พะแพงพยายามคิดว่าเธอกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ห้อง พยายามที่จะไม่มองหน้าหล่อๆที่ชวนให้ใจหวั่นไหวตรงหน้า พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เงยหน้าขึ้นไปสบตา ตั้งใจกินอาหารตรงหน้าให้อิ่มๆ เสร็จเร็วๆไปเลยดีกว่า จะได้กลับห้องไวๆ
หญิงสาวแอบลอบถอนหายใจ เมื่อรู้สึกว่าตนเองอิ่มแล้ว และรวบช้อน เอื้อมไปดึงแผ่นทิชชูมาเช็ดปาก ตามด้วยดื่มน้ำเป็นอันเสร็จ
“อิ่มแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ” ตอบพรางเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่งเพื่อแอบมองจานข้าวของเขา คิดว่าชายหนุ่มอิ่มเหมือนเธอหรือยัง แล้วคิ้วเรียวก็ย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย ทำไมน้ำจิ้มของเขายังเหลือเยอะอยู่เลย น้ำในแก้วก็ไม่ค่อยพร่อง เขาอิ่มหรือยังหนอ จะเสียมารยาทหรือเปล่าถ้าจะถามเขาว่าอิ่มหรือยัง
“เอาของหวานไหมครับ”
“ไม่ค่ะ แพงอิ่มแล้วจริงๆ” บอกเขา แล้วสบตาด้วยนิดหนึ่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะหันไปมองรอบๆ
“งั้นเช็คบิลเลยนะครับ”
“ค่ะ” ตอบยิ้มๆ เพราะดีใจที่จะได้กลับ เพราะมันดึกมากแ
