จารวีหลับตาลง สูดลมหายใจลึก ใบหน้าบิดเบ้คล้ายจะร้องไห้อีกครั้ง วันนี้มันเป็นวันอะไร ทำไมเธอถึงได้ซวยซ้ำซ้อนแบบนี้ เขาคือผู้ชายในคืนนั้น เขาคือป๊ะป๋าของจันทร์จ๋า และเขาคือท่านประธานบริษัทนี้ด้วย ฮือ....
“ครับ” ท่านประธานหันไปตอบแม่บ้านที่ดูแลประจำชั้น
“ดิฉันจะจัดการให้เองนะคะ”
ท่านประธานพยักหน้ารับ เขามองแผ่นหลังหญิงสาวแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปยังประตู
เมื่อเขาเดินห่างออกไป จารวีรู้สึกหายใจคล่องขึ้น โล่งอกขึ้นมานิดหน่อย เธอไม่รู้ว่านับจากนี้ไป เธอจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง แต่ ณ เวลานี้ เธออยากให้เขาไปไกล ๆ ก่อน เธอขอเวลาตั้งสติแป๊บหนึ่ง ทว่าช่วงเวลาที่เธอต้องการกลับอยู่กับเธอแค่เพียงชั่วอึดใจ
จารวีสะดุ้งเฮือก หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อคนที่เธอคิดว่าจะเดินออกไปเงียบ ๆ หันกลับมาสั่งเสียงราบเรียบแต่เย็นเยียบจนเธอขนหัวลุก
“คุณจารวี แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ไปพบผมที่ห้องทำงานด้วย”
จารวีอยากจะกัด
