“อืม นายทำดีที่สุดแล้วอาต้า อย่าโทษตัวเองเพราะถ้าฉันเป็นนายฉันคงตัดสินใจแบบนี้เหมือนกัน ในเมื่อชะตาชีวิตแต่ละคนถูกลิขิตมาแบบนี้ฝืนไปก็เท่านั้น เมื่อโตขึ้นเด็กน้อยทั้งสองคนคงจะเข้าใจ อีกอย่างน้องสี่นายไม่ใช่คนใจแคบเพียงแค่ไม่ค่อยพูด ดูแล้วเมียของเจ้าสี่ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร” ตู้เปียวซวนตบบ่าสหายให้กำลังใจ เขารู้ดีว่าสหายคนนี้แบกทุกอย่างไว้บนบ่ามานานแล้ว ตอนนี้ต่างคนต่างมีทางเดินเป็นของตัวเองอาต้าควรจะปลดระวางเสียที
“สองคนจะคุยกันอีกนานไหม อาหารเสร็จแล้วเรียกทุกคนมากินอาหารกันได้แล้ว” ตู้เซียงเหมยหันมาเจอพี่ชายและสามีจึงเรียกบอกให้ไปตามทุกคนมากินข้าวได้แล้ว
วันต่อมาเหวินหยวนต้าและตู้เซียงเหมยเดินทางเข้าอำเภอพร้อมกับพี่ใหญ่เหวิน จุดหมายแรกอยู่ที่สำนักงานที่ดิน เมื่อทำการโอนและจ่ายเงินเรียบร้อยเหวินหยวนต้าจึงสอบถามพนักงานขายเรื่องร้านค้าที่จะซื้อให้พี่ใหญ่ เรื่องนี้เขาบอกกับภรรยาอย่างตู้เซี
