1
1518 คำ
พจน์ พันพิริยะ หนุ่มวัย 39 ปี กำลังขับรถมุ่งหน้าจากสวนลำไยของตนเองจากภาคเหนือ เพื่อเดินทางเข้าเมืองใหญ่ด้วยหัวใจอันว้าวุ่น เขาได้รับจดหมายจากหลานสาวนอกไส้ อันเป็นบุตรสาวของพี่ชายที่นับถือให้ไปช่วยเหลือโดยด่วน
ดรุณี เลิศสุรศักดิ์หรือหนูดีว่ากำลังเดือดร้อนอย่างหนัก
ดรัณ ผู้เป็นบิดาของเธอเคยมีบุญุคณช่วยเหลือเขาเอาไว้ ดังนั้น เขาจึงไม่ลังเลที่จะรีบเร่งไปหาเธอให้เร็วที่สุด ด้วยเนื้อความในจดหมายมันทำให้เขาร้อนรุ่มหัวใจไม่น้อย
ถึงอาพจน์ที่รักของหนูดี
หนูตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับนี้หาอาพจน์เพราะว่าตอนนี้น้าจินเป็นหนี้อย่างหนักด้วยว่าติดการพนันและมีสามีใหม่ ผลาญสมบัติของคุณพ่อจนหมดสิ้นแล้ว กำลังจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ที่ร้ายไปกว่านั้น น้าจินจะเอาหนูไปขายให้เสี่ยบ้ากามเพื่อใช้หนี้อีกด้วย หนูแอบส่งจดหมายให้อาพจน์ด้วยความช่วยเหลือของมณีเพื่อนรักของหนูดี ตอนนี้หนูดีโดนขังเอาไว้ในห้อง อาพจน์ได้โปรดมาช่วยหนูดีด้วย อย่าได้ชักช้า ไม่เช่นนั้นหนูดีคงจะไม่รอดจากเงื้อมมือของน้าจินและสามีใหม่แน่ๆ เลยค่ะ
รักอาพจน์เสมอ
หนูดี
พจน์สบถยาวเหยียดด้วยว่าเขานั้นอยู่ในสวนอันห่างไกล และไม่ได้สนใจโลกภายนอกมานานแล้ว
เขาไม่ใช้โทรศัพท์ ไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใคร การมีเพื่อนน้อยคนแต่จริงใจทำให้เขาไม่รู้สึกวุ่นวายใจ
พจน์ทำสวนลำไยและสวนผลไม้อื่นๆ อย่างมีความสุขและพึงพอใจกับชีวิตอันแสนเรียบร้อยง่ายของตัวเอง
ส่วนการค้าขายนั้นเขาให้น้องสาวเป็นคนติดต่อลูกค้าทั้งหมด ในขณะที่เขาปลีกวิเวกไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเงินๆ ทองๆ ด้วยว่าน้องสาวนั้นเป็นคนเก่งคนขยันและซื่อสัตว์ไว้ใจได้ เขาจึงไว้วางใจให้ดูแลทุกอย่างแทนรวมถึงเรื่องการเงินด้วย
หลายปีก่อนมารดาของเขาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ยิ่งทำให้เขาเสียใจมากขึ้นไปอีก จึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับใครเพราะยังทำใจไม่ได้
ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น มีความรักและปรารถนาดีให้แก่กันเสมอ
ด้วยว่าเขาผูกพันกับมารดามาก เพราะท่านเลี้ยงเขากับน้องสาวมาโดยลำพังคนเดียว หลังจากบิดาประสบอุบัติเสียชีวิตตั้งแต่เขากับน้องยังแบเบาะ การจากไปของมารดาจึงทำให้เขาเสียใจอยู่นานหลายปี
มีเพียงงานศพของดรัณ บิดาของดรุณีเท่านั้น ที่ทำให้เขาออกมาจากสวนลำไยอันห่างไกลความเจริญเมื่อหลายปีก่อน
จินตนาดูรักใคร่ดรุณีมากในตอนนั้น เขาจึงไม่ได้คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมาได้
ดรุณีเองก็คงรู้ว่าสิ่งเดียวที่จะติดต่อเขาได้คือการเขียนจดหมายเท่านั้น เขาไม่ใช้โทรศัพท์ ไม่ใช้โซเชียลและไม่ติดต่อกับใครมานานมากแล้ว จนตอนนี้ไม่รู้เรื่องโลกภายนอกเลยเสียด้วยซ้ำ
พจน์เลี้ยวรถเข้าไปในหมู่บ้านที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เขาก็จำมันได้ดี ขับรถมาถึงหน้าบ้านเขาก็เห็นว่าดรุณีโดนฉุดกระชากลากถูออกมาจากบ้าน พจน์รีบเบรกรถกะทันหัน ก่อนจะเปิดประตูลงไปขัดขวางเอาไว้อย่างทันท่วงที
“ทำอะไรน่ะ!” เสียงเข้มที่เอ่ยขึ้นถามทำให้ทุกคนหันไปมอง แม้จะนานหลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน แต่เขาจำเด็กสาวที่เจริญวัยเป็นสาวน้อยสะพรั่งวัยสิบแปดได้ดี
“อาพจน์” ดรุณีร้องเรียกคนที่จะมาช่วยเหลือเธออย่างดีใจ ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด นั่นทำให้จินตนาเองก็ต้องอุทานออกมาเหมือนกัน
“ยุ่งอะไรด้วย ดันยายเด็กนี่ขึ้นไปบนรถสิ เสี่ยรออยู่” คนของเสี่ยภาสกร ตวาดกลับมา
“เดี๋ยวก่อน!” พจน์พูดเสียงกร้าว จับประตูรถเอาไว้ไม่ให้คนของเสี่ยภาสกรปิดประตูรถได้สำเร็จ
คนของเสี่ยภาสกรทำท่าจะต่อยพจน์ แต่โดนมือใหญ่จับข้อมือเอาไว้ ก่อนจะบิดจนหน้าเขียวหน้าเหลือง
“โอ๊ย!”
“บอกว่าเดี๋ยวก่อน”
“มึงเป็นใครวะ ไอ้เด็กนี่มันติดหนี้เสี่ย กูจะเอามันขึ้นรถ มึงเสือกอะไรด้วย”
“ติดหนี้เท่าไหร่”
“คุณพจน์มาได้ยังไงคะ” จินตนาที่หายตกใจรีบเอ่ยถามในทันที ก่อนจะตวัดสายตามองลูกเลี้ยงอย่างเอาเรื่อง มันต้องแอบติดต่อกับพจน์อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นพจน์จะมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง
“ผมมาเยี่ยมหนูดีน่ะครับ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นครับ” พจน์ตอบเสียงขรึม
“เอ่อ... คือว่า” จินตนาอึกอักเมื่อเห็นสายตาของพจน์ เพื่อนรุ่นน้องคนนี้ของอดีตสามีไม่ธรรมดาเลย เพราะเป็นคนเอาจริงและแลดูน่ากลัวเวลาโกรธ แต่ก็สนิทกับสามีของเธอมาก สมัยก่อนไปมาหาสู่กันบ่อย พอดรัณตายและมารดาของพจน์เสียชีวิต เขาก็หายเงียบไปนานหลายปี
“เป็นหนี้เท่าไหร่” พจน์เอ่ยถามตรงๆ แบบตรงประเด็น เขาไม่ชอบอ้อมค้อมให้มากความ
“เอ่อ...”
“เสี่ยรออยู่ แล้วไอ้หมอนี่เป็นใคร ถ้าเสี่ยรู้ว่าคุณยึกยัก ผมไม่รับรองความปลอดภัยนะ”
“ฮือๆๆ พี่เป็นหนี้เสี่ยภาสกรอยู่ เขาเลยจะมาพายายหนูดีไปขัดดอกจ้ะ คือพี่ไม่มีเงินใช้หนี้” จินตนาเห็นท่าไม่ดีเลยแกล้งร้องห่มร้องไห้กลบเกลื่อนเรื่องราวร้ายๆ ที่ตัวเองทำลงไป
“ผมถามว่าเท่าไหร่” พจน์ถามเสียงเย็นยะเยียบไปถึงไขสันหลัง จินตนาอึกอัก คนของเสี่ยภาสกรก็เริ่มที่จะไม่พอใจ
“คือกลับไปก่อนได้ไหมคะ บอกเสี่ยว่าเดี๋ยวจะเอาเงินไปใช้หนี้” จินตนารีบไกล่เกลี่ย คนของเสี่ยภาสกรทำเสียงขัดอกขัดใจ เหมือนจะไม่ยอมไปโดยง่าย
“เสี่ยของนายอยู่ไหน ฉันจะใช้หนี้ให้เอง เท่าไหร่ก็ตอบมาสิ” พจน์ถามย้ำ เขามีเงินนอนอยู่ในบัญชีทุกเดือน เงินจากการขายของในสวนที่น้องสาวโอนเข้ามาให้ และไม่ได้ใช้จ่ายอะไร
ดรุณีแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอรอดแล้ว และคิดว่าตัวเองต้องรอดหากพจน์มาทันเวลา
พวกมันปรึกษาหารือกันเพราะเสี่ยอยากได้ดรุณีไปเป็นเด็กในสังกัด แต่ถ้าอีกฝ่ายยอมใช้หนี้เสี่ยก็อาจจะยอมเลยโทรศัพท์ไปปรึกษา ซึ่งภาสกรก็ต้องยอมในที่สุดเพราะว่าเงินที่ได้มาเป็นดอกเบี้ยทบต้นทบดอกหลายล้านบาท
พจน์ดึงร่างของดรุณีเข้ามาหา เด็กสาวไปหลบอยู่ทางด้านหลังของพจน์ เธอรู้สึกอบอุ่นใจว่าเช่นไรก็ต้องปลอดภัยกว่าอยู่กับมารดาเลี้ยงแน่นอน
“ไปกับอา” พจน์จับบ่าเล็กๆ สั่นสะท้านของเด็กสาวเอาไว้ ไม่ได้เจอกันห้าปี ดรุณีโตเป็นสาวน้อยสะพรั่งและสวยเหมือนมารดาของเธอไม่มีผิด
“จะ... จะไปไหน” จินตนาเอ่ยถามอย่าตกใจ
“เคลียร์หนี้พนันของคุณไงครับ” พจน์ตอบเสียงเย็น กัดกรามเข้าหากัน จินตนาใบหน้าเหลอหลา มองลูกเลี้ยงเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ดรุณีคงเอาเรื่องไม่ดีของเธอไปบอกพจน์แน่ๆ
“รออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้” จินตนาพูดอีก
“คุณก็ต้องไปด้วยครับ” พจน์พูดเสียงเย็น จินตนาหันไปมองสามีใหม่ของตนเอง แล้วก็ต้องเดินทางไปหาเสี่ย ภาสกรด้วยกัน
หลังจากปลดหนี้เรียบร้อยแล้ว พจน์ก็ยื่นเอกสารสำคัญฉบับหนึ่งให้แก่จินตนาเซ็น
“อะไรคะ” จินตนาเอ่ยถามเมื่อกลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ดีใจที่ได้ปลดหนี้ แต่รู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ ทุกครั้งที่ได้สบตากับพจน์
“เอกสารสำคัญให้ผมเป็นผู้ปกครองของดรุณีต่อจากนี้เป็นต้นไป”
“ได้ยังไงกัน ยายหนูดีเป็นลูกเลี้ยงของฉัน จะยกให้ใครง่ายๆ ได้ไง”
“หนี้สินของคุณผมก็จ่ายให้แล้ว จะเอายังไงอีก” พจน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน
“คุณพจน์เป็นผู้ชาย จะยกเด็กผู้หญิงให้อยู่ในการดูแลได้ยังไง ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย” จินตนาเริ่มหัวหมอ
“แล้วจะเอายังไงครับ ผมไม่ชอบอ้อมค้อมมากความคุณก็รู้ดี”
“ยายหนูดีอายุสิบแปด แต่งงานได้แล้ว คุณจะแต่งงานกับยายหนูดีไหมล่ะ ถ้ายอมแต่งถึงจะพาไปได้” คนหัวหมอยังพูดต่อ ดรุณีได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับตาโต หันไปมองหน้าพจน์
พจน์รักสันโดษและหวงความโสดเป็นอันมาก คงไม่ยอมแต่งงานกับเธอง่ายๆ ดรุณีคิดอย่างเศร้าใจ แต่ประโยคตอบกลับของพจน์ทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเขาอย่างตกตะลึง
- ผู้เขียน
