ตอนที่4 จับตัว
1090 คำ
ควีน
“อื้อ!!!” ฉันร้องออกมาหลังจากอยู่ๆก็รู้สึกหายใจไม่ออก แต่ไม่ว่าจะดิ้นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งหายใจไม่ออก ฉันพยายามลืมตาขึ้นจากการหลับไหล แต่มันก็ยากเหลือเกิน หรือว่าจะถูกผีอำ เป็นไปไม่ได้ ฉันอยู่คอนโดนี้มาหลายปีแล้ว ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ ทำไมวันนี้ถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ
“อื้อ!!!” ฉันพยายามร้องและปัดป่ายไปมั่วจนมือไปสัมผัสถูกเหมือนกับมือของใคร นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผีจริงๆหรอ หรือเป็นโจร แต่ระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่ก็ดีมาก อยู่มาไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้เลย แล้วมันอะไรกันแน่
หรือว่า... ทำไมมันง่วงอีกแล้ว ฉันต้องฝันซ้อนฝันแน่เลย แต่ทำไมฝันของฉันมันทรมานเหมือนจริงแบบนี้น่ะ ช่างเถอะ หลับต่อเดี๋ยวก็เปลี่ยนฝันเองมั้ง
“อื้ออ! ปวดหลังจัง” ฉันบิดไล่ความเมื่อยล้าของร่างกายออกหลังจากรู้สึกนอนเต็มอิ่ม เมื่อคืนคงเป็นฝันจริงๆสินะ เพราะหลังจากฉันตัดสินใจหลับต่อ มันก็เลิกฝันไปจริงๆ และได้หลับสนิทจนถึงตอนนี้
ฉันค่อยๆลืมตาช้าๆ ก่อนจะกระพริบตาปรับแสง แต่พอลืมตาขึ้นมาเท่านั้นแหละ ทำให้ฉันเบิกตากว้างตื่นเต็มตาทันที
“ที่นี่ที่ไหน!” มันไม่ใช่ห้องของฉัน และฉันก็ไม่คุ้นเลย ห้องที่มีแต่ความว่างเปล่า มีเพียงช่องกระจกขนาดไม่ใหญ่มากแต่พอให้แสงเข้ามาได้เท่านั้น เฟอร์นิเจอร์สักชิ้นก็ไม่มี แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่ายังไม่ตื่น
“โอ้ย!” ฉันร้องออกมาหลังจากลองหยิกตัวเองดู แต่มันก็เจ็บ นั่นหมายความว่าฉันตื่นแล้ว ไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือเรื่องจริง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ฉันรีบลุกตรงไปยังประตูที่คิดว่าเป็นประตูหน้าห้องทันที แต่พอบิดมันออก กลับบิดไม่ได้ มันเหมือนกับถูกล็อกจากด้านนอก
ปัง! ปัง! ปัง!
“ใครอยู่ข้างนอก เปิดประตู!” ฉันทุบประตูก่อนจะส่งเสียงตะโกนออกไป ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ แบบนี้หมายความว่าเมื่อคืนที่ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก มันไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นเพราะว่าฉันกำลังถูกลักพาตัวมา แล้วใครเป็นคนทำแบบนี้ ต้องการอะไร ฉันก็ว่าไม่เคยมีเรื่องกับใคร(หรือเปล่า)
ปัง! ปัง! ปัง! ฉันรัวทุบประตูอีกครั้งหลังจากไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านนอกเลยสักนิด ตอนนี้ฉันบอกตรงๆว่าฉันกลัวมาก ฉันไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไง แต่ที่ฉันรู้ ฉันต้องหาทางออกไปจาที่นี่ให้ได้เร็วที่สุด
แกร็ก แล้วเสียงประตูก็ดังขึ้น ฉันเลยขยับออกจากประตูเพื่อรอดู ว่าใคระเป็นคนเปิดเข้ามา ก่อนจะเห็นผู้ชายร่างสูง ที่มีใบหน้าหล่อเหล่า แต่นิ่งขรึมจนน่าเกรงขาม เขาเดินเข้ามาพร้อมกับมองหน้าฉันนิ่งๆ
“ตื่นแล้วหรอ” เสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่
“คุณเป็นใคร!” ฉันถามกลับออกไปทันที ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยเจอคนหน้าตาแบบนี้ เพราะหน้าตาแบบนี้เขาไม่ใช่ว่าจะลืมกันได้ง่ายๆหรอกนะ
“หึ แน่ใจว่าไม่รู้จัก” เขาเค้นหัวเราะขึ้นจมูกก่อนจะเอ่ยถามออกมาอย่างเย้ยหยัน นั่นทำให้ฉันยิ่งไม่เข้าใจ
“พูดอะไรของนาย แล้วต้องการอะไร!” ฉันเริ่มไม่พอใจกับท่าทีของเขามากกว่าเดิม อะไรคือทำเหมือนกับฉันไปโกหกหรือเล่นละครตบตากับเขาอย่างนั้นแหละ
“ต้องการรู้ ว่าใครเป็นคนจ้างเธอมา” แล้วเขาก็ปรับหน้าจนนิ่งกว่าเดิม ก่อนจะถามขึ้นเสียงเข้ม แต่เดี๋ยวนะ
“จ้าง? ฉันไม่เข้าใจ” เขากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ อยู่ๆก็มาถามว่าใครจ้างเขามาเหมือนกับว่าฉันมาเข้าบ้านเขาโดยไม่รับอนุญาตอย่างนั้นแหละ
“เลิกเล่นละครได้แล้ว! ถ้าเธอไม่บอก อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี่พร้อมลมหายใจ” เขาตะคอกขึ้นในประโยคแรก ก่อนจะพูดเสียงรอดไรฟันออกมาในประโยคถัดมา แต่อะไรคือคำขู่ของเขา นี่เขาจะฆ่าฉันทั้งที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างนั้นหรอ
“นายเป็นบ้าอะไร! ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายพูดเรื่องอะไร แต่ฉันจะกลับ!” ฉันพูดจบ ก็เดินสวนเขาเพื่อออกจากห้องนี้ทันที แต่
หมับ!
“โอ้ย!” แรงบีบที่แขนของฉันมันรุนแรงมาก ก่อนเขาจะดึงฉันกลับมาที่เดิมด้วยแรงที่ไม่เบาเลยสักนิด
“เธอคิดว่าจะได้ออกไปจากที่นี่ง่ายๆอย่างนั้นหรอ” เขาพูดรอดไรฟันออกมาพร้อมกับก้มหน้ามาใกล้ฉันจนฉันต้องหย่นคอหนี
“ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไรกันแน่ แต่ฉันไม่รู้จักนาย และไม่เข้าใจในสิ่งที่นายพูด” ฉันบอกเขาไปอีกครั้งให้เขาได้รับรู้ แต่เหมือนเขาจะไม่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด
“ยังปากแข็งสินะ” เขาขยับหน้าออกก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป แต่ท่าทางของเขาตอนนี้มันดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“.....” ฉันมองหน้าเขานิ่งๆเพื่อรอดูท่าทีของเขา ส่วนผู้ชายตรงหน้าก็มองหน้าฉันนิ่งไม่ต่างกัน แต่อยู่ๆ เขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องนี้ไป
“นี่นาย!” ฉันที่วิ่งเพื่อออกไปกับเขา แต่ก็ไม่ทันเพราะประตูถูกปิดไปก่อนแล้ว ฉันพยายามดึงมันให้เปิด แต่ก็ไม่มีความหมาย เพราะตอนนี้มันคงถูกล็อกไปแล้ว
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันยิ่งสับสน ก็คงจะเป็นคำพูดของเขา ฉันคิดว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ มันอาจจะเหมือนกับละครหรืออะไรที่จับผิดตัวทำนองนี้แน่ เพราะเรื่องที่เขาพูด ฉันไม่รู้สักอย่าง แล้วไหนจะท่าทางของเขาก่อนออกไปเมื่อกี้ด้วยแล้ว ฉันไม่ไว้ใจเลยสักนิด
- ผู้เขียน
