"ฟะ ฟังหนูก่อนสิคะ!"
หนู! ฉันเผลอพูดออกไปโดยไม่ทันคิด และสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดไปมากกว่านั้นก็คือลุงโคลด์ที่จากเดิมขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่พอใจราวกับว่ารำคาญที่ฉันมาพร่ำอะไรตรงนี้กลับมีสีหน้าที่ดีขึ้น
เขาแพ้ทางคำว่าหนูเหรอ คิก... คิก... ตลกชะมัด
"ฉันให้เวลาเธอแค่คืนนี้คืนเดียว พรุ่งนี้ฟ้าสว่างเธอต้องออกไปจากที่นี่" น้ำเสียงนิ่งเรียบของลุงโคลด์พูดออกมา ทำเอาฉันไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลย แต่ว่าฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะเพราะบอกตรง ๆ ว่าลุงโคลด์เป็นความหวังเดียวของฉัน
"หนูจะขอความช่วยเหลือ"
"ไม่ช่วย!" ใจดำ!
"ถ้าไม่ช่วยหนู!" จะทำอะไรดีล่ะฉัน โอ๊ย! จะขู่เขาแต่ก็ลืมคิดไปเลย
"..." ดูสีหน้าของเขาสิ
เขาเลิกคิ้วขึ้นราวกับจะรอฟังว่าถ้าเขาไม่ช่วยแล้วฉันจะมีปัญญาทำอะไรเขาได้ แต่เดี๋ยวนะเหมือนฉันจะเห็นว่าเขาแอบยิ้มหรือเปล่านะ เขากำลังขบขันกับอาการของฉันที่เหมือนนางฟ้าจนตรอกใช่ไหม
"จะทำไม"
"หนูก็จะตามตื๊อจนกว่
