ตู้เซียงเหมยเห็นอาการของสามี หญิงสาวแอบยิ้มอย่างสาแก่ใจ โธ่...หนุ่มยุคเจ็ดศูนย์จะสู้หญิงสาวมาจากยุคสองพันยี่สิบสองได้อย่างไร แต่พอก้มมองกลางลำตัวของสามีเธอทำได้เพียงตาโตและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก่อนจะพยายามอ้าปากของตัวเอง ‘มันจะเข้าปากได้ไหมเนี่ย’
เหวินหยวนต้ามองท่าทางของภรรยาชายหนุ่มใช่ว่าไม่อาย ทำไมสายตาของอาเหมยเหมือนจะกินเขาทั้งตัวแบบนั้นล่ะ
“อาเหมยพี่ก็อายเป็นนะ” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังเอามือปิดน้องชายไว้แม้ว่าจะปิดไม่มิดก็เถอะ
“เอามือออกค่ะ” ตู้เซียงเหมยออกคำสั่ง หญิงสาวเดินเข้าหาสามีอย่างช้า ๆ ก่อนจะคุกเข่าตรงหน้าและใช้มือของเธอคว้าหมับกับจุดยุทธศาสตร์ของสามี หญิงสาวใช้มือเล่นกับสิ่งนั้นอยู่พักใหญ่ ก่อนจะแหงนหน้าเงยขึ้นมองสามีด้วยสายตาที่ยั่วยวน เหวินหยวนต้าตอนนี้สติแตกกระเจิงไม่เหลือมาดขรึมของผู้พันเหวินคนที่ลูกน้องแสนจะกลัวอีกแล้ว
“อา...อาเหมยพอก่อนพี่ไม่ไหวแล้ว” น้ำเสี
