Chapter 23
1592 คำ
เช้าวันต่อมา...
ลูกปลาตื่นนอนตั้งแต่เช้า วันนี้เธออยากจะไปทำบุญที่วัดเนื่องในวันเกิดของคุณแม่ ตอนนี้ท่านคงรักษาตัวอยู่ที่บ้านคงไม่สะดวกไปทำบุญที่วัดเธอจึงอาสาไปเอง และด้วยความที่เธอไปหาไม่ได้จึงโอนเงินไปให้ที่บ้านสองหมื่นบาท ส่วนเงินหนึ่งล้านเธอแบ่งไว้เป็นค่าผ่าตัดจ่ายไปแล้วสองแสนกว่า ไถ่บ้านให้พ่ออีกสี่แสน เท่ากับว่ายังมีเหลืออีกหลายแสนเอาไว้ใช้จ่ายในการรักษาตัวของแม่จนหายดี อยู่ที่นี่เธอไม่ได้ใช้อะไร คุณภาณุก็ให้บัตรมาใช้จ่ายแต่เธอไม่อยากรบกวนเขาถ้าไม่จำเป็นก็เลยเก็บไว้อย่างนั้น
"หนูลูกปลาวันนี้จะไปดูรถกับตาภานุใช่มั้ย"
"ไม่แน่ใจค่ะว่าจะยังไง แต่ว่าลูกปลาจะไปทำบุญที่วัดค่ะ วันนี้วันเกิดคุณแม่แต่ว่าท่านรักษาตัวอยู่ที่บ้านลูกปลาก็เลยจะไปทำบุญให้แทนค่ะ"
"แล้วให้ของขวัญคุณแม่หรือยัง เงินหนูพอมั้ยขาดเหลืออะไรรึเปล่า"
คุณหญิงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เผื่อว่าเธอจะช่วยอะไรได้บ้าง ลูกปลาส่ายหน้าปฏิเสธ เธอไม่อยากจะรบกวนอะไรท่านมากไปกว่านี้แล้ว
"เหลือเยอะเลยค่ะคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ แค่นี้ลูกปลาก็เกรงใจมากแล้วค่ะ เมื่อเช้าโอนเงินให้ที่บ้านสองหมื่นเผื่อว่าจะให้น้องซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่ ส่วนไปทำบุญลูกปลาว่าจะขอคุณภานุไปส่งค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยอย่างนอบน้อม คุณหญิงยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ลูกของเธอและหนูลูกปลากำลังไปด้วยกันได้ดี เธอจะปล่อยให้ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุดโดยไม่ไปเป็นก้างขวางคอ
"ให้ตาภานุไปส่งดีแล้วจ๊ะ ขาดเหลืออะไรให้ป้าพิมหยิบให้นะลูก ของมีเยอะแยะเลย"
"ลูกปลาซื้อมาครบแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"
ลูกปลายกมือไหว้ขอบคุณคุณแม่ที่หวังดีก่อนจะกันไปจัดกระเช้าต่อเพื่อเอาไปทำบุญที่วัดในเช้าวันนี้ ภานุที่ตื่นนอนมาแล้วไม่เจอลูกปลาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินตามเธอลงมา
"ตาภานุตื่นเช้าจังนะเราเนี้ย"
"ลูกปลาล่ะครับ"
เขาเอ่ยถามหาหญิงสาวก่อนอันดับแรก ผู้เป็นแม่ได้ยินก็อดเอ่ยแซวไม่ได้ ท่าทางจะหลงเมียหนักมากพอสมควร
"ตื่นมาก็หาแต่หนูลูกปลา ติดอกติดใจอะไรกันขนาดนั้น"
"แม่พูดอะไรเนี้ย ผมก็แค่ตื่นมาไม่เจอน้องนึกว่าไปไหนรึเปล่า"
เขาบอกปัดก่อนจะทำเป็นไม่แคร์ที่ถูกแซว คุณแม่ชี้ไปยังห้องครัวก่อนจะเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"โน่น ห้องครัวจ๊ะ ไปหาสิ"
คุณหญิงเดินเข้าห้องรับแขกไป ส่วนภานุก็เดินไปหาหญิงสาวในห้องครัว เมื่อมาถึงเขาก็มองว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เหมือนว่าจะจัดกระเช้าไปที่ไหนสักที่
"ทำอะไรเอ๋ย"
ภานุเอ่ยถามหญิงสาวพร้อมกับกอดเอวเล็กจากทางด้านหลัง ลูกปลาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะวางของลงแล้วหันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม เธอกอดเอวเขากลับก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน
"คุณภานุคะ ลูกปลาขออนุญาตไปทำบุญที่วัดนะคะ"
ชายหนุ่มลูบผมหญิงสาวอย่างแผ่วเบาพร้อมกับรอฟังว่าเธอพูดอะไร
"ไปทำบุญที่วัดเหรอ..."
"ค่ะ วันนี้วันเกิดคุณแม่ค่ะ แต่ว่าท่านผ่าตัดมะเร็งแล้วต้องรักษาตัวอยู่ที่บ้าน ลูกปลาก็เลยไปแทนให้ค่ะ"
ภานุพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาอนุญาตอยู่แล้วถ้าเธอไม่ได้ไปทำอะไรเสียหาย อีกอย่างเป็นเรื่องของครอบครัวเธอด้วยเขาต้องเอาใจใส่เป็นพิเศษ
"ไปสิ แล้วไปกับใคร"
"ลูกปลาจะขอให้คุณภานุพาไปส่ง ได้มั้ยคะ"
หญิงสาวเงยหน้ามองสบตาชายหนุ่มพร้อมกับเอ่ยถาม เธออยากให้เขาพาไปจะได้ทำบุญด้วยกัน
"ไปสิ จัดของเสร็จแล้วไปแต่งตัวเลยนะ วันนี้จะพาไปทำบุญแล้วก็แวะไปดูรถด้วย"
"ขอบคุณค่ะที่พาไปส่ง"
ลูกปลายกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างซาบซึ้ง เขาดีกับเธอมากเลยจริงๆ ทุกคนในบ้านไม่มีใครใจร้ายกับเธอสักคนทุกวันนี้การอยู่ที่นี่เธอมีความสุขมาก ภานุลูบผมหญิงสาวด้วยความเอ็นดูก่อนจะจุ๊บหน้าผากหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
"ว่าแต่ไม่ซื้อของขวัญให้แม่เหรอ แล้วบ้านเราอยู่ที่ไหน"
"จันทบุรีค่ะ"
"อยากไปเยี่ยมท่านมั้ยฉันจะขับรถไปให้ ไม่ไกลมากนี่นา"
ลูกปลาไม่กล้าที่จะรบกวนเขาขนาดนั้นหรอก ถ้าเกิดเธอจะไปนั่งรถไปเองดีกว่า เขาจะได้ไม่ต้องลำบากขับรถหลายชั่วโมง
"อย่าเลยค่ะลูกปลาเกรงใจ อีกอย่างบ้านลูกปลาไม่ได้ร่ำรวยอะไรกลัวว่าคุณภานุจะอยู่ไม่ได้ อย่าเอาตัวเองไปลำบากเลยค่ะ"
"ไปเถอะฉันอยากไปขับรถเล่น อีกอย่างเธอดูถูกฉันมากไปนะ ฉันเป็นคนลุยๆไม่ใช่ลูกคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เราขึ้นไปเปลี่ยนชุดกันดีกว่า"
เขากุมมือลูกปลาขึ้นไปชั้นบนแล้วพาไปเลือกชุดสวยๆใส่กลับบ้าน หญิงสาวรู้สึกว่าเขาใจดีกับเธอมากจริงๆ มันซาบซึ้งจนน้ำตาจะไหลเลยแหละ
"ขอบคุณนะคะคุณภานุ ใจดีกับลูกปลาจังเลย"
"ทำไมพูดแต่คำเดิมๆ ขอบคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอไง อ่ะใส่ชุดนี้"
ลูกปลารับชุดจากภานุมาก่อนจะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนให้เรียบร้อย เมื่อเดินออกมาก็เจอเขาแต่งตัวเรียบร้อย เป็นชุดลำลองธรรมดาใส่สบาย เวลาเขาแต่งตัวไม่เป็นทางการแบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบ
"ทำไมแต่งชุดนี้คุณภานุหล่อจังเลย"
ลูกปลาเอ่ยแซวชายหนุ่ม เขาบีบแก้มเธออย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะหยิบกุญแจรถกระเป๋าเงินแล้วเดินออกไปด้วยกัน ส่วนลูกปลาไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าของตัวเองไปด้วย ภานุให้แม่บ้านเอากระเช้าไปใส่หลังรถก่อนจะเดินไปหาคุณแม่ของเขาในห้องรับแขก
"แม่ครับผมจะพาลูกปลากลับไปเที่ยวบ้านนะ"
คุณหญิงตกใจพอสมควรไม่คิดว่าลูกชายของเธอจะลงทุนขับรถไปไกลหลายชั่วโมงขนาดนั้น
"ไกลนะลูก ให้คนขับรถพาไปมั้ย"
"ผมขับได้ครับ ไปตรวจงานต่างจังหวัดผมก็ขับไปเอง วันนี้วันเกิดคุณแม่ของลูกปลา เห็นว่าผ่าตัดใหม่ด้วยผมคิดว่าน้องน่าจะเป็นห่วงแม่"
"ดีแล้วน้องคงคิดถึงบ้าน พาไปหน่อยก็ดี"
ลูกปลาที่เดินเข้ามาก็มานั่งลงที่พื้นใกล้คุณหญิง เด็กสาวไม่เคยมานั่งเทียบเธอถ้าไม่มีใครสั่งให้ขึ้นมานั่งข้างบน
"ขึ้นมานั่งกับแม่สิลูก"
"นั่งตรงนี้สะดวกกว่าค่ะ คุณภานุจะพาลูกปลาไปเยี่ยมคุณแม่ที่บ้านค่ะ"
ลูกปลาบอกคุณหญิงก่อนเพราะเกรงว่าท่านจะเป็นห่วง ทุกวันนี้ไปไหนมาไหนเธอจะบอกท่านตลอดเพราะไม่อยากให้ท่านเห็นว่าเธอแอบเกเร
"ตาภานุบอกแม่แล้วล่ะ ขับรถกันให้ดีนะ ถ้ากลับไม่ไหวก็ค้างซักคืน แวะซื้อของขวัญวันเกิดไปให้คุณแม่หนูลูกปลาด้วยนะตาภานุ"
คุณหญิงเอ่ยเป็นเชิงแนะนำลูกชาย ยังไงอนาคตก็ต้องเป็นครอบครัวเดียวกัน เจอกันเร็วๆก็ดีทำความรู้จักกันไว้ก็ดีแล้ว
"ผมทราบครับแม่ งั้นไปก่อนนะครับเดี๋ยวมันจะสาย"
"จ๊ะ ลูกปลาคอยคุยกับพี่เขานะลูก"
"ค่ะคุณแม่ กลับมาลูกปลาเอาผลไม้มาฝากนะคะ ที่สวนคุณพ่อปลูกผลไม้เยอะเลยค่ะ"
หญิงสาวยกมือไหว้คุณหญิงอย่างเช่นปกติ ท่านลูบผมเด็กสาวก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปส่งขึ้นรถ
"ขับรถดีๆนะภานุ น้องไปด้วยนะระวังตัวหน่อย"
"ครับ ผมไม่ขับเร็วหรอกน่าหายห่วงครับ"
เขาเดินไปหอมแก้มผู้เป็นแม่ก่อนจะพาลูกปลาขึ้นรถไปด้วยกัน ภานุรู้สึกเลยว่าตั้งแต่ที่เขาตัวติดลูกปลาไม่ยอมห่าง ดูเหมือนคุณแม่จะญาติดีกับเขาขึ้นเยอะเลย
'สงสัยจะชอบลูกปลาเอามากจริงๆ'
"คุณภานุลูกปลาชงกาแฟให้ด้วยค่ะเมื่อกี้"
หญิงสาวส่งแก้วร้อนไปให้ชายหนุ่ม เขารับมาก่อนจะเปิดฝาแล้วจิบกาแฟไปด้วย
"ถือให้ด้วย"
เขาส่งแก้วคืนให้หญิงสาว ลูกปลารับมาถือไว้ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ของเขา
"ขอบคุณนะคะที่พาลูกปลาไปเยี่ยมแม่"
"ต้องมีรางวัลตอบแทนนะ เข้าใจป่ะ"
หญิงสาวเงยหน้ามองเขาก่อนจะพยักหน้าอย่างเขินอาย
"ค่ะ ลูกปลาจะทำตามใจคุณภานุ"
"ค่อยน่ารักหน่อย"
เขาดึงหญิงสาวมากอดไว้พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ จากนั้นก็ขับรถตามเส้นทางที่GPSระบุไว้ตรงหน้าจอ
- ผู้เขียน
