ความลับสวาทในเรือนหลังของคุณหนูเจ็ด

ตอนที่ 10 พิษรัญจวน?⚠️มีเนื้อหารุนแรง⚠️

ด้วยขายาวๆ ของชายหนุ่มเขาก้าวเท้าเพียงไม่กี่ก้าว ก็เดินไปถึงมุมมืดของถ้ำ เขาอยากจะเห็นใบหน้าของคนที่กล้าวางยาคุณหนูยิ่งนัก!

ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วไปตามความคิด เมื่อเขาปรากฏตัวอีกทีก็ไปยืนอยู่ด้านหลังของชิงเฟิงแล้ว

ชิงเฟิงกระโดดถอยหลัง เบี่ยงตัวหลบใบมีดสั้นของเฉิงคุนได้อย่างหวุดหวิด

เร็วมาก! ชิงเฟิงนึกหวาดกลัวอยู่ในใจ

ชายหนุ่มพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเฉิงคุน โดยคิดว่าเขาจะหนีไปหลังจากวางยาคุณหนู และกระทำนางจนเสร็จสม แต่ทักษะการไล่ล่าของเฉิงคุนนั้นรวดเร็วยิ่งนัก และเขาเพิ่งวางยาเสร็จ และยังไม่ทันได้ทำอะไรกับคุณหนู อีกฝ่ายก็ตามหาเขาเจอเสียก่อน!

เฉิงคุนขว้างใบมีดเข้าใส่ชิงเฟิงอีกครั้ง อีกฝ่ายทำได้เพียงหลบหลีกมันเท่านั้น ชิงเฟิงไม่มีทักษะการใช้อาวุธที่ดีนัก ส่วนใหญ่เขาจะเชี่ยวชาญในการใช้พิษมากกว่า

ใบมีดสีขาวบนแขนเสื้อของเฉิงคุนขว้างออกไปทีเดียวพร้อมกันสามใบ คราวนี้ชิงเฟิงหลีกเลี่ยงไม่ได้เขาจึงใช้ดาบปัดมันออกไป ยามใบมีดและดาบกระทบกันก่อให้เกิดประกายไฟสว่างวาบ ใบมีดบางส่วนหลุดรอดผ่านดาบของชิงเฟิง มันตัดผ่านเอวและหน้าท้องของเขาอย่างรวดเร็วแม่นยำ

ชิงเฟิงไม่ได้หลบใบมีดของเฉิงคุนเพราะตนเองต้องการจะขว้างเข็มพิษออกไปเช่นกัน เข็มพิษชนิดนี้เมื่อขว้างออกมาแล้ว ตัวเข็มจะแยกออกเป็นร้อยเล่ม มันโปรยปรายเข้าหาฝ่ายตรงข้ามราวกับสายฝน ยากนักที่จะหลบเลี่ยงได้

เฉิงคุนใช้กำลังภายในบินหลบอย่างรวดเร็ว ส่วนเข็มพิษที่เขาหลบไม่ทัน ชายหนุ่มใช้มือจับมันเอาไว้ระหว่างนิ้ว เขายกเข็มเงินในมือของตนเองขึ้นมาพิจารณา "เข็มพิษพายุฝนอย่างนั้นหรือ..."

ชิงเฟิงขมวดคิ้ว เข็มพิษพายุฝนไม่โดนเขาสักเล่มเดียวด้วยซ้ำ! ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกอื่นพุ่งเข้าต่อสู้กับเฉิงคุนแบบตัวต่อตัว

เฉิงคุณไม่ได้หลบเลี่ยง ใช้ประโยชน์จากการที่อีกฝ่ายพุ่งตรงเข้ามา คว้าคอของชิงเฟิงเอาไว้แน่น และถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้าวางยาพิษชนิดใดให้นาง"

ชิงเฟิงเงียบไม่ตอบ

“ข้าถามเจ้า” เฉิงคุนค่อยๆ บีบคออีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก "เจ้าวางยาอันใด”

ทันใดนั้นชิงเฟิงก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง "นางถูกวางยาพิษที่ข้าสกัดขึ้นมาโดยเฉพาะ...แม้ว่านางจะถูกกระทำจนตาย นางก็ไม่มีทางรักษาหาย" ตอนนี้ชิงเฟิงไม่สนใจเรื่องความตายของตัวเองเลย เขาแค่หวังว่าจะได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแค้นใจมากที่สุดเท่านั้น!

“นางคงอยากจะร่วมสังวาสกับบุรุษหลายคน ราวกับสุนัขติดสัด...เจ้าคอยเฝ้านางเอาไว้ให้ดีล่ะ!” จากนั้นดวงตาแดงก่ำของชิงเฟิงเบิกกว้าง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว มุมปากของเขามีน้ำลายไหลออกมาเป็นจำนวนมาก

เฉิงคุนต้องการที่จะบีบคอของเขาให้ตาย แต่อีกฝ่ายกลับชิงกินยาพิษฆ่าตัวตายเสียก่อน เขาตายไปพร้อมความลับของยาพิษในร่างของคุณหนู…

ชายหนุ่มกลับมาหาเจียชีที่บริเวณบ่อน้ำ หญิงสาวกอดตัวเองและร้องครวญครางออกมาด้วยความทรมาน เฉิงคุนโอบนางมาไว้ในอ้อมแขน เจียชีพูดกับเขาโดยแทบไม่ลืมตาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับลูกแมว "เฉิงคุน...ข้าไม่สบายตัว..."

เฉิงคุนมองหน้าของนางที่กำลังทุกข์ทนกับความร้อนรุ่มในร่างกาย

ก่อนที่ชิงเฟิงจะสิ้นใจ เขาบอกว่าแม้ว่านางจะถูกกระทำจนสิ้นใจ นางก็ไม่มีทางรักษาหาย เขาไม่รู้ว่านอกจากการร่วมรัก นางยังต้องการยาแก้พิษอื่นหรือไม่...แต่ตอนนี้เขาต้องช่วยนางในครั้งนี้ก่อน!

เฉิงคุนถอดกระโปรงของนางออก ส่วนกลางกายของหญิงสาวเฉอะแฉะไปด้วยน้ำหวานสีใส

“คุณหนู...” เฉิงคุณเรียกนางเสียงแผ่ว

หญิงสาวเอนลงในอ้อมแขนของเขา "มันอึดอัดมาก …เฉิงคุน ข้าต้องการเจ้า ... "

เฉิงคุนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขาปลดกางเกงใช้มือจับท่อนเนื้อที่แข็งขืนออกมา กดมันเข้ากับเนินเนื้อสวาท หญิงสาวแอ่นกายโค้งรับท่อนเนื้อของเขาไปตามสัญชาตญาณเพื่อตอบสนอง ชายหนุ่มยกบั้นท้ายของนางขึ้นแล้วส่งท่อนเนื้อเข้าไปที่รูสวาทอย่างช้าๆ

ท่อนเนื้อขนาดใหญ่ถูกบีบเข้าไปในช่องทางเล็กแคบ ที่หล่อลื่นด้วยของเหลวแห่งรัก ขณะที่เขากดท่อนเนื้อลงไป ส่วนหัวที่ร้อนและหนาก็ครูดไปกับผนังช่องทางของนาง เจียชีรู้สึกเจ็บแปลบอย่างไม่สามารถอธิบายได้ แต่เพียงไม่นานด้วยฤทธิ์ของยาพิษ มันทำให้นางคลายความเจ็บปวดลงไป

หญิงสาวบิดเอวด้วยความรัญจวนใจ เพื่อให้เขาเข้ามาให้ลึกกว่าเดิม แต่ยิ่งชายหนุ่มดันลึกลงไปมากเท่าไหร่ รูสวาทของนางก็ยิ่งเข้าไปได้ยากเนื่องจากเยื่อพรหมจรรย์ที่ขวางกั้นอยู่

มือของเฉิงคุนวางอยู่ที่เอวของนาง เขาเข้าไปได้เพียงแค่ครึ่งเดียว นางก็ไม่สามารถรับมันได้อีก เลือดพรหมจรรย์ผสมปนเปกับของเหลวแห่งรักมันไหลออกมาอย่างช้าๆ จากจุดที่พวกเขาเชื่อมต่อกัน...

"คุณหนูต้องการให้เข้าไปมากกว่านี้หรือไม่" เฉิงคุนถามเสียงแหบ

“อืม...” นางตอบเขาอย่างสับสน

ชายหนุ่มอุ้มเจียชีให้ลุกขึ้นนั่งคร่อมเขาเอาไว้ช้าๆ หญิงสาวนั่งลงด้วยขาที่สั่นเทา จุดที่ประสานกันของพวกเขาสอดลึกเข้าไปอีก "อ่า.. "

รูสวาทตอดรัดแท่งเนื้อของเขา เฉิงคุนระงับความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะกดตัวนางลงไปเร็วๆ ตามแรงอารมณ์

หญิงสาวแลบลิ้นเล็กๆ ออกมาเลียนางลูกกระเดือกของเขาอย่างซุกซน รูสวาทของนางขมิบบีบรัดท่อนเนื้อของเขาแน่น เฉิงคุนอดไม่ได้ที่จะเค้นเสียงพูดออกมาอย่างยากลำบาก "คุณหนูอย่าทำเช่นนี้...ข้าน้อยกลัวว่าท่านจะรับไม่ไหว!"