ตอนที่ 19 คุณหนูเป็นของข้า
751 คำ
ขณะที่เจียชีกำลังเหม่อลอย บุรุษในชุดสีดำก็กระโดดลงมาจากกำแพงและเหยียบลงไปบนลานหิมะของนาง
“ข้าบอกว่าอย่าเหยียบลานหิมะในเรือนของข้า!” หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นั่งและตะโกนใส่อีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ
เฉิงคุนเมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็ใช้กำลังภายในกระโดดขึ้นจากหิมะอีกครั้ง จากนั้นก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ด้านข้างของนาง ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเอื้อมมือจะเข้าไปกอดเจียชี เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองมีแต่ลมเย็นของหิมะ ชายหนุ่มกลัวว่าจะทำให้นางไม่สบายจึงรีบถอยตัวออกมา
เมื่อมองใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังบูดบึ้ง เขารู้ว่าตอนนี้นางกำลังอารมณ์ไม่ดี เฉิงคุนขอโทษกับนางด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "ต้องขออภัยที่ทำให้ลานหิมะของคุณหนูต้องเป็นรอย" ตอนนี้ชายหนุ่มไม่ได้แทนตัวเองว่าข้าน้อย ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาจะไม่เห็นนางเป็นเจ้านายอีกต่อไป
เจียชีเมินเฉยต่อคำขอโทษของอีกฝ่าย นางเหม่อมองไปที่ลานหิมะสีขาวโพลน ทั้งคู่นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรด้วยกันอีก
เฉิงคุนมองหน้าของนางและถามทำลายความเงียบ "คุณหนูต้องการแต่งงานกับคุณชายรองตระกูลโจวจริงๆ หรือ"
เจียชีหลับตาลงในใจของนางรู้สึกเจ็บปวด หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง "ข้าเป็นบุตรสาวของท่านพ่อ..."
"อย่าพึ่งคิดถึงความกตัญญูในฐานะของบุตรสาว คุณหนูต้องบอกกับข้ามาตามตรง...ท่านต้องการแต่งงานกับคุณชายรองตระกูลโจวหรือไม่" ชายหนุ่มกระซิบถามแนบใบหูของนาง "ว่าอย่างไร...ต้องการหรือไม่ต้องการ..."
"..." แน่นอนว่าเจียชีไม่ต้องการ!
แต่นางไม่สามารถพูดออกไปได้
แม้ว่าความรับผิดชอบในฐานะบุตรสาวจะกดทับทำให้นางแทบหายใจไม่ออกแต่นางก็ไม่สามารถละทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปกับเขาได้…
เฉิงคุนจับไหล่ของนางให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา "คุณหนูบอกข้าสิ...ท่านอยากอยู่กับข้าหรือไม่..."
เจียชีซบหน้าลงที่อกของเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยอารมณ์หดหู่
"ข้าจะปกป้องคุณหนู และจะรักคุณหนูตลอดไป..."
"คุณหนูจะปลอดภัยอยู่ในอ้อมแขนของข้า…"
"ข้าจะพาคุณหนูไปดูทุ่งหญ้าข้างนอก พาไปล่องเรือที่แม่น้ำ แล้วก็ชิมรสอาหารขึ้นชื่อของทุกเมือง..."
เจียชีใช้นิ้วเรียวปิดริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา "อย่าพูดเช่นนี้อีกเลย..."
เพราะยิ่งเขาพูดเช่นนี้มากเท่าไรนางก็ยิ่งมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะหนีไปกับเขา "ข้าอยากอยู่กับเจ้า...อยากอยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิต..."เจียชีร้องไห้เสียงดังอยู่ในอ้อมแขนของเขา "ข้าไม่อยากแต่งงานกับคุณชายรองตระกูลโจว...ข้าไม่อยากเป็นภรรยาที่ต้องอยู่ในเรือนตลอดชีวิต!"
เจียชีเงยหน้ามองเขานัยน์ตาของนางมีหยาดน้ำเอ่อคลอ “ข้าก็อยากออกไปท่องเที่ยวกับเจ้า อยากออกไปดูว่าโลกภายนอกนี้มันสวยงามเพียงใด...แต่...”
เขาก้มศีรษะลง จุมพิตริมฝีปากนางเพื่อไม่ให้นางพูดคำว่าแต่...
“ไม่มีแต่” เขาพูดเสียงทุ้ม “ตราบใดที่คุณหนูต้องการ...ข้าจะพาคุณหนูไปทุกที่อย่างแน่นอน”
นางเพียงแค่ยิ้มเบา ๆ ไม่ได้ตอบรับคำพูดของเขา "เฉิงคุน..." ดันตัวออกจากอ้อมกอดของเฉิงคุน "ตอนที่ข้าแต่งงานเจ้าไม่ต้องตามไป"
เขาตกตะลึง "คุณหนู..."
"เจ้าไม่ต้องตามข้าไป" นางไม่อยากให้เขาเห็นตอนที่นางทำสิ่งใดกับคนอื่น และคนที่จมูกดีอย่างเขา จะต้องได้กลิ่นในตอนทำเรื่องอย่างว่าแน่นอน
เฉิงคุนในเวลานี้มีแววตาที่ไม่เป็นมิตรเขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "คุณหนูเป็นของข้าคนเดียว"
"เจ้าเลิกเพ้อฝันเถิด!...ตอนนี้เจ้าเป็นอิสระ...จากนี้ไปเจ้าไม่ใช่องครักษ์ส่วนตัวของข้าอีกแล้ว!...เจ้าจะไปไหนก็ไป!" เจียชีใจแข็งไล่เขาออกไป
"ไม่" เขาปฏิเสธอย่างรวดเร็ว "ข้าจะไม่ปล่อยให้คนอื่นแตะต้องคุณหนู" เฉิงคุนกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะใช้กำลังภายในกระโดดออกจากเรือนไป
เจียชีมองตามหลังเงาร่างของเขาด้วยดวงตาเหม่อลอย...เขาไม่ยินยอมแล้วอย่างไร...สุดท้ายเรื่องที่นางต้องแต่งงานก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่ดี
- ผู้เขียน
