เมื่อก้าวพ้นธรณีประตูห้องเข้ามาร่างบอบบางของบทมากร ก็ถูกผู้ชายที่หล่อนคิดถึงทุกลมหายใจ รวบเข้าไปกอดรัดแน่น หญิงสาวพยายามสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากอ้อมอกนั้น แต่เขาไม่ยอมปล่อยหล่อน แถมรัดแน่นมากเข้าไปอีก จนแผ่นหลังของหล่อนซึมซับได้ถึงความแข็งแกร่งของเรือนร่างบุรุษเพศ
“ดิ้นทำไมล่ะ หรืออยากให้ทำมากกว่ากอด”
เสียงกระซิบสั่นพรางดังขึ้นข้างใบหูเล็กหอมกรุ่น จมูกโด่งของเขาซุกซนซอนไซร้ไปทั่วลำคอระหง กลิ่นหอมจากกายสาวของหล่อนทำให้เขาแทบจะควบคุมตัวเองต่อไปไม่ได้อีก
“ก็ปล่อยก่อนซิคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าน่าเกลียดตายเลย”
หญิงสาวพยายามเอียงคอหนี แต่ก็ไม่พ้น เพราะถ้าติญญานนท์ไม่คิดจะปล่อย หล่อนก็ไม่มีสิทธิ์หลุดรอดออกไปจากอ้อมแขนที่แข็งแรงดังปลอกเหล็กไหลของเขาไปได้
“ไม่เห็นน่าเกลียดเลย ผัวกอดเมีย ใครหน้าไหนจะกล้ามาว่า หรือเธอคิดถึงคนอื่น”
ร่างบอบบางของบทมากรถูกติญญานนท์จับให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ ดว
