นาสูรมองประตูที่ถูกผลักออกพร้อมกับร่างเล็กที่แสนคะนึงหาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ใจของนาสูรนั้นอยากกระโจนเข้าไปโอบกอดกระแทกจูบปากอวบอิ่มที่เม้มแน่นเสียจริง แต่ยังคงไว้ท่าเจ้านายผู้น่าเกรงขามไว้พร้อมส่งสายตาไล่พาทีให้ออกไปจากห้อง และทันทีที่พาทีออกไปพร้อมประตูห้องปิดแนบสนิท
“ยะ...อย่ากินฉันเลยนะคุณนาสูร”
เธอบอกสิ่งที่กลัวกับเขาทันทีเมื่อเห็นเขาลุกขึ้นเดินมาหาตนเอง จะหมุนตัวกลับหลังก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะประตูห้องปิดล็อกสนิทแล้ว
“เธอกลัวฉันเหรอเด็กน้อย”
นาสูรเดินมาหยุดตรงหน้าปล่อยลมหายใจเป่ารดใบหน้านวลเนียนเปียกชื้นน้ำและเหงื่อของเธอให้แหงนเงยขึ้นสบดวงตาสีไฟลุกของตน เวลานี้สีตาของเขาเป็นปกติเพียงแต่มีคิ้วแบบยักษ์และเขี้ยวแบบยักษ์เท่านั้นเอง
“ฉันกลัว กลัวว่าคุณจะจับฉันกิน คุณเป็นยักษ์จริงๆ เหรอคะ” เธอถามทั้งๆ ที่ครั้งก่อนก็ชัดเจนอยู่แล้ว
“ให้ฉันเปิดเผยหน้าที่แท้จริงให้ดูไหมล่ะ” เขาถามพร้อมกั
