ่อของพิชิตชัยถาม สีหน้าเอาเรื่องเช่นเดิม

กฤตนันท์นั่งฮึดฮัด กำหมัดในมือแน่น ทอรุ้งจับมือเขาไว้เพื่อปราม เด็กชายนั่งน้ำตาไหลด้วยความโกรธ

“มันต้องมีการสอบสวนกันหน่อยไหมครับ คุณครู ตรงที่เกิดเหตุมีกล้องวงจรปิดหรือเปล่า จะสรุปและหาว่าทางฝ่ายเราเป็นฝ่ายผิดอย่างเดียวได้ยังไงกัน และใครเป็นคนหาเรื่องก่อนหรือครับ ผมขอดูหลักฐาน”

โอมหรือมิ่งขวัญเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยิงถามคำถามมากมาย

“พี่โอม” ทั้งทอรุ้งและอิสรีย์เรียกชื่อชายหนุ่มออกมาพร้อม ๆ กัน

“แล้วนายเป็นใคร ถึงได้มายุ่งกับเรื่องนี้ด้วย” ผู้ปกครองคนนั้นชี้หน้าเขา

“ผมเป็นพี่ชายของเด็กผู้ชายคนนี้ครับ” เขาตอบเสียงดัง ร่างกายกำยำหนากว่าทุกคนในนั้น แอ่นหน้าอกเข้าหาผู้ปกครองของพิชิตชัย

ผู้อำนวยรีบลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นเรื่องจะบานปลาย ฝ่ายโน้นก็ไม่ยอม ฝ่ายนี้ก็ไม่ยอม ท่านจึงเอ่ยปาก

“ใจเย็น ๆ กันก่อนนะครับ มีคลิปจากกล้องวงจรปิดแน่นอนครับ ผมก็กำลังให้ครูห้องคอมพิวเตอร์เขาเอามาให้อยู่ นั่งลงกันก่อนครับทั้งคู่ ใจเย็น ๆ ถือว่าเห็นแก่หน้าผม” ผอ. ปรามทุกคน

มิ่งขวัญเดินเข้าไปหากฤตนันท์

“ไหนโตเล่ามาซิว่าเรื่องมันเป็นยังไง” มิ่งขวัญพูดกับกฤตนันท์

“ก็มันมาหาเรื่องผมก่อน มันเป็นฝ่ายเริ่มก่อน” กฤตนันท์พูดพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองบนใบหน้าที่เริ่มแดงช้ำ

“ใส่ร้ายกันชัด ๆ”

ทุกคนหันไปมองหน้าของคุณพ่อของพิชิตชัยเป็นตาเดียว

“มาแล้วครับ” ครูห้องคอมพิวเตอร์มาพร้อมกับหลักฐานจากกล้องวงจรปิดคลิปนั้นถูกเปิดในห้องประชุมเล็กของผู้อำนวยการ

หลังจากดูคลิปจบ

“คุณพ่อของพิชิตชัยคงเห็นแล้วนะครับว่า พิชิตชัยไปสกัดขาของกฤตนันท์ตอนที่เดินมาเข้าห้องน้ำ จนกฤตนันท์ล้มลงไป หลังจากนั้นก็พากันหัวเราะเยาะ แถมยังทำกิริยาเหมือนถ่มน้ำลายใส่กฤตนันท์อีกด้วย ถ้าเป็นผมก็คงทำเหมือนกฤตนันท์ แบบนี้ผมว่าคดีพลิกแล้วละครับ” ผอ. พูดเสียเอง

“แต่มันซัดลูกชายผมก่อน แบบนี้ลูกชายผมผิดหรือ โถ ๆ เจ้าชัย เจ็บตัวยังไม่พอ ยังมาถูกกล่าวหาอีก ความยุติธรรมบนโลกใบนี้มันอยู่ตรงไหนเนี่ย”

“ตามที่เห็นในคลิป กฤตนันท์ชกพิชิตชัยก่อนก็จริง แต่เพื่อน ๆ ของพิชิตชัยตั้งสี่ห้าคนตะลุมบอนเล่นงานกฤตนันท์อยู่คนเดียว”

“นายนี่เก่งนะ ซัดพวกมันซะหมอบเลย” ทอรุ้งยกนิ้วให้กับกฤตนันท์

“อะแฮ่ม...” ผอ. กระแอมเสียงดัง ทอรุ้งหดคอลงไปทันที

“ทุกอย่างก็เป็นเรื่องของเด็ก ๆ ที่เขม่นกัน จริง ๆ ถ้าจะเอาว่าใครผิด ก็ต้องดูว่าใครเป็นผู้เริ่ม พิชิตชัยทำตัวเป็นอันธพาล เห็นชัด ๆ ว่าเป็นตัวก่อเรื่อง ด้วยนิสัยของพิชิตชัยที่สร้างเรื่องราว ชอบหาเรื่องแบบนี้กับเด็กหลาย ๆ คน กฤตนันท์ก็เพิ่งย้ายมาใหม่ คงไปกวนต่อมอะไรของพิชิตชัยเข้า เอาแบบนี้ คุณพ่อครับ ผมจะให้ดูคลิปก่อน ๆ ที่พิชิตชัยรังแกคนนั้นคนนี้ให้คุณพ่อดูนะครับ” ผอ. พยักหน้าให้ครูอีกคนเปิดไปดูอีกหลายคลิปอื่น ๆ ที่พอจะหามาได้ ทุกคลิปแสดงถึงความเป็นคนนิสัยไม่ดี เป็นอันธพาลของพิชิตชัยที่หาเรื่องคนอื่น ๆ ไปทั่ว

“สมควรโดนจริง ๆ แบบนี้รุ้งว่ายังน้อยไป” ทอรุ้งพูดอ้อมแอ้ม

“เอาเป็นว่าจะยอมความไหมครับคุณพ่อ จะได้จบกันได้ง่าย ๆ” โอมเอ่ยปาก

“ใช่ค่ะ ทางเราจะรับผิดชอบค่ารักษาให้ และค่าทำขวัญอีกนิด ๆ หน่อย”

คุณพ่อของพิชิตชัยถึงกับจ๋อยไป

“ก็ได้” เขาตวัดเสียงตอบแบบไม่พอใจ แต่ในใจนึกไปถึงลูกชาย

“คงต้องมีการตักเตือนพิชิตชัยด้วย เราจะทำทัณฑ์บนพิชิตชัยนะครับคุณพ่อ เพราะไม่ใช่คดีนี้คดีเดียว แต่เหตุผลนับรวมกับคดีอื่น ๆ ด้วย ผมสั่งพักการเรียนของพิชิตชัยสองอาทิตย์”

“อะไรกันครับคุณครู ทำไมเรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้” พ่อของพิชิตชัยโอดครวญ

“พวกผมกลับกันได้หรือยังครับ นี่นามบัตรผม โทร. ได้ตลอดเวลานะครับคุณครู”            มิ่งขวัญยื่นนามบัตรลงไปตรงหน้า ผอ. แล้วยกมือไหว้

“ไป”

“ไปไหนกันคะพี่โอม” สองสาวถามขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน

“พาโตไปทำแผลก่อน แล้วค่อยว่ากัน ว่าแต่ว่า แอมกับรุ้งมากันยังไง”

“เมื่อกี้คุณป้าให้ลุงสง่ามาส่งค่ะ”

“โตมากับพี่” มิ่งขวัญฉวยข้อมือของกฤตนันท์ที่ยังนั่งบื้อ แถมยังทำหน้าบึ้งอยู่

“พวกเรากลับกันก่อนนะคะอาจารย์” ทอรุ้งยกมือไหว้ครูทุก ๆ คนที่กำลังรุมล้อมพูดคุยปรึกษาเกี่ยวกับพฤติกรรมของพิชิตชัยว่าจะแก้ไขอย่างไรต่อไป

หลังจากทำแผลเสร็จ

“ก่อนจะกลับไปบ้าน เราไปหาอะไรกินกันหน่อยไหม”

“ดีค่ะ รุ้งก็รู้สึกหิว”

“แต่ผมอยากกลับบ้าน” กฤตนันท์ทำหน้าเบื่อโลก

ทอรุ้งหันขวับไปมองหน้าของกฤตนันท์ ส่ายหน้านิด ๆ

อิสรีย์และมิ่งขวัญด้วย ทุกคนพยายามจะผูกมิตรกับเขา แต่ดูกฤตนันท์ทำ

“อะไรกันนายโต พวกเรามาช่วยนายแท้ ๆ ตอนนี้นายควรทำตัวให้ดี ให้น่ารัก ให้เรียบร้อยว่านอนสอนง่าย และยอมไปกินข้าวกับพวกเราก่อนกลับบ้านเนอะพี่โอมเนอะ ใช่ไหมคะพี่แอม” ทอรุ้งว่าให้ และหันไปมองหน้าของพี่ทั้งสองคน ขอเสียงสนับสนุน

“ผม... เอ่อ...”

“ที่พี่ทำทุกอย่างไป เพราะพี่เป็นแฟนของพี่ต๊ะ วันนี้ถือว่าโตกำลังทำตัวมีปัญหาอยู่นะ พี่ว่าเราต้องคุยกัน อีกอย่างตอนนี้พี่อยากจะคุยกับโตเรื่องของพี่ต๊ะด้วย” อิสรีย์สีหน้าจริงจังผสมกับเสียงพูดที่ฟังดุ ๆ เธอจ้องมองหน้าของกฤตนันท์ เด็กหนุ่มจำต้องเดินตามแรงฉุดของทอรุ้ง

“บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอกนะ นาน ๆ จะมีลาภปากสักที และตอนนี้ ฉันบอกตรง ๆ นะ ฉันหิว” ทอรุ้งใช้เสียงสูงในตอนท้าย