บทที่ 29
ของของข้าก็เหมือนของภรรยา
ทางนี้สวี่ลี่เซียนวิ่งล้มลุกคลุกคลานเหมือนไก่ตัวอ้วนถูกหมาป่าไล่ต้อน เรี่ยวแรงทั้งหมดใช้ไปกับการปกป้องเงินในห่อผ้าและบังคับขาที่แทบจะไม่ได้ดั่งใจ ให้ออกวิ่งพรวดอย่างหัวซุกหัวซุน ขอเพียงหนีไปได้ ขอเพียงไม่ถูกจับคาหนังคาเขา อย่างน้อยนางก็อาจจะรอด สิ่งของพวกนั้นไร้ค่าไร้ราคาสำหรับอวี้เหิง แต่เขาคงไม่ยินดีนักที่นางนำออกมาประมูลขายให้แม่นางทั้งหลาย วิธีเหี้ยมโหดเช่นเผากางเกงในมูลค่าเจ็ดสิบหมื่นตำลึงทอง เป็นตัวอย่างการลงโทษที่ชัดเจนนักแหละ บุรุษผู้นั้นจับตนได้ บัลดาลโทสะเผาเนื้อหนังเหมือนกางเกงในขึ้นมา จะไม่สิ้นชื่ออนาถเลยหรือ
“ข้าทำเพื่อความอยู่รอด ไยจึงซวยเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าอวี้เหิงออกไปข้างนอกหรือ มาโผล่ที่ตลาดมืดได้ยังไง”
ชุดยาวพลิ้วเหมือนหมอกควันวิ่งหางจุกตูดออกจากส่วนที่ผู้คนพลุกพล่าน ทะยานผ่านตึกรามบ้านช่องสลับซับซ้อน จากนั้นข้ามสะพานไม้เก่าแห่งหนึ่งออ
