ป้อนข้าวป้อนน้ำป้อนยา เสร็จสิ้นภารกิจของผมในวันนี้แล้ว จากนั้นก็ปล่อยให้เขานอนพักผ่อนให้เต็มที่ จะได้มีแรงนั่งเครื่องกลับเมืองหลวง กำลังจะลุกขึ้นเอาถาดไปเก็บเขาก็คว้ามือผมไว้เสียก่อน หันมามองก็พบกับแววตาอันอบอุ่นละมุนละไม คล้ายกับกำลังต้องการจะขอบคุณผมอะไรเทือกนั้น
“จะขอบคุณผมเหรอ”
เมื่อพูดออกไปตรง ๆ เขาก็ทำหน้าเหลอหลา ละสายตาหนีไปทางอื่น
“ใครบอก มันเป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้ว ฉันจะบอกว่าให้เธอโทรรายงานคุณแม่ด้วยว่าพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว”
“ทำไมไม่โทรเองล่ะครับ มือถือคุณก็อยู่ข้าง ๆ นี่นา”
“แล้วทำไมต้องเถียงด้วย”
“ใครเถียง! ผมแค่ถาม”
“ก็นั่นล่ะที่เรียกว่าเถียง”
Rrrrr….
ในตอนนั้นโทรศัพท์มือถือผมก็ส่งเสียงขึ้นมา จึงละสายตาแล้วเดินไปหยิบจากฟูกขึ้นมาดูที่หน้าจอ เมื่อรู้ว่าใครโทรมาผมก็เบนสายตาไปมองเขา
แสดงพิรุธออกมาอีกแล้วนะไอ้บิวเอ๊ย!!!!
“ใครโทรมา!” น้ำเสียงอันดุดันนั้นเหมือนเขาจะรู้ว่
