Chapter 5 ทีละดอก
828 คำ
เวฆาโคตรโมโหเลย...
เขาเห็นและได้ยินทุกอย่าง ไม่คิดเลยว่า รปภ. ที่จ้างไว้จะมีสันดานทำร้ายผู้หญิง! พวงกุญแจเหล็กล้วน ๆ นั่นถ้าฟาดลงบนหน้าสวย ๆ ของน้องนาง...
แค่คิดก็โคตรโมโหแล้ว!!
เกิดเป็นชาย ทำร้ายผู้หญิงว่าชั่วแล้ว แต่นี่จะใช้กุญแจฟาดหน้าแม่ปากทองคำของพี่...!! เอ๊ย... ไม่ใช่ ๆ เวฆาทะเลาะกับตัวเองในใจ ก่อนจะคิดว่าเออ ช่างแม่งเหอะ แต่เหนืออื่นใด ผู้หญิงคนนี้ ห้ามใครแตะเฟ้ย!
“คุณจะทำอะไร!”
เสียงทรงอำนาจที่ตะคอกออกไป ทำเอา รปภ. ผู้น้อยสั่นเทาไปหมดทั้งตัว ยังไม่ทันที่ฝ่ายอายุน้อยกว่าจะตอบคำถาม เวฆาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาต่อสายถึงผู้จัดการฝ่ายบุคคลทันที
“คุณสมสมร! รู้มั้ย รปภ. ของคุณจะทำร้ายร่างกายพนักงานบริษัท ดูแลกันยังไง! ...ใช่! คุณจะไปคุยกับหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยหรือพ่อของหัวหน้าฝ่ายก็แล้วแต่คุณ แต่ผมต้องการให้คุณเอา รปภ. คนนี้ออกจากบริษัทเดี๋ยวนี้! ชื่อเอ๊ะ... ชื่อจริงอะไร”
เขาไม่ได้ถาม รปภ. แต่ก้มลงถามน้องนาง แน่นอนว่าสาวน้อยรู้ดีอะไรดี และรีบฟ้องคุณท่านประธานทันที เอ๊ย... ไม่ใช่ ๆ น้องนางเถียงตัวเองในใจ เธอรีบตอบเพราะเขาถามต่างหาก!
“ชื่อนายอาทิตย์ ชุนชนกค่ะ”
“นายอาทิตย์ ชุนชนก” เวฆาทวนชื่อให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลฟัง “ผมต้องการให้เอา รปภ.คนนี้ออกจากบริษัทของผมเดี๋ยวนี้! นี่ขนาดพนักงานด้วยกัน รู้จักกัน ยังจะทำร้ายเขา แล้วถ้าไปทำร้ายร่างกายลูกค้าขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบไหว! จัดการให้ผมด้วย ด่วน!”
น้องนางยืนฟังตาปริบ ๆ พี่สมสมรอะไรนั่นน่ะ น้องนางจำได้ขึ้นใจเลยว่าเป็นคนรับเธอเข้าทำงานที่นี่ เพราะคิด(ไปเอง)ว่าเธอมีบุญคุณด้วย ตอนนั้นน้องนางกำลังตกงานพอดีเลยรีบคว้างานไว้ ดีกว่าอดตายอยู่ข้างถนน
“ทะ ท่านประธานครับ อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ”
รปภ. หนุ่มยกมือไหว้ทั้งพวงกุญแจ แต่เวฆาไม่สนใจ เขากดวางสาย ก่อนจะกระชากพวงกุญแจมาถือไว้ แล้วส่งให้น้องนางทันที
“รู้มั้ยว่าลูกไหนไขห้องล็อกเกอร์แม่บ้าน”
น้องนางไม่รู้... แต่ที่รู้ตอนนี้คือเวฆาได้ยินทั้งหมดที่เธอกับอาทิตย์คุยกันแน่ละ ดีนะ! เธอไม่ได้นินทาเขาให้อาทิตย์ฟัง แต่อย่างว่านั่นแหละ เขาไม่มีอะไรให้เธอว่าร้ายได้เลย ก็เขาทั้งใหญ่... ทั้งยาวขนาดนั้น
“มะ ไม่รู้ค่ะคุณท่านประธาน” เธอยังติดเรียกเขาว่า ‘คุณท่านประธาน’ อยู่ดี... “แต่ลองไขดูทีละดอกก็น่าจะรู้ค่ะว่าดอกไหน”
เธอพูดธรรมดา แต่คำว่า ‘ทีละดอก’ กลับกระแทกใจชายหนุ่มที่อยากได้ ‘สักดอก’ เข้าอย่างจัง
นี่เขาโมโหจนตอเหี่ยวคากางเกงไปแล้ว แต่พอเห็นเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวเปียกเหงื่อของเธอ ทรวงอกอวบอัดที่โค้งออกด้านข้างราวกับโค้งดอกบัว ทำเอาภาพเมื่อกลางวันนี้ฉายในหัวเขาอีกหน
นมขาว ๆ ขาวจั๊วะนั่นอะ!
น้องเวย์อยากได้อะพ่อ น้องเวย์จะเอา ๆ ๆ
ถ้าพ่อเขายังมีชีวิตอยู่ เวฆาคงลงไปนอนดิ้นแด่ว ๆ กับพื้นแล้ว แต่นี่พ่อเขาตายแล้ว และเขาก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วด้วย ไม่ใช่เด็กชายหัวเกรียนเอาแต่ใจคนเดิมอีก เขาจะลงไปนอนดิ้นเพราะอยากกินนม... ไม่ได้!
โดยไม่มีใครทันระวัง หัวหน้า รปภ.ที่ถูกตามตัวกำลังเดินมาทางนี้เพื่อจัดการเรื่องอาทิตย์ให้เวฆา ทางด้านอาทิตย์ เขารู้สึกเหมือนหลังชนฝา และโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
ก็แค่เกิดมาหล่อ เกิดมารวย แค่นี้มีสิทธิ์ตัดสินชีวิตการงานของเขา แถมผู้หญิงที่เขาจีบมาก่อน ยังต้องมองท่านประธานด้วยแววตาเคลิ้ม ๆ หน้าแดงแบบนั้นด้วยเหรอวะ
อาทิตย์บอกตัวเองว่าเขาไม่ได้อิจฉาเวฆา เขาแค่อยากให้โลกแม่งยุติธรรมกับเขาบ้าง!
แม่งมีสิทธิ์อะไรมาไล่เขาออกวะ?
ไอ้สวะเอ๊ย!!
ชายหนุ่มร่างผอมในชุดเครื่องแบบ รปภ. ที่กำลังคิดว่าประธานบริษัทไม่มีสิทธิ์ไล่ตัวเองออก... กำหมัดแน่นแล้วพุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้วยความคิดว่าติดคุกก็ไม่เป็นไร ขอชกมันสักทีให้สะใจหน่อยเถอะ
ไอ้คนรวย! ยืนจังก้าน่าหมั่นไส้ เอ็นมึงใหญ่นักหรือไงวะ!
“อ๊ะ! คุณทะ...”
เรียกคุณท่านประธาน และเตือนเขาให้ระวังไม่ทันจบ... อาทิตย์ก็พุ่งเข้ามาใส่สองหนุ่มสาวด้วยความเร็วราวรถไฟด่วนพิเศษที่ไม่ได้จอดทุกสถานี แต่จะพุ่งไปชนสถานีใหญ่แบบ เวฆา ทวีโรจนโภคิน เท่านั้น!
- ผู้เขียน
