เสียงของผมดังก้องสะท้อนออกไปหากทว่าไม่มีเสียงตอบรับ ใจคอเริ่มไม่ดีจึงคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี หากเขาตายขึ้นมาผมคงไม่มีหน้าไปพบคุณนายวิมลแน่ ๆ
กำลังจะร้องไห้อยู่แล้วเชียวแต่ได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้น หันไปมองที่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางไร่ชาก็พบกับคนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ หนึ่งในนั้นมีผู้ใหญ่ด้วย ผมหรี่ตามองพลางสาวเท้าเข้าไปเรื่อย ๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าเป็นเขาหรือไม่
“ใช่จริง ๆ ด้วย”
เมื่อรู้ว่าเป็นเขาผมก็ยิ้มทันที โล่งอกที่อย่างน้อยยังคงปลอดภัย เมื่อเห็นผมเขาก็ไม่ได้ทักทายหรือสนใจอะไร ยังคงนั่งสนุกกับเด็ก ๆ
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“...”
“คุณนาธาน!”
“...”
เขายังคงไม่สนใจหากทว่าเด็ก ๆ ชาวเขาเหล่านั้นหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน
“พี่ชายรู้จักกับพี่คนนี้เหรอ”
“ใช่ รู้จัก ทำอะไรกันอยู่ครับเด็ก ๆ”
“กำลังเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้พี่ชายใจดีฟังอยู่”
เขาน่ะเหรอจะนั่งฟังเด็ก ๆ เล่าเรื่องสน
