“คุณยายขา สวัสดีค่ะ” ลิเดียรีบปรับเปลี่ยนทีท่า เธอยกมือทำความเคารพญาติผู้ใหญ่ของชายหนุ่มอย่างนอบน้อม
“ย่ะ...ยืนค้ำหัวฉันตั้งนานพึ่งรู้รึว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้” นางเหน็บเสียงเย็นๆ ผู้หญิงไม่มีสัมมาคารวะแบบนี้ไม่ใช่คนที่นางจะยอมรับได้
“ก็ไม่มีใครบอกลิเดียนี่คะ ลิเดียเลยไม่รู้” หญิงสาวแก้ตัวเสียงอ่อยๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่ายายแก่โทรมๆ คนนี้จะเป็นญาติผู้ใหญ่ของลูเซียโน่ นึกว่าคนใช้ในบ้าน ดีหล่อนไม่ด่าเปิงไปเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงเข้าหน้าไม่ติดมากกว่านี้
“ย่ะ...ไอ้ฉันมันก็แค่คนแก่ๆ ไม่สะดุดตาเธอหรอก!! เห็นเดินพล่านไปพล่านมา เหมือนกับว่ากระดานบ้านฉันร้อนจนอยู่ไม่ติด” ไอ้เรื่องเหน็บแกมหยอก หลอกด่านี่นางถนัดนัก อยากรู้ฤทธิ์เหมือนกันว่าแม่นี่จะแน่สักแค่ไหน?
ลิเดียกำมือแน่นเธอสะกดอารมณ์โกรธกรุ่นไว้ในอก ปั้นหน้าแสร้งยิ้มแย้ม ทำเป็นไม่รู้ถ้อยคำที่นางแก่ตรงหน้าหลอกด่ากระทบเธอ ปล่อยไปก่อน... รอให้เธอมีสิทธิ
