Chapter 2 ขาวเหี้*อะไรขนาดนี้เนี่ย! NC 100%

1143 คำ

ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ความเป็นชายของเขาผงาดรัดตัวแข็งจนเจ็บไปหมด และถ้าไม่ได้ปลดปล่อยมันกับปากเล็ก ๆ ช่างพูดนั่น เขาคงโง่บรม ใช่สิ เขามีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ตอนนี้ ในเมื่อแม่นี่เป็นเด็กร่านที่ผู้ชายชวนเข้าไป xxx กันในห้องน้ำ ก็ตามเขาเข้าไปเฉยเลย หึ! คงมีผัวมาเป็นร้อยแล้วละสิ ถึงเขาจะไม่ได้เสาะแสวงหาผู้หญิงกลีบบริสุทธิ์มาแซ่บกันขำ ๆ ชั่วคราว หรือค้างคืนก็ว่ากันก็เถอะ แต่ดูใช้งานมาจนปรุทั้งที่อายุน้อยแค่นี้ จะสวยน่าบี้แค่ไหน เขาก็ไม่ไหวเหมือนกัน แต่ถ้าปากเล็ก ๆ จุ๋มจิ๋มนั่นน่ะ... “ทำอะไรก็ได้ใช่มั้ย?” เขาถาม แต่ไม่รอให้เธอตอบหรอก ชายหนุ่มปลดเข็มขัด ปลดกระดุมกางเกง ก่อนจะรูดซิปลง แล้วดันกางเกงตัวนอกตัวในลงไปกองไว้ตรงน่อง ดังนั้นแล้วความเป็นชายใหญ่โตของเขาจึงผงาดอยู่ในฝ่ามือหยาบกระด้าง เขาจับมันตั้งขึ้นให้เธอเห็นชัด ๆ สาวน้อยเงยหน้ามองมา ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นอีกจนดูน่าขัน ต่อให้ผ่านผู้ชายมาเป็นล้าน ก็คงหาแบบทั้งใหญ่ทั้งยาวเท่าเขาไม่ได้มั้ง? ขนาดของเขามันไม่ธรรมดานี่ ถ้าใหญ่กว่านี้อีกนิด ก็คงต้องสั่งตัดถุงยางอนามัยแล้ว “ใช้ปากเธอ ทำให้มันคายพิษออกมาสิ” เสียงของเขากระเส่า แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยตัณหา จนสาวน้อยตรงหน้าดูเหมือนจะตัวสั่นกว่าเดิม แต่เธอดูไม่ได้กลัวเขาแล้ว ยัยนั่นน่ะ สั่นสู้ต่างหาก ร่างเล็กค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ เธอยื่นมือมาหาแท่งทองคำของเขาด้วยมือเล็ก ๆ สั่นเทา แล้วเมื่อแตะปลายนิ้วลงมา เขาก็สะดุ้ง นิ้วเหี้*อะไรวะ นุ่มฉิบหาย! “อ๊ะ หนะ หนูขอโทษค่ะ” เวฆากัดฟันกรอด “รีบทำ! ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่เธอออก!” ความอดทนของเขากำลังขาดสะบั้น นี่ถ้าเธอลีลามากกว่านี้ เขาคงไม่สนแล้วว่ากลีบนั่นผ่านมากี่น้ำ กี่คน หรือผ่านมาจนชอกช้ำแค่ไหน จะน่าเอามั้ย เขาคงฉีกเสื้อผ้าเธอแล้วขยี้กลีบเธอด้วยแท่งเสียวของเขาแม่งตอนนี้เลย แต่คำว่าไล่ออก เหมือนจะทำให้แม่บ้านสาวน้อยดูจะกระตือรือร้นขึ้น เธอรีบขยับมาใกล้ วางเต้านมในเสื้อแม่บ้านไว้บนต้นขาของเขาอย่างไม่ตั้งใจ แต่เป็นการเคลื่อนไหวที่ดูเป็นธรรมชาติจนชายหนุ่มตะลึง ว่านิ้วเธอนุ่มแล้ว ไอ้สองก้อนใหญ่ ๆ ที่วางอยู่บนตักเขานั่นน่ะ นุ่มยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกที่เขาเคยสัมผัสมาซะอีก!! มือเล็ก ๆ สองมือค่อย ๆ ประคองความใหญ่ยาวที่ตั้งตรงของเขาอย่างทะนุถนอม ราวกับเจอสมบัติล้ำค่า ก่อนที่สาวน้อยในชุดแม่บ้านน่ารักจะก้มลง ถุยน้ำลายลงปลายยอดหยัก แล้วอ้าปากอมตาม “ซี๊ดด” เวฆาสูดปากราวกับกินของเผ็ด นี่ขนาดเธอยังไม่บ๊วบบ๊วบ แค่อมลงไปเหมือนกำลังกะขนาด เขายังแทบเสร็จ... แต่เพราะรู้ว่าขืนเสร็จตอนนี้ก็อายเด็กแย่ เวฆาจึงพยายามกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ แต่ดูจากท่าถ่มน้ำลายเมื่อกี้ เขาคงคิดไม่ผิดจริง ๆ แม่นี่น่ะ ทำงานแม่บ้านบังหน้า แต่หลังบ้านคงอ้าขาให้ผู้ชายทีละเป็นสิบคนเลยละสิ กะ*รี่ดี ๆ นี่เอง! “อุก อุก” ดูเหมือนเธอจะอมลึกเกินไปจนสุดท้ายก็คายออก แล้วกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง แก้มนั่นแดงจัดด้วยความปรารถนา แววตาของเธอเปลี่ยนไป ดูราวกับแม่เสือสาวสวมเสื้อคลุมลูกกระต่าย ลิ้นเล็ก ๆ ปลายลิ้นแดง ๆ แลบออกมา แผล็บ “อุก!” คราวนี้เป็นเขาที่ร้อง เพราะเธอเลียตั้งแต่โคนจรดปลาย ก่อนจะเลียซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ ลงไปถึงสองลูกตุ้มกลัดมัน อมมันไว้ในปาก ใช้ลิ้นระรัวเร็ว แล้วคายออกมา จากนั้นก็อ้าปากอมเจ้าโลกของเขาอีกครั้ง อา... เธอเด็ดชะมัด ช่ำชอง เจนจัด จนเกินต้าน! “อา!!” ชายหนุ่มแตกใส่ปากสาวทั้งที่เธอยั้งไม่ได้เริ่มบ๊วบ เขาตัวสั่นไปหมดอย่างเกินการควบคุม เกิดมาก็ไม่เคยเสร็จแรงขนาดนี้ นี่ขนาดแค่ปากเองนะ ถ้าเป็นกลีบนั่นจะขนาดไหน... ต่อให้ผ่านสงครามมาจนแผลเต็มสองกลีบ ก็น่าลิ้มลองใช่ย่อย เวฆาคิดอยู่ในใจ โดยที่ตรงหว่างขาเขานั้น แม่บ้านสาวน้อยกำลังเล็มเลียทำความสะอาดให้ด้วยสีหน้าหลงใหล นอกจากจะไม่หัวเราะเยาะเขาที่เสร็จไว เธอดูจะชอบใจเวฆายักษ์เอามาก ๆ เลย น่ารักจังแฮะ เด็กนี่... ชายหนุ่มเก็บความเป็นชายของเขาเข้ากางเกงตามเดิม เขามองสายตาเสียดายของเธอ ก่อนที่นางเสือร่านสวาทเมื่อครู่นี้จะกลับมาเป็นลูกแมวเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนเก่า แม้ว่าลมหายใจของเธอจะหอบกระเส่าก็ตาม “นะ หนูไม่โดนไล่ออกแล้วใช่มั้ยคะ” “อืม” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ “ฉันพูดคำไหนคำนั้น” ดวงหน้างดงามเงยขึ้นมายิ้ม... เวฆาถึงกับตะลึง ไม่เคยเห็นใครยิ้มแล้วเหมือนโลกมืด ๆ พลันสว่างจ้าแบบนี้มาก่อนเลย “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะคุณท่านประธาน” เขาเกือบหลุดขำ แต่ก็ยังทำขรึมไว้ “ฉันชื่อเวฆา” “เอ๋? แต่ว่า...” “ท่านประธานคือตำแหน่งของฉัน เธอควรจะเรียกฉันว่าคุณเวฆา หรือท่านประธานก็ได้ แต่ไม่ใช่คุณท่านประธาน” แล้วน้องนางก็ทำให้เวฆาได้รู้ว่าทำไมถึงมีคำว่า ‘อายม้วนต้วน’ บัญญัติในราชบัณฑิตยสถาน ก็เด็กนี่บิดตัวไปมา ด้วยสีหน้าเหมือนอยากจะวิ่งออกจากห้องไปตอนนี้ด้วยความอับอาย! “ออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน” “คะ... ค่ะ! ท่านประธาน น้องจะตั้งใจทำงานให้ดี ให้คุ้มกับเงินเดือนที่ท่านประธานจ่ายให้น้องค่ะ” เรียกเขาว่าท่านประธาน แต่เรียกตัวเองด้วยชื่อ น้องงั้น น้องงี้ แถมพูดจบก็วิ่งออกจากห้องไปเหมือนกลัวเขาเปลี่ยนใจเรื่องไม่ไล่เธอออก ผู้หญิงประหลาด... เวฆายิ้มและส่ายหัวไปมา ก่อนจะทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้ และตั้งใจจะทำงานต่อจากที่ค้างไว้ก่อนพักเที่ยง แต่แล้วภาพในหัวก็ฉายเนินอกของเธอในมโนความคิดอีกครั้ง เวฆายักษ์ผงาดทันควัน! ฉิบหายแล้ว... แค่คิดถึงแม่นั่น เขาจะแข็งค้าง ตบหัวเท่าไหร่ก็ไม่ยอมลงแบบนี้ไม่ได้สิ!!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more