ฉันถอยหลังให้ห่างจากพวกเขาทันทีหลังจากได้ยินคำพูดที่ฟังก็รู้ว่าอันตรายกำลังจะมาเยือน
“จะทำอะไร” ฉันถามออกไปหลังจากเห็นพวกเขาสองคนก้าวเข้าหาฉันช้าๆ นั่นยิ่งเพิ่มความน่ากลัวเข้าไปกว่าเดิม
“ก็ทำให้เธอหลุดความจริงออกมาสักทีไงล่ะ” วายุตอบ
“ที่ผ่านมาพวกฉันคงใจดีกับเธอมากเกินไปสินะ เธอถึงไม่กลัว และอมมันไว้แบบนี้” พายุเสริมขึ้น
“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้โกหกพวกนาย เลิกโง่ได้แล้ว!”
หมับ!
“ว้าย!” แล้วอยู่ๆพายุก็พุ่งเข้ามาจับฉันก่อนจะดันชิดพนังห้องและออกแรงกดฉันจนติดกับพนังห้องจนฉันดิ้นไม่ได้
“พวกฉันหายโง่แน่ ถ้าทำให้เธอปริปากออกมาได้” พายุขยับหน้ามาจนจะแนบกับหน้าฉันก่อนจะพูดมันออกมา
“ได้เวลาสนุกแล้วสิ” แล้วเสียงของวายุก็ดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาจะพายุหันไปมองเขา ทำให้เห็นว่าตอนนี้ในมือเขาถือเชือกป่านเส้นใหญ่อยู่ในมือ ไม่รู้ว่าเขาไปเอามันมาจากไหน ไปเอามาเมื่อไหร่
“หึ” พายุเค้นหัวเราะออกมา และวา
