ฉันกลับมาถึงคอนโดก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง มองดูนาฬิกายังไม่ถึงเวลาที่ลุงโคลด์จะกลับมาพลางเดินไปเดินมาอย่างเป็นห่วง ฉันเป็นห่วงน้อง เป็นห่วงโฟร์ หลังจากที่แยกทางกันกับพี่ฟ้าแล้ว ฉันก็คิดไม่ตกมาโดยตลอด ครั้งนี้พี่ฟ้าปล่อยฉันมาง่าย ๆ คล้ายกับจะบอกฉันว่าให้ฉันมาคิดเอาเองว่าจะทำยังไงต่อไป
พี่ฟ้าเขารู้ว่าฉันรักน้อง และห่วงมากแค่ไหน เขาเลยเอาโฟร์มาขู่ ฉันค่อนข้างสับสนเป็นกังวล และคิดไม่ตกเลยจริง ๆ ฉันทำไมพี่ฟ้าต้องเอาเรื่องน่าปวดหัวพวกนี้มาส่งให้ฉันถึงมือด้วยนะ ทำไมกัน ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ในหัวของฉันมันมีแต่คำถาม และคำว่าทำไมเต็มไปหมด
ก๊อก ๆ
ขณะที่ฉันกำลังเดินไปเดินมาด้วยความวิตกกังวลอยู่นั้น อยู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นฉันหลุดออกจากความวิตกกังวลชั่วครู่แล้วเดินไปเปิดประตูโดยลืมดูที่หน้าจอมอนิเตอร์ว่าใครกันที่เป็นคนมาเคาะประตู
"คุณฟางข้าวครับ"
"คะ"
"นายมาแล้วครับ" ตายแล้ว ฉันลืมเวลาไปเลย
