กุมาริกาเช็ดน้ำตาบนหน้าออกไปลวกๆ เมื่อประตูด้านหน้าห้องนอนถูกเปิดออก เธอสะดุ้งตัวโยนหน้าซีดเผือดนึกหวั่นกลัวว่าจะเป็นคนงานในคฤหาสน์ที่เริ่มทำงานในเช้าวันใหม่ “พูว์…” เสียงถอนลมหายใจอย่างโล่งใจ เมื่อเขาดันประตูเข้ามาพร้อมกับรถวีแชร์ของตัวเอง จึงสะบัดหน้าหวานใส่อย่างแสนงอน ปั้นหน้าบึ้งตึง ทำหน้าหงิกหน้างอใส่ชายหนุ่มที่จ้องมองมาด้วยสายตาหวานเชื่อม
“ริกาจะกลับห้องเลยไหม ผมจะไปส่งเอง”
“ริกากลับเองได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับรถ…” กุมาริกาเม้มเรียวปากแน่น ขยับตัวลงจากเตียงอย่างยากลำบาก เมื่อปวดร้าวไปทั้งหน้าขาเพราะฝืนร่างกายเดินไปอาบน้ำเมื่อซักครู่ที่ผ่านมา
“อย่าดื้อน่า ผมจะไปส่งเอง ความไม่แตกหรอกยังไม่มีใครตื่นขึ้นมาสักคน” สเตฟานช้อนอุ้มกุมาริกาวางบนรถวีแชร์พร้อมทั้งกระซิบขู่เสียงเคร่ง
“ทางที่ดี ริกาว่าคุณสเตฟานปล่อยให้ริกากลับคนเดียวจะดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นสงสัยเอาได้ ริกาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องน่าอายแบ
