ชายหนุ่มจับมือเธอมาจนถึงรถแล้วเปิดประตูให้คาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย
‘ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้มาขนของที่เหลือไปให้หมด แล้วจะได้ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก’ พะแพงคิดมาตลอดทางว่า ถ้าเขาไปส่งเธอจนถึงหน้าประตูห้อง เธอจะรีบลงกลอนประตูไม่ให้เขาเข้ามา พอถึงตอนเช้าตรู่ เธอจะรีบขนของออกจากห้อง
“คิดอะไรอยู่หรือครับ เงียบไป”
“คิดถึงไอ้ยาค่ะ ป่านนี้คงไปเที่ยวสนุกแล้ว” พอคิดถึงรัญญาขึ้นมา พะแพงจึงเพิ่งนึกเอะใจขึ้นมาว่าเขารู้ทางไปที่ทำงานของเธอได้อย่างไรถ้าไม่ใช่มาถามเอากับรูมเมทของเธอ
‘ตายแล้ว! หวังว่าเขาคงยังไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้รัญญาฟังหรอกนะ’
“เห็นว่าจะไปเที่ยวสองสามอาทิตย์นะครับ แพงพักอยู่คนเดียวคงเหงาแย่ ให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนไหม”
“มะ...ไม่ต้องค่ะ ฉันนอนคนเดียวได้” รีบปฏิเสธทันที จนโชเฟอร์หนุ่มหันมายิ้มอย่างรู้ทัน
ดวงตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้าก็จริง แต่ในสมองเขาคิดถึงแต่เ
