คาสโนว่าสะดุดรัก

บทที่3.แผนการประชิดตัว

“หิวแล้วใช่ไหมล่ะ...ไปๆ แม่หาข้าวให้กิน มาเร็วๆ ซี” เธอลุกขึ้นยืน มองหาถุงอาหารของสามตัวแสบที่ชายหนุ่มหิ้วติดมือมาด้วย สาละวนอยู่กับเจ้าขนฟูน่ารักจนลืมลูเซียโน่เสียสนิท

ชายหนุ่มส่ายใบหน้า เสน่ห์ที่เคยมีใช้ไม่ได้ผล ไม่สามารถทำให้อัญชันสนใจตัวเองได้มากกว่าฝูงลูกสุนัขทั้งหมด ชายหนุ่มแยกเขี้ยวขู่พวกมัน แต่ลูกสุนัขมันสนใจที่ไหน เมื่อเจ้านายคนใหม่ทั้งสวยและใจดี ชายหนุ่มกวาดตามองหาห้องครัว!! ที่ที่จะทำให้เขาอิ่มท้องและอาจจะเรียกความสนใจจากหล่อนได้อีกครั้ง เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบผู้ชายอบอุ่น ยิ่งมีเสน่ห์ปลายจวัก หนุ่มคนนั้นมักจะมาวิน!!

หลังจัดการให้3 ตัวยุ่งกินอิ่ม เธอทำความสะอาดภาชนะที่ใช้และจึงเริ่มมองหาผู้ชายหนามึนคนนั้น

“ไปไหนอะ...แปลกคนมองจริงๆ จังๆ ตาคมยังกับใบมีด”

กลิ่นหอมๆ โชยออกมาจากห้องทางครัว เธอจึงสาวเท้าเดินตามกลิ่นไป มีลูกสุนัขขนฟูตามเป็นกระพรวน และมันวิ่งนำหน้าเธอไป เมื่อผู้ชายที่เธอกำลังมองหา เขากำลังสาละวนอยู่หน้าเตาไฟในห้องครัวของบ้านเธอเอง ทำอะไร?

“มาพอดีเลยคุณ ผมทำเสร็จแล้ว ทานด้วยกันเลยไหมครับ ผมทำอาหารจากของสดในตู้เย็นคุณ ขออภัยที่ละลาบละล้วง แต่ผมหิว” ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมาเมื่อสามตัวแสบคลอเคลียอยู่ที่ปลายเท้า เรื่องกินเรื่องใหญ่สำหรับพวกมันและเขารู้ดี จึงใช้เป็นตัวกลาง ในการดึงความสนใจ

ยึ้ย!! อัญชัน ครางในใจ เขามาไม้ไหนกันนะ ลุคออกจะเถื่อนๆ หื่นๆ แต่ทำไม๊ ทำไม!! ทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู ผู้ชายที่ยืนในครัว คาดผ้ากันเปื้อนน่ารักขิขุอาโนเนะ แถมยังทำกับข้าวเป็น แบบนี้มันเทพบุตรชัดๆ ...เธอจะรอดไหมนี่!! หญิงสาวเริ่มรู้สึกหวั่นหวิว ผู้ชายคนหนึ่งกำลังทำอาหารให้ทาน เธอห่างเหินความรู้สึกเช่นนี้นานแล้วใช่ไหม? ทำถึงรู้สึกเยี่ยงนี้ มันเป็นอันตรายกับก้อนเนื้อที่เรียกว่า ‘หัวใจ’ เหลือเกิน

“ฉันแน่ใจว่า ในตู้เย็นมีแต่ไข่ คุณทำอะไรทานคะ...อายจัง เป็นเจ้าของบ้านแท้ๆ แต่กลับให้แขกมาทำอะไรให้ทาน...ขอโทษอีกครั้งนะคุณ”

ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาปลดผ้ากันเปื้อนออกจากช่วงเอว และวางมันไว้บนโต๊ะตัวใหญ่ด้านหลัง เขาเลื่อนจานใส่อาหารให้อัญชันดู เธอยิ้มกว้างเมื่อเมนูนี้คือ ออมเลต...หรือไข่คน...เมื่อวัตถุดิบมีแค่นี้ แต่ทำไมกลิ่นมันถึงฟุ้งกระจายขนาดนี้ เธอหิวใช่ไหม?

ปลายจมูกเล็กๆ ขยับฟุตฟิต ชายหนุ่มมองตามและอยากจะจุมพิตพวงแก้มเปล่งปลั่งนั่นเหลือเกิน เขาสะกดใจไว้เสควานหาช้อนและส้อม เพื่อจะจัดการอาหารตรงหน้าประทังชีวิต เธอมีอะไรหลายๆ อย่างที่ยิ่งชิดใกล้ยิ่งสบายใจ หญิงสาวไม่ได้ร้อนแรงเหมือนเปลวไฟเธอเย็นสบายเหมือนสายน้ำ จนผู้ชายร้อนแรงอย่างเขาอยากแก้ผ้ากระโดดลงไปในสายน้ำเย็นๆ นั่นเหลือเกิน...

“รักกูขึ้นมาเชียว!! มีของกินมาล่อ ถึงมาหาพ่อได้น่าไอ้ลูกชายตัวแสบ...” ชายหนุ่มบ่นพึม เขาแบ่งอาหารในจานวางไว้ให้3 แสบ

“มาคุณ รีบกิน เดี๋ยวไอ้พวกนี้แย่งกินหมด ดูตามันสิมองอย่างนี้นะมีเท่าไรก็ไม่พอ ไอ้ตะกละ”

“เชิญคุณตามสบายเถอะค่ะ...ฉันว่าฉันไปตลาดดีกว่า รู้สึกอายจัง ในตู้เย็นมีแต่ไข่กับน้ำเปล่า ขอออกไปตุนเสบียงก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันจะต้องเข้าถ้ำยาวเลย ใกล้กำหนดส่งงานแล้วด้วยสิ”

“คุณเป็นนักเขียนเหรอ ...เอ่อ คุณยายผมบอกน่ะครับ”

“ค่ะ...ทำไมเหรอคะ หน้าฉันไม่ให้เหรอไงที่จะเป็นนักเขียน” อัญชันเริ่มฉุน...ไอ้สายตาแบบนี้เธอเห็นเป็นประจำ ทำไมถึงคิดว่าเธอทำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อใครๆ ก็ทำได้

“เปล่า!! แค่แปลกใจนะ ผมไม่เคยเจอนักเขียนที่ไหน สวยแบบนี้มาก่อน” หู้ย!! เล่นชมกันซึ่งๆ หน้าอายเป็นเหมือนกันนะ อัญชันรู้สึกเลยว่าใบหน้าเธอร้อนวูบวาบ เลือดลมวิ่งพล่านเป็นความรู้สึกเอียงอายที่ห่างเหินไปแสนนาน

“ไม่ต้องมาชมค่ะ ฉันรู้ตัวเองดี ฉันไม่ได้สวยสะมากมายอย่างที่คุณชม อย่ายกยอฉันเลยค่ะเปล่าประโยชน์ ฉันไม่หลงคารมคุณหรอกน่า” เธอเชิดปลายคางขึ้น พวงแก้มขึ้นสีจัดรู้สึกรู้สานะย่ะ ฉันไม่ใช่พระอิฐ พระปูน ถึงจะไม่หวั่นไหวกับความร้อนแรงของดวงตาคู่คม ที่มองเหมือนจะทะลุถึงหัวใจ หน้าหล่อ เครางามๆ ลอยอยู่ตรงหน้า เป็นหนุ่มในฝันที่สาวๆ ทุกคนอยากเอนซบ (รวมถึงเธอด้วยสิ)

“หึ...” ลูเซียโน่หัวเราะขลุกขลัก เขาไม่ต่อความยาวสาวความยืด ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้านเลยเชียวแหละ

“ไม่ละ ฉันจะไปตลาด...” เธอปฏิเสธเสียงใส เตรียมจะหมุนตัวเดินหนี ไหนๆ ก็ไม่มีสมาธิปั่นงาน เมื่อมีตัวป่วนเป็นมนุษย์เพศชายที่หล่อเหมือนเทพเจ้ากรีกโบราณ

“ทานด้วยกันก่อนครับ เดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อน ...ไอ้พวกนั้นก็คงอยากไปตลาดเหมือนกัน” ปลายนิ้วชี้ของลูเซียโน่ชี้ไปยังจอมซน3 ตัว มันกระดิกหางเหมือนรู้ เห่าเสียงขรม สนองนโยบายของคุณพ่อสุดหล่อ

“จะดีเหรอคุณ เดี๋ยวตลาดแตก”

“นั่นสิ เชือกก็ไม่ได้เอามาด้วย จะใส่กรงหิ้วไปหิ้วมาก็น่าสงสารมันเกิน เอาไงดีล่ะนี่”

“ฉันไปคนเดียวพอ ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับ เดี๋ยวแม่ซื้อขนมอร่อยๆ มาฝากน๊า อย่าดื้ออย่าซนล่ะ ที่สำคัญห้ามยุ่งกับงานของแม่ เข้าใจ” เธอโน้มตัวลงไปพูดกับ3 ตัวแสบ ที่เหมือนจะรู้ความ พวกมันครางเสียงงืดๆ งาดๆ และกระดิกหางแกว่งไป แกว่งมา

“ว้า!! อดเลย อยากไปเที่ยวด้วยก็ไม่ได้...พวกแกรู้ตัวไหมว่าเกะกะ” ชายหนุ่มแสร้งบ่นกระปอดกระแปด เขายกมือขึ้นลูบพุงเมื่อเธอไม่กินเขาก็จัดการกวาดลงท้อง หมดภายในพริบตาเดียว

“ซื้อของสดมาด้วยนะคุณ เดี๋ยวตอนเย็นผมทำมื้อค่ำให้ทาน” อัญชันใจแกว่ง รู้สึกเหมือนตัวเองกับผู้ชายรูปหล่อตรงหน้านี่เป็นครอบครัว สามีหนุ่ม ภรรยาสาว เขาสั่งเธอเสียงหวาน และมันยิ่งทำให้เธอหัวใจสั่น ภูมิคุ้มกันผู้ชายหล่อรู้สึกจะรวนเร เธอเริ่มจะเอนเอียงไปทางลุ่มหลง สงสัยจะแย่ซะละมั้งอัญเอ๋ย!!

แผนการหว่านเสน่ห์ดำเนินไปด้วยดี เขาชอบมองเวลาเธออาย พวงแก้มนั่นฟัด และน่าฝังปลายจมูกสูดดมชะมัดยาด และหากเขาอยากจะหยุด...อยากมีชีวิตเรียบง่าย มีคนตัวเล็กกับเจ้าตัวแสบอยู่ในชีวิตเพิ่มขึ้นมา มันจะดีไหม? ลูเซียโน่คิดแบบนั้นจริงๆ เมื่อใกล้ชิดผู้หญิงเรียบง่ายอย่างอัญชันเขาลืมสาวๆ สวยอึ๋มรอบตัวจนสิ้น ที่ต้องการตอนนี้คือผู้หญิงแสนธรรมดาคนนี้คนเดียว เวรแล้วไหม? กู!!

“เอาจริงดิ!!” เขากระซิบถามตัวเองเสียงแผ่ว ไม่ค่อยแน่ใจในคำตอบ เมื่อความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นปุบปับ มันจะเป็นแค่วูบเดียวแล้วจางหายไป เหมือนครั้งก่อนๆ หรือเปล่า...นั่นคือสิ่งที่ลูเซียโน่ต้องหาคำตอบเอง

“ลูเซียน...ดีไหมถ้าฉันจะหาแม่ให้แก” เขาถามลอยๆ ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังหรอก แค่อยากจะระบายออกมาแค่นั้น เมื่อความคิดเช่นนี้มันน่ากลัว เมื่อเขายังอยากสนุกกับผู้คนมากหน้าหลายตา มากกว่าจะมาจมอยู่กับผู้หญิงเพียงคนเดียว

ไม่มีคำตอบจากฝูงลูกสุนัข มีแต่เสียงเห่า เสียงขู่ตามเรื่องตามราวของมัน ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาเดินเอาจานที่ใช้แล้วไปล้างในอ่างล้างจาน สายตามองเหม่อไปเบื้องหน้า มองไปไกลแสนไกลแต่ไม่มีจุดหมาย เขากำลังสับสนกับความคิดตัวเอง...ตรงลงแน่ใจใช่ไหม? ว่าอัญชันคือคนที่ใช่ เหมือนที่บิดาเคยบอกไว้ ผู้หญิงที่ทำให้ใจเต้นเวลาสบตาด้วย ผู้หญิงที่เขาอยากมองไม่รู้เบื่อ ผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจ และรุ่มร้อนในเวลาเดียวกัน...นั่นคือคนที่รอคอยมาตลอดชีวิต!! จริงเหรอ...ไอ้รุ่มร้อนนะเขารู้สึกกับผู้หญิงทุกคนอยู่แล้ว หากหล่อนแก้ผ้าตรงหน้า แต่ไอ้คนที่ทำให้เขาสบายใจได้ นั้นยังไม่มี...พึ่งมีอัญชันคนแรกนี่ล่ะ ที่ทำให้เขาอยากพาเธอกระโจนขึ้นเตียง กับพร้อมที่จะนั่งนิ่งๆ ดูเธอทำงานไปเรื่อยๆ ไม่น่าเชื่อนะ ว่าจะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้เขาสบายใจได้เท่านี้