ผมนั่งรถออกจากบ้านพร้อมอาซาและฟรินน์ เวสตันปารีสและจูเลียตไปอีกคัน เรานั่งรถกันไปเงียบๆ ใจผมจดจ่ออยู่แต่กับความคิดของตัวเองจนเกือบลืมว่าไม่ได้มีผมอยู่คนเดียว จนกระทั่งรถมาจอดอยู่ที่มุมถนนมุมหนึ่ง
ผมหันไปมองอาซาและฟรินน์ที่นั่งอยู่เบาะหลัง กำลังจะพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด แต่อาซาดักทางเอาไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องพูดเลย ถ้าจะบอกว่าจะเข้าไปคนเดียวก็เงียบไปเลยนะ ฉันไม่ปล่อยให้นายเข้าไปข้างในนั้นคนเดียว” อาซาใช้ดวงตาสีนิลจ้องผมเขม็งเป็นการดุกลายๆ ผมเลยได้แต่ถอนหายใจ
“แล้วถ้าเจอร์โรมมันเล่นตุกติกเพราะฉันพานายมาล่ะ” ใจผมนึกเป็นห่วงนิกกี้ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง เลือดที่ไหลนองจะหยุดหรือยัง เธอจะรู้ไหมว่าผมกำลังมาช่วย ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอเมื่อนึกไปถึงว่าพวกมันจะทำร้ายเธอยังไงบ้าง
“ฉันไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่คนอย่างไอ้เจอร์โรมไม่เคยเล่นตามกติกา ให้ไอ้อาซาเข้าไปเป็นเพื่อนน่ะดีแล้ว จัดการพว
