ตอนที่ 1
1032 คำ
งานแต่งงานที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายความรักระหว่างพ่อเลี้ยงพนมไพรและนลินนิภา ถูกจัดอยู่ในไร่ชา เพราะทั้งคู่ต้องการความเรียบง่ายที่รายล้อมไปด้วยญาติสนิทและผองเพื่อน
เมื่อถึงช่วงเวลาที่เจ้าสาวจะโยนช่อดอกไม้ อันเป็นธรรมเนียมโรแมนติก ว่าคู่แต่งงานรายต่อไปจะเป็นคู่ของใคร นั่นทำให้หนุ่มโสดสาวโสดต่างมายืนออกันที่หน้าเวที แต่เพราะเวทีมีขนาดเล็ก ด้านหน้าจึงมีพื้นที่ไม่มาก กลายเป็นเบียดเสียด และเมื่อช่อดอกไม้ของเจ้าสาวลอยละลิ่ว ก็มีคนถูกเหยียบเท้า
“โอ๊ย! ไอ้บ้า! เดินยังไงไม่ดูคน”
“ใครกันแน่ไม่ดู อยากได้มากนักทำไมไม่ขึ้นไปบนเวทีเลยล่ะ”
พิสุทธิ์นภาตาโตอ้าปากค้างเมื่อเจอคำตอบเผ็ดร้อนของผู้ชายตัวสูงตรงหน้า ดวงตาแต่งสวยวาววับด้วยความโกรธ จ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามไม่ลดล่ะ และเมื่อนายนั่นจ้องตอบ หล่อนก็ต้องให้บทเรียน
ดวงตาวาววับเปลี่ยนเป็นหวานหยดย้อย ฝ่ามือเคลื่อนขึ้นประคองใบหน้าของผู้ชายที่หล่อนคิดว่าหล่ออยู่นะ เพราะขนาดมีผ้าปิดปากคาดอยู่แบบนี้ ดวงตาคมแต่ขนตายาวงอนแบบผู้หญิงก็ยังบอกว่าหล่อมาก
ไอ้คนหล่อเหมือนจะชะงักนิดหน่อย ก็แน่ล่ะ หล่อนเองก็สวยทะลุแมสเหมือนกันนี่นา
“อยากได้ ไปแย่งให้หน่อยได้ไหม ไอ้บ้า!”
“โอ๊ย!”
แดนดินร้องโอ๊ย! ยกมือกุมหน้าตัวเอง เพราะแม่สาวสวยทะลุแมสดันดึงผ้าปิดปากออกจากหน้าเขาอย่างเร็ว ก่อนที่หล่อนจะปล่อยให้ดีดผึงมาโดนตา แต่ที่เจ็บน่ะไม่ใช่เพราะแมสดีดตา มันเจ็บสุดๆ ก็เพราะหล่อนดันดึงหนวดของเขาติดแมสไปด้วยน่ะสิ
เขาสบถอย่างหัวเสียแต่เมื่อลืมตาจะต่อว่า เจ้าของร่างแบบบางก็วิ่งลิ่วหนีไปในกลุ่มแขกผู้มาร่วมงานซะแล้ว
“อากาศ ฝากไว้ก่อนเถอะ จะเอาคืนให้แสบเลย”
แดนดินเข่นเขี้ยวกับตัวเอง หล่อนคือพิสุทธิ์นภา ไม่ผิดหรอกเขาจำได้ ร่างแบบบาง แต่ชอบทำหน้าเชิดๆ แบบนางหงส์ แม้จะใส่แมสเขาก็จำได้ไม่ผิดแน่ และไอ้เสียงแปดหลอดนั่นอีก ใครจะไปลืม
‘พิสุทธิ์นภา’ จ้องประตูทางเข้าห้องฉุกเฉินนิ่ง ดั่งกับว่าสามารถมองทะลุเข้าไปด้านในได้ ทั้งที่บานกระจกสีมัวนั้นไม่มีช่องใดเลยที่หล่อนจะได้เห็นภาพบรรยากาศยื้อชีวิต
แต่หล่อนก็ยังอยากให้คนด้านในได้รู้ว่ามีคนห่วงใยรอคอยอยู่ตรงนี้ แม้ว่า ‘แม่’ จะไม่รับรู้เลยก็ตาม
น้ำตาไหลอาบสองแก้มไม่ขาดสาย ก้อนสะอื้นฮึกฮักจุกอยู่ในอก รู้ตัวว่าหล่อนเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ต้องเข้าไปนอนอยู่ในนั้น แต่สาบานได้ว่า หากหล่อนรู้ว่าแม่เป็น ‘โรคหัวใจ’ หล่อนจะไม่มีวันค้านแม่หัวชนฝาแบบนั้น
เหตุการณ์เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเหมือนจะย้อนเข้ามาในความคิด สร้างความสั่นหวิวไปทั้งร่างกายและหัวใจจนพิสุทธิ์นภาได้แต่ทาบฝ่ามือที่กระจกและสั่นสะอื้นไม่หยุด
‘อากาศแต่งงานเถอะนะลูก แม่ขอร้อง แม่เป็นห่วงอากาศจริงๆ แม่ไม่อยากให้เป็นไปตามนั้น’
คำร้องขอแกมบังคับกลายๆ จากน้ำเสียงอ้อนๆ แบบคนอ่อนแอของแม่ทำให้หล่อนส่ายหน้า ก่อนจะปรายตามองแม่แบบเบื่อหน่ายเต็มทน เพราะเกือบ 1 ปีแล้วที่หล่อนต้องทนฟังเรื่องราวแบบนี้ ยิ่งใกล้ถึงวันเกิดอายุครบ 25 ปีของหล่อน แม่ยิ่งพูดบ่อย และนี่เหลือเวลาประมาณ 1 เดือน แม่ก็พูดทุกครั้งที่พบหน้า จนหล่อนเลี่ยงไม่อยากให้แม่เห็นหน้า แต่บางวันก็ขัดไม่ได้จริงๆ
‘แม่คะ หมอดูก็คู่กับหมอเดา แม่จะไปเอาแน่เอานอนอะไรกับพวกหมอดูคะ ถ้าเขาดูแม่นจริง ทำไมเขาไม่ดูตัวเองให้ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 ล่ะ จะมาดูให้คนอื่นทำไม แล้วเรื่องคู่ครองเรื่องแต่งงานเนี่ย มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวนะคะ เป็นเรื่องที่คนเขาต้องรักต้องชอบกันก่อนมาก่อน ไม่ใช่ว่าหมอดูจะมาตัดสินให้เรา ว่าเราควรจะแต่งงานเมื่อไร ยังไง แต่งกับใคร ถ้าวันนี้ดูว่าต้องแต่งงานตอนไหน แล้วพอแต่งงานไปแล้ว จะไม่มาดูให้อีกเหรอคะ ว่าจะต้องท้องตอนไหน ต้องได้ลูกสาวหรือลูกชายก่อน ดีไม่ดีอะ ถ้าแต่งกันไปแล้วมาบอกว่าไม่ใช่เนื้อคู่หรือดวงไม่สมพงษ์ ไม่ต้องหย่ากันตามคำหมอดูเหรอคะแม่ แม่อย่าไปเชื่ออะไรแบบนี้เลยค่ะ เพราะถ้าหมอดูแม่นจริงอะ ป่านนี้อากาศก็แต่งงานกับพี่สายฟ้าไปแล้วสิคะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากแต่งกับอากาศแบบนี้’
‘หมายความว่ายังไงที่ว่าสายฟ้าไม่อยากแต่งกับอากาศ ไหนอากาศบอกแม่ว่าอากาศเป็นคนไม่อยากหมั้นไม่อยากแต่งกับพี่สายฟ้าเขาเองไง’
‘เอ่อ… ก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละค่ะแม่ อากาศแค่พูดเร็วไปหน่อยเท่านั้นเอง แม่อย่าใส่ใจเลย เอาเป็นว่าอากาศยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ค่ะ อากาศยังสนุกกับงานที่ทำ มีหลายๆ โครงการที่อากาศยังอยากทำอยู่ นี่อากาศคุยกับพี่ซันว่าจะทำ ‘พิสุทธิ์นภา 4’ รอแค่หาที่สวยๆ ได้ ก็จะคุยเรื่องแบบกันอีกทีค่ะ แต่ถ้าได้ที่ดินที่เป็นธรรมชาติมากๆ อากาศก็อาจจะทำในรูปแบบบ้านพักตากอากาศส่วนตัว ลูกค้าก็จะได้ทั้งบ้านพักและก็เหมือนได้พักผ่อนได้สัมผัสธรรมชาติทุกวันไปด้วย’
หล่อนหมายถึงโครงการหมู่บ้านจัดสรรที่ตั้งชื่อตามหล่อนว่า ‘โครงการพิสุทธิ์นภา’ ซึ่งตอนนี้มี 3 โครงการแล้ว
‘แต่งงานแล้วก็ทำงานได้นี่ลูก ไม่ใช่ว่าแต่งงานแล้วต้องกลายเป็นแม่บ้านสักหน่อย’
‘ก็อากาศยังไม่มีใครนี่คะแม่ อากาศยังไม่ถูกใจใครเลย’
‘อากาศก็ไม่ได้ถูกใจพี่สายฟ้าเหมือนกัน’
- ผู้เขียน
