ความลับสวาทในเรือนหลังของคุณหนูเจ็ด

ตอนที่ 16 โชคดีที่เป็นเขา?นิดหน่อย

เจียชีอดทนต่อความต้องการของตนเอง พยายามไม่ให้ความสนใจตรงส่วนนั้น แต่หญิงสาวรู้สึกว่าช่วงเวลาที่นางรอเฉิงคุนเพียงแค่หนึ่งถ้วยชากลับยาวนานนับปี

นางเลียริมฝีปากที่แห้งผาก สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะสอดนิ้วเข้าไปในรูสวาท แต่นิ้วเล็กๆ นั้นมันไม่สามารถดับความกระสันของนางได้ หญิงสาวรู้สึกทรมานยิ่งนัก นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงั เสียดสีขาของตนเองไปมาเพื่อบรรเทาความกระสัน

องครักษ์หญิงกลับเข้ามารายงานที่นอกหน้าต่าง "คุณหนู...ท่านเฉิงคุนไม่ได้อยู่ในบริเวณคฤหาสน์เจ้าค่ะ"

เจียชีตกตะลึงนางกัดฟันสะกดกั้นอารมณ์ปรารถนา "ไปหาเขาให้เจอ ให้องครักษ์เงาทั้งหมดออกไปตามหาเขา! " หญิงสาวสั่งด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"ข้าน้อยรับคำสั่งคุณหนู" เงาดำวาบหายไปในความมืด

เจียชีเหลือบไปเห็นเทียนสีแดงภายในห้อง นางคิดว่าขนาดของมันใหญ่พอๆ กับท่อนเนื้อของเฉิงคุน ในใจของหญิงสาวจินตนาการว่าหากคืนนี้หาตัวของชายหนุ่มไม่พบ เทียนสีแดงนี้คงอาจจะพอช่วยนางแก้ขัดได้อยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหนกันแน่...หรือว่าเขาไม่พอใจที่นางปฏิเสธคำขอของเขาเมื่อตอนกลางวันจนหนีไปแล้ว!

หรือว่าคืนนี้นางจะต้องพึ่งเทียนสีแดงเล่มนั้นจริงๆ !

ฝ่ายเฉิงคุนที่ออกนอกคฤหาสน์ไปหายาถอนพิษ ตอนนี้เขากำลังเดินทางกลับ ระหว่างทางชายหนุ่มได้พบกับองครักษ์เงาหญิงที่ปฏิบัติหน้าที่ในคืนนี้พอดี อีกฝ่ายส่งสัญญาณบอกเขาด้วยรหัสลับ

เฉิงคุนเข้าใจความหมายและขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็รีบใช้กำลังภายในบินกลับไปที่คฤหาสน์พักร้อนด้วยความเร็วราวกับลูกธนูที่พุ่งออกจากคันศร

เขากระโดดลงบนหลังคา เพราะลมหายใจของหญิงสาวเจือด้วยกลิ่นหอมหวาน ทำให้เขารู้ว่านางอยู่ตรงส่วนไหนของเรือน ชายหนุ่มยกกระเบื้องหลังคาออก เขาเห็นนางถือเทียนสีแดงเล่มใหญ่ในมือ

เฉิงคุนใช้แรงเล็กน้อยขยี้แผ่นกระเบื้องในมือจนมันแตกเป็นชิ้นเล็กๆ เขาดีดก้อนกระเบื้องใส่เทียนสีแดงเล่มใหญ่ในมือของนางจนกระเด็นออกไป

เจียชีรู้สึกละอายใจอย่างมากที่จะต้องใช้เทียนสีแดงในการปลอบประโลมความต้องการของตนเอง แต่ในระหว่างที่นางกำลังตัดสินใจเทียนสีแดงในมือก็กระเด็นหลุดหายไป...

หญิงสาวมองหาต้นตอของมันแต่ก็ไม่เห็นใครในห้อง นางตะโกนถามออกมาด้วยความระแวง "ใคร"

เฉิงคุนไม่ตอบเขากระโดดลงจากหลังคามาแฝงตัวอยู่ในความมืด เขาอยากจะรู้เหลือเกิน...หากหญิงสาวถูกบุรุษที่ไม่รู้ว่าเป็นใครแตะต้องร่างกาย ตัวนางนั้นจะมีท่าทีเช่นไร

เจียชีอยู่ในห้องมืดๆ ด้วยความหวาดระแวง มือเย็นๆ ของใครบางคนสัมผัสกับมือของนาง หญิงสาวรีบเดินถอยหนีแต่อีกฝ่ายกลับคว้านางเข้าไปกอด

ใบหูของนางถูกเลียจนรู้สึกเปียกชื้น เจียชีกรีดร้องโวยวายและพยายามดิ้นหนี แม้มีฤทธิ์ของยาพิษคอยควบคุมแต่นางก็ไม่ยินยอมให้บุรุษผู้อื่นมาสัมผัสร่างกาย "อย่าแตะต้องข้า!"

เจียชีพยายามลืมตามองชายที่ลวนลามนางอยู่ในความมืด แต่เขากอดนางเอาไว้แน่นไม่มีทางที่นางจะดิ้นหลุด เขาดันตัวของเจียชีไปแนบกับผนังห้อง

หญิงสาวสะบัดมือออกไปส่งเดชเพื่อทุบตีเขา แต่ชายหนุ่มกลับรวบข้อมือทั้งสองข้างของนางด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว เขาตรึงแขนของนางเอาไว้เหนือศีรษะ มือข้างที่ว่างของชายหนุ่มถอดกระโปรงของนางออก

เจียชีกรีดร้องออกมาแต่ก็ถูกเขาใช้ริมฝีปากปิดกั้นเสียงเอาไว้ทันที นางพยายามเบี่ยงตัวเพื่อให้หลุดพ้นแต่ชายหนุ่มกดนางเอาไว้ทั้งตัว ในขณะที่นางดิ้นรน ท่อนเนื้อของเขาก็เสียดสีกับหน้าท้องของนางจนมันแข็งตัวขึ้นมา

ชายผู้นั้นอุ้มตัวนางขึ้นจากพื้น ท่อนเนื้อของอีกฝ่ายกดทับส่วนสงวนของนาง มือหนาบีบกรามของเจียชีและบังคับให้นางเปิดปาก หญิงสาวถูกเขาจูบอย่างเกรี้ยวกราด ลิ้นสากของเขากวาดต้อนไปทั่วโพรงปาก จนนางหายใจแทบไม่ทัน

เจียชีสั่นระริกไปทั้งตัว ตอนนี้นางถูกบุรุษผู้อื่นแตะต้องร่างกาย หากว่าเฉิงคุนรู้เขาคงไม่ต้องการนางอีกต่อไป...

เมื่อตอนกลางวันเขาพึ่งพูดว่าต้องการให้นางเป็นของเขาเป็นผู้เดียว...แต่พอตกกลางคืนนางกลับถูกบุรุษผู้อื่นแตะต้องเสียแล้ว

หรือว่านางต้องสูญเสียเขาไปตลอดกาล!

ในจังหวะที่ชายผู้นั้นผละริมฝีปากออกไป หญิงสาวจึงสบถคำด่าทอบุรุษฝ่ายตรงข้าม

"เดรัจฉาน! เจ้าล่วงเกินข้า...คืนนี้เจ้าต้องตาย!" เจียชีกัดฟันพูดด้วยความอาฆาตแค้น นางต้องรู้ให้ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร นางไม่ต้องการให้เขามีชีวิตอีกต่อไป

เฉิงคุนได้ยินก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนักที่นางไม่ได้มีทีท่ายินยอมต่อบุรุษผู้อื่น เขาจึงเลิกกลั้นแกล้งนาง สะบัดมือหนึ่งครา...เทียนในห้องก็ถูกจุดขึ้น ห้องที่มืดมิดก็สว่างไสวขึ้นมา เมื่อเจียชีมองเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นใคร...นางก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

"เฉิงคุน เจ้าเองหรือ" นางโถมตัวเข้าไปกอดเขาอย่างแรงด้วยความดีใจ

"โชคดีเหลือเกินที่เป็นเจ้า..."

เมื่อได้ยินคำพูดของนาง...เฉิงคุนก็รู้สึกได้รับการปลอบประโลมในหัวใจ คุณหนูโล่งใจที่เป็นเขาเช่นนั้นหรือ...