รู้สึกตัวอีกทีก็ด้วยลำคอแห้งผาก... น้องนางค่อย ๆ ปรือตามองเพดาน และงุนงงว่าทำไมอะพาร์ทเม้นต์ราคาถูกที่เธอเช่าซุกหัวนอนมันดูเพดานสูงจัง ปกติมันต่ำกว่านี้เกือบครึ่ง แถมยังไม่ใช่สีขาวสะอาดมากขนาดนี้ด้วย
ปกติมันเป็นสีเหลืองตุ่น ๆ ไม่ใช่เหรอ...
สาวน้อยขยับตัวด้วยความอึดอัด ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องที่ดูหรูหราเหลือเกินในความรู้สึกของเธอ และเมื่อมองไปทางซ้ายมือ น้องนางก็เกือบสะดุ้ง เพราะร่างสูงของชายคนหนึ่งที่นั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่ข้างเตียง เขากำลังกอดอกและก้มหน้าหลับตานิ่ง
ใครน่ะ!?
แล้วที่นี่ที่ไหน!?
โอ๊ย... ปวดหัวเป็นบ้าเลย...
ก๊อก ๆ
“ขออนุญาตค่า”
สิ้นเสียงจากทางประตูห้อง หญิงสาวในชุดขาวก็เดินถืออุปกรณ์วัดความดันเข้ามา น้องนางหันไปมองด้วยดวงตาหรี่ปรือ ก่อนจะได้เห็นพยาบาลสาวชะงักนิดหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มกว้าง
“อ๊ะ คนไข้ฟื้นแล้วเหรอคะ”
“อะไรนะ! เธอฟื้นแล้วเหรอ!”
เสียงห้าวตะโกนตอบพยาบาล ก่อนที
