จบจากมื้อค่ำอันไร้รสชาติ สเตฟานหิ้วขวดบรั่นดีเดินกลับขึ้นห้องนอนของตัวเอง ไปนั่งซุกตัวบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนอนกว้างเงียบงันไร้แสงสีแสงไฟเหมือนทุกค่ำคืนที่ผ่านๆ มา เขาละเลียดดื่มบรั่นดีในแก้วดับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านให้สงบลง โดยใช้ฤทธิ์ร้อนแรงของแอลกอฮอล์ ชายหนุ่มข่มใจอยู่เป็นนานกว่าจะปิดเปลือกตาลงได้ มาสะดุ้งตื่นกลางดึกสงัด โดยที่ยังคงนอนแผ่อยู่ที่โซฟากอดแก้วบรั่นดีเอาไว้แน่น เขาลุกจากที่ ที่นอนเดินโซซัดโซเซไปแหวกชายผ้าม่านดูด้านนอกตัวคฤหาสน์ มองแสงสว่างมลังเมลืองท่ามกลางแสงสลัวๆ ของแสงไฟยามกลางคืนก่อนจะเบิกนัยน์ตาโตๆ ยกมือขึ้นขยี้อย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เพราะมองเห็นกุมาริกานั่งทอดอาลัยที่ระเบียงด้านหลังตัวคฤหาสน์กลางแสงจันทร์สีนวลตา ประหนึ่งนางไม้จำแลงร่างมาอวดโฉมให้ประชาชีได้ยลความงาม
“ยั่วเหรอริกา...ยั่วอย่างนี้เดี๋ยวเจอกันที่รัก...” สเตฟานขยับปากกระซิบฝากสายลมไปถึงเธอ ร่างกายกระป
