‘อย่ามองนะคะ’
‘หนะ หนู… ดีใจที่คุณมาหาค่ะ’
เวฆาขมวดคิ้ว กระสับกระส่าย เหมือนว่าฝันร้ายที่สุดของเขาตอนนี้ คือการได้เห็นน้องนางร้องไห้... เสียงสั่นพร่าเจือสะอื้นของเธอดังก้องอยู่ในอารมณ์รับรู้ของเขา ดวงตากลมโตที่มักหยีลงเพราะรอยยิ้ม กลับถูกกลบด้วยน้ำตา จนแพขนตาหนาเปียกชื้นไปหมด
“ร้อง...”
“.....”
“อย่าร้อง...”
ชายหนุ่มพยายามยื่นมือไปเช็ดน้ำตา อยากให้ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็เหมือนร่างกายของเขามันเบาหวิว แล้วลอยขึ้นเหนือพื้น ไกลจากร่างนวลนุ่มที่สวมชุดนอนหลุดลุ่ยนั่นออกมามากขึ้น ทุกที...
ทุกที...
“คุณเวย์คะ”
“.....”
“คุณเวย์!”
เวฆาสะดุ้งเฮือก! ลืมตาตื่นพร้อมกับความรู้สึกปวดแปลบที่ศีรษะจนตาพร่าไปหมด และเหมือนร่างกายของเขาถูกเขย่าด้วย... เมื่อสายตาของเขาปรับโฟกัสได้ จึงเห็นใบหน้าสวยน่ารักของน้องนางกำลังมองเขาอย่างตื่นตระหนก มือขวาของเขาแตะแก้มเล็กๆ ของเธอ เล็กน่ารักใน
