อ้อมกอดซาตานร้าย

ตอนที่ 2

บทที่ 2

เขาเน้นทุกถ้อยคำที่พูดอย่างชัดเจน ทำให้แก้มนวลของบทมากรที่ซีดเผือดอยู่ แดงเข้มขึ้นมาทันตาเห็น หล่อนเห็นสายตาชิงชังที่เขาจ้องมองมายังหล่อน แล้วก็สะท้านไปทั่วร่าง หล่อนคิดว่าถ้าหากตอนนี้ไม่มีใครอยู่ตรงนี้ เขาคงจะกระโจนเข้ามาหักคอหล่อนให้ตายคามือของเขาเป็นแน่

บทมากรรับรู้ถึงความโกรธเกรี้ยวของเขาที่เจืออยู่เต็มน้ำเสียง แต่ช่างผิดกับสีหน้าของเขาเสียเหลือเกิน เพราะตอนนี้มันเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มที่หล่อนเห็นระบายเต็มดวงหน้าหล่อเหลาของเขาเมื่อครู่นี้จางหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงสีหน้าเย็นชา จนไม่มีใครมองออกว่าตอนนี้ ขณะนี้เขารู้สึกอย่างไร

แต่คนที่มีสีหน้าตกใจที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นเจ้าสาวแสนสวยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขานั้นเอง บทมากรเห็นผู้หญิงที่แต่งชุดเจ้าสาวคนนั้น หันไปจ้องมองว่าที่เจ้าบ่าวของตนอย่างผิดหวัง ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูเผยอออกจากกัน ก่อนจะเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง คำพูดที่แสดงถึงความผิดหวังหลุดรอดออกมา

“คุณทำอย่างนั้นจริง ๆ หรือคะติญญ์ กรไม่อยากจะเชื่อเลย คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง คุณทำลายความรักของเราจนหมดสิ้น กรไม่น่าเชื่อคุณเลย กรเกลียดคุณ”แววตาตัดพ้อฉายเต็มดวงตาคู่สวย พร้อมหยาดหยดน้ำตาที่ไหลรินอยู่รอบดวงตา ผู้หญิงคนนั้นแกล้งร้องไห้ บทมากรคิดอย่างนั้น แล้วทำไมหล่อนถึงรู้สึกอย่างนั้นนะ มันเป็นความรู้สึกที่สว่างวูบเข้ามาในความคิด โดยที่หล่อนเองก็ไม่รู้สาเหตุ

หญิงสาวเห็นติญญานนท์ดึงมือเจ้าสาวเข้ามากุมไว้ ก่อนที่น้ำเสียงเข้มที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดจะเปล่งออกมา แต่มันช่างน่าตลกเสียนี่กระไร นี่เขาหาคำพูดปฏิเสธที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหรือไง.. สมมุติว่าหล่อนเป็นเจ้าสาวคนสวยนั้น หล่อนก็คงจะไม่เชื่อน้ำคำของเขาอยู่ดี

“คุณรู้จักผมดีที่สุด ถ้าคุณยังไม่เชื่อผม ผมก็จะไม่อธิบายอะไรให้ใครฟังทั้งนั้น”

สีหน้าและท่าทางของเขาจริงจัง แต่ถึงกระนั้นเจ้าสาวแสนสวยของเขาก็ไม่คิดจะฟังมัน หล่อนค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออกมาจากอุ้งมือใหญ่อบอุ่นของว่าที่เจ้าบ่าว ติญญานนท์พยายามยื้อไว้ แต่กรนาราไม่คิดจะใส่ใจมัน

“คุณทำลายความรักของเรา คุณทำร้ายงานแต่งของเรา กรคงทนความอับอายครั้งนี้ไม่ได้ ลาก่อนค่ะ ถ้าวันใดที่คุณสามารถเคลียร์ตัวเองจากผู้หญิงคนนี้ได้ กรจะกลับมา”

ร่างสมส่วนของเจ้าสาววิ่งหนีออกไปจากงาน สร้างความแตกตื่นให้กลับแขกเหรื่อยิ่งนัก

แต่ความเจ็บปวดของใครคงไม่เท่ากับเขา เขาซึ่งได้แต่ยืนมองเจ้าสาวของตัวเองวิ่งหนีไปต่อหน้าต่อตา โดยที่มิอาจรั้งเธอไว้ได้เลย คำพูดของเขาเคยศักดิ์สิทธิ์ แต่เดี๋ยวนี้ วินาทีนี้คำพูดของกับก็เปรียบเสมือนกับน้ำเปล่าดี ๆ นี่เอง แม้แต่ผู้หญิงที่เป็นที่รักยิ่งยังไม่คิดจะฟังมัน แล้วจะป่วยการอะไรเล่าที่จะต้องไปป่าวประกาศแก้ตัวต่อหน้าคนอื่น ๆ

ติญญานนท์ไม่ได้วิ่งตามเจ้าสาวไป แต่เขากลับสาวเท้าเข้าหาร่างบางในชุดคลุมท้องสีชมพูเข้มตรงหน้าอย่างคุกคาม บทมากรค่อย ๆ ถอยหลังหนีไปเรื่อย ๆ ใบหน้านวลของหล่อนซีดเผือด เมื่อเห็นสายตาเคียดแค้นของเขาที่สะท้อนออกมากระทบกับแสงแฟลตของกล้องถ่ายรูปที่นักข่าวพากันรุมถ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาคงแค้นหล่อนมาก และถ้าเขาจับตัวหล่อนได้ หล่อนคงต้องตายคามือของเขาอย่างแน่นอน...

คิดได้เช่นนั้นร่างบางที่ดูอุ้ยอ้ายท้องโตเมื่อสักครู่นี้ ก็แปลงร่างเป็นลิงน้อยที่คล่องแคล่วว่องไว หล่อนรีบหมุนตัววิ่งหนีออกไปจากงานอย่างรวดเร็ว โดยมีติญญานนท์วิ่งตามหลังมาติด ๆ

“หยุดนะ นังผู้หญิงแพศยา ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดเดี๋ยวนี้!”

เขาตะโกนก้องตามมาข้างหลัง น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชิงชังทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บที่หัวใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาเกลียดหล่อน ใช่ซิ เขาต้องเกลียดหล่อนอยู่แล้วล่ะ ก็เมื่อหล่อนทำลายงานแต่งของเขานี่... คิดแล้วก็วิ่ง วิ่งต่อไปไม่หยุด จะให้เขาตามทันไม่ได้ หล่อนจะต้องหนีให้พ้น ต้องหนีไปให้พ้นปีศาจร้ายอย่างเขา เพราะตอนนี้แค่เห็นหน้าเขาเท่านั้น หัวใจของหล่อนก็หวั่นไหวขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...

หญิงสาววิ่งออกมาถึงหน้าโรงแรม เขาก็ยังวิ่งตามมาติด ๆ แต่ก่อนที่เขาจะถึงตัว หล่อนก็กระโจนขึ้นรถแท็กซี่ไปเสียก่อน บทมากรหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่หล่อนเอาตัวรอดมาได้ แต่เขาคงไม่ปล่อยหล่อนให้ลอยนวลแน่.. เพราะคำพูดของเขาที่ตะโกนไล่หลังหล่อนมานั้น... มันเต็มไปด้วยเคียดแค้นชิงชังที่อัดแน่นด้วยเพลิงแห่งไฟนรก

“เธอจะต้องชดใช้ให้ฉันด้วยชีวิตของเธอ นังผู้หญิงแพศยา!”

หล่อนคงไม่มีวันลืมคำพูดนี้ของเขาไปจนชั่วชีวิต นังผู้หญิงแพศยา หล่อนคงเป็นได้แค่นี้สำหรับเขา...

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนแต่อยู่ในสายตาของคุณหญิงศรีสุดาทั้งสิ้น หญิงชราอมยิ้มออกมาอย่างพอใจกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เป็นที่สุด เพราะสุดท้ายแล้วคนทั้งคู่ก็ไม่ได้แต่งงานกัน...