Chapter 1

1652 คำ
  คุณเพ็ญนภายังนั่งคุยเล่นอยู่กับลูกปลาไม่ยอมกลับ ทั้งลูกทั้งสามีโทรตามนอกจากจะไม่รับสายยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับอีก "รับโทรศัพท์สิ ปล่อยมันดังอยู่นั้นแหละ" คุณฟ้าทักเพื่อนสนิทให้รีบกดรับสาย เพราะไม่อย่างนั้นก็จะรำคาญอยู่แบบนี้ คุณเพ็ญนภากเปิดเครื่องไปเลยก่อนจะหันมายิ้มให้ลูกปลาที่กำลังนั่งชงชาให้อยู่ "ชาร้อนค่ะ" "ขอบใจจ๊ะลูก หนูจะเลิกงานหรือยังฉันอยากชวนไปทานข้าวนะ" "จะดีเหรอคะ... คือลูกปลาเกรงใจ แหะๆ" "เกรงใจอะไรกันเราก็รู้จักกันมานานแล้ว นับครั้งแทบได้เลย นะๆไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย" ลูกปลาเงยหน้ามองคุณฟ้าเป็นเชิงขอความเห็น ท่านพยักหน้ายิ้มกว้างก่อนจะลูบผมเธออย่างเอ็นดู "ไปเถอะจ๊ะ สงสารคนแก่หน่อยน้อยใจลูกผัวไม่ยอมกลับ ทางนี้ให้พนักงานคนอื่นทำงานไปหนูไปเที่ยวเถอะ" คุณหญิงเพ็ญนภาจิปากอย่างขัดใจที่ถูกเพื่อนว่าเป็นคนแก่ เธอก็แค่น้อยใจคนในบ้านที่ไม่ยอมทำตามความต้องการของเธอบ้างก็เท่านั้น  "ไปนะจ๊ะ" "ค่ะ งั้นหนูไปเก็บของก่อนนะคะ" "จ๊ะ" ลูกปลาลุกขึ้นไปถอดผ้าเอี้ยมออกก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่ล็อคเกอร์แล้วเดินออกมาหาคุณหญิงที่ยืนรอเธออยู่ตรงประตู "มาแล้วค่ะ" "ไปกันเถอะวันนี้ไปเที่ยวกับฉันก่อน เดี๋ยวจะพากลับไปส่งอย่างปลอดภัย" "ค่ะคุณท่าน" ลูกปลาจับมือท่านแล้วพาเดินไปด้วยกัน ทั้งสองคนไปขึ้นรถก่อนจะไปที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เป็นของตระกูลอภิสิริกุล  "หนูอยากได้อะไรมั้ยฉันซื้อให้" ลูกปลารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที เธอไม่อยากที่จะขออะไรจากใครทั้งนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็ไม่เคยคิดจะเกาะใครกิน "หนูไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ แค่อยากมาเป็นเพื่อนคุณท่านเท่านั้นเพราะดูเหมือนว่าวันนี้คุณท่านจะไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่" "เก่งนะเนี้ยดูออกด้วย ทะเลาะกับที่บ้านมานะจ๊ะ งั้นเราไปทานข้าวกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวมาช็อปปิ้งกัน" "ค่ะคุณท่าน" ลูกปลาพาคุณหญิงเพ็ญนภาเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่น เพราะท่านบอกว่าชอบทานมาก ทั้งสองคนสั่งตามที่ชอบโดยที่หญิงสาวเลี่ยงที่จะสั่งอาหารราคาแพงเพราะเกรงใจท่าน "อะไรกันลูก สั่งแค่นั้นเองทำไมไม่เอาซาชิมิปลาดิบอะไรล่ะ ทานแต่ราเม็งมันไม่อร่อยหรอก" "คือลูกปลาไม่ค่อยได้กินแบบนี้เท่าไหร่ค่ะ ก็เลยไม่รู้ว่าแบบไหนรสชาติจะดี ทานของที่มันคุ้นเคยไว้ก่อนน่าจะดีกว่า" คุณหญิงมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู ใสซื่อถ่อมตัวไม่โลภอยากได้นั้นนี่ทั้งที่เธอเป็นคนเสนอให้เอง เด็กแบบนี้น่าสนับสนุนและน่าคบหาที่สุด  "งั้นฉันสั่งให้นะ เอาที่อร่อยที่สุดเลย" "อย่าสั่งมาเยอะนะคะ ลูกปลาไม่ค่อยถูกกับของแพงค่ะเดี๋ยวทานไม่หมดจะดูไม่ดีเอา แหะๆ" "จ๊ะ งั้นสั่งพอดีเนาะ" คุณหญิงหันไปสั่งเซตราคาแพงให้เธอ ทั้งสองคนก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย คนที่คุณหญิงคุยด้วยได้อย่างสบายใจก็มีไม่กี่คน แถมหนึ่งในนั้นคือเด็กสาวคนนี้ เธอเหมือนนักจิตวิทยาที่คุยกับใครก็ดูเข้าอกเข้าใจคนอื่นไปหมด "ทานนี่จ๊ะอร่อยมาก" คุณหญิงคีบปลาแซลมอนใส่จานให้เธอหลังจากที่อาหารมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ ทั้งสองคนทานไปคุยกันไปอย่างเพลิดเพลินจนเวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมงก็ท้องอิ่มกันแล้ว "กินไม่ค่อยเยอะเลยนะหนูลูกปลา" "ลูกปลาทานไม่เยอะค่ะ มันเปลืองเงิน" "โธ่เอ้ยลูก ถ้าหนูมาเกิดเป็นลูกสาวของฉันนะจะไม่ปล่อยให้ลำบากแบบนี้เลย" คุณหญิงมองเด็กสาวอย่างสงสาร จะโทษพ่อกับแม่ของเธอก็ไม่ได้พื้นฐานคนเรามันไม่เท่ากัน แต่พวกเขาโชคดีอย่างหนึ่งคือมีลูกที่ประเสริฐมาก ทำงานส่งเสียตัวเองเรียนจนจบไม่รบกวนพ่อแม่แถมยังหาเงินให้ใช้ทุกเดือนอีก ใครได้ลูกแบบนี้โชคดีกว่าถูกหวยอีก "หนูไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะคุณท่าน ถ้าอยู่อย่างพอเพียงที่บ้านมันก็ได้ค่ะ แต่หนูอยากเรียนในที่ดีๆจะได้มีความรู้และความสามารถมาหางานทำที่มันมั่นคง เงินเดือนเยอะๆ เรียนเชฟนี่เป็นสิ่งที่ลูกปลาชอบที่สุดเลยค่ะ แต่ว่าการทำขนมเป็นสิ่งที่ชอบมากกว่าก็เลยมาสมัครงานที่ร้านนี้ เชฟที่นี่ใจดีมากเลยค่ะสอนทุกอย่างเลยแถมคุณฟ้ายังใจดียิ่งกว่า ถ้าไม่มีท่านลูกปลาคงไม่มีวันนี้ค่ะ" เธอซาบซึ้งในความมีน้ำใจของท่านมาก เธอเรียนหนักลาบ่อยท่านก็จ่ายเงินไม่มีหัก ท่านพูดไว้เสมอว่าอยากสนับสนุนเด็กให้มีอนาคตที่ดี ท่านมีพระคุณกับเธอมาก "กตัญญูรู้คุณจริงนะเราเนี้ย ไปช็อปปิ้งกันดีกว่าเดินย่อยซะหน่อย" "ได้ค่ะ อ๊ะ!" ลูกปลาเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มากดดูหน้าจอ เป็นเบอร์ของคุณพ่อของเธอเอง โทรมาเวลานี้มีอะไรด่วนรึเปล่านะ "รับโทรศัพท์ก่อนก็ได้จ๊ะ" "พ่อโทรมาน่ะค่ะ งั้นหนูขอออกไปคุยแปปหนึ่งนะคะ" "ไปเถอะเดี๋ยวฉันตามออกไป" ลูกปลาลุกขึ้นเดินออกไปนอกร้านก่อนจะกดรับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อทันที "ว่าไงจ๊ะพ่อ" เธอเอ่ยออกมาเสียงหวาน คิดถึงพวกท่านมากอยากกอดแต่ไม่สามารถทำได้เพราะมีหน้าที่ที่ต้องทำอยู่ทางนี้ เธอเป็นเด็กต่างจังหวัดมาอยู่กรุงเทพคนเดียวตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลาย ดีที่เจอเจ้านายใจดีจึงทำให้เธออยู่ได้สบายมาก (ลูกปลา แม่เอ็งเข้าโรงพยาบาล) "อะ..อะไรนะพ่อ! แม่เป็นอะไร" (หมอบอกว่าแม่เอ็งเป็นมะเร็งที่ปอด ที่โรงพยาบาลไม่มีเครื่องมือดีพอต้องส่งไปโรงพยาบาลในตัวอำเภอ) ลูกปลาตกใจมากไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะป่วยหนักขนาดนี้ เธอมือไม้สั่นไปหมดไม่รู้ว่าจะทำยังไงก่อนหลังดี "เป็นมะเร็งที่ปอด! แล้วพ่อทำเรื่องส่งตัวไปแล้วหรือยัง ใช้เงินเท่าไหร่บอกหนูมา หนูพอมีเก็บเอาไปก่อนเลยนะ" ผู้เป็นพ่อถึงกับน้ำตาร่วง สงสารลูกสาวจับใจเกิดมาก็ไม่ได้สบายอะไรแถมยังต้องมาลำบากเลี้ยงดูพ่อแม่อีก คนดีๆอย่างลูกปลาไม่ควรต้องมาลำบากแบบนี้เลย (พ่อสงสารเอ็งมากลูกปลาเอ้ย แม่ก็ไม่ยอมให้บอกเพราะกลัวว่าเอ็งจะลำบาก แต่หมอบอกว่าแม่เอ็งควรได้รับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด ซึ่งถ้าโรงพยาบาลในตัวอำเภอต้องรอคิวอีกหมอกลัวว่ามันจะลามไปเรื่อยๆ ถ้าเกิดเรามีเงินหมอแนะนำให้ไปเอกชนแม่เอ็งจะปลอดภัย) "แล้วเอกชนใช้เงินเท่าไหร่จ๊ะ ฉันมีอยู่แสนหนึ่งพ้อเอาไปก่อนได้เลยจ๊ะ หนูจะทำงานให้มากขึ้นแล้วหาเงินมาให้อีก" ลูกปลายอมทำทุกอย่างเพราะชีวิตของผู้มีพระคุณนั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เธอกำลังเรียนจบและจะได้ทำงานที่ดีมีอนาคต แม่ควรจะอยู่เห็นความสำเร็จของเธอก่อน (หมอบอกว่าห้าแสน เราจะไปเอาเงินจากไหนกันล่ะลูก บ้านที่ติดธนาคารก็ยังไม่ได้ไถ่ออกมาจะไปจำนองเขาก็ไม่ได้) "ห้าแสนเลยเหรอจ๊ะ เราจะไปเอาเงินมาจากไหน" ลูกปลาแทบทรุดลงกับพื้นก่อนจะปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอถึงกับตันไปหมดไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร เงินตั้งห้าแสนเธอจะไปเอามาจากไหนกัน.... "พ่อรอหนูก่อนนะ ดูแลแม่ด้วยหนูขอเวลาหน่อยแล้วจะรีบโทรไปหานะจ๊ะ" (เอ็งอย่าฝืนนะไอ้ลูกปลา ถ้าไม่มีก็คือไม่มี รอคิวที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัดก็ได้อย่างน้อยแม่เอ็งก็ได้รักษา) "ฉันจะรีบโทรหานะจ๊ะพ่อ" (เออๆ พ่อจะรอเอ็งตัดสินใจนะ) ลูกปลากดวางสายก่อนจะร้องไห้ออกมาเพื่อระบายสิ่งที่มันอัดอั้นอยู่ในใจ เธอจะทำยังไงดีแม่ของเธอถึงจะรอด เงินห้าแสนมันหาได้แต่หาตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ เธอมีเงินเก็บอยู่แสนหนึ่งเพราะตั้งใจว่าถ้าเก็บได้มากพอจะไปเปิดร้านขนมที่บ้าน แต่ตอนนี้เรื่องชีวิตของแม่สำคัญที่สุดแล้วเธอจะไปหาเงินมาจากไหนดี "ฮึก! ทำยังไงดี" คุณหญิงเพ็ญนภาหลังจากจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมา และคงเป็นความบังเอิญเธอได้ยินที่ลูกปลาคุยโทรศัพท์ทุกอย่าง  "แม่เป็นมะเร็งปอดอย่างนั้นเหรอ" คุณหญิงเพ็ญนภามองเด็กสาวที่ตอนนี้นั่งร้องไห้อยู่หน้าร้านอาหารก็อดสงสารไม่ได้ เงินแค่ห้าแสนเธอช่วยได้สบาย แต่คนอย่างหนูลูกปลาไม่ยอมรับเงินจากเธอแน่นอนยิ่งให้ฟรีๆยิ่งไม่รับไว้แน่ "เอาไงดีล่ะ..."
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม