“นี่...ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
ผมขยับหัวที่ซบอยู่บนอกอาซาหามุมสบาย สายฝนเย็นฉ่ำโปรยปรายอยู่เบื้องหน้า วันพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์ผมกับอาซาเลือกที่จะนอนดูฝนกันเงียบๆ พักทั้งกายและจิตใจ ทิ้งกายลงนอนเคียงข้างกันบนเก้าอี้หวายตัวใหญ่ที่อาซาเอาเบาะนุ่มขนาดใหญ่มาวางรองไม่ให้เจ็บหลัง และมีหมอนหนึ่งใบไว้ให้อาซาหนุน ส่วนผมก็ใช้อกแข็งแรงของอาซาหนุนต่างหมอน
“อะไรล่ะ” อาซาหลับตานิ่ง ผมรู้ว่าเขาไม่ได้หลับ แค่พักสายตาเท่านั้น
“ตกลงเมื่อคืนก่อน นายออกไปนอนกับคนอื่นมาเหรอ”
“หืม?” อาซาลืมตาเหลือบตาต่ำมองผมงงๆ
“ก็ที่นายโดนยาเข้าไปแล้วก็ออกไปข้างนอก นายไปให้คนอื่นช่วยมาเหรอ”
ผมถามในสิ่งที่ยังค้างคาใจ เพราะในเช้าวันนั้นที่อาซากลับมา ผมก็เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็หลับเนื่องจากฤทธิ์ยาและอาการบอบช้ำของร่างกาย ผมก็เลยไม่ได้ถาม แต่พอดีเมื่อคืนผมนอนไม่หลับ ส่วนอาซาออกไปเอายาที่บ้านคาร์เตอร์ ก็เลยหาอะไรทำแก้เครียดด้ว
