“ไม่อยู่ก็ได้ แต่สองชีวิตที่เธอรักอาจจะล่องลอยไปกับสายลมก็เป็นได้” รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏตรงหน้าผม เจ็บปวดหัวใจที่ต้องมาเห็นตัวเองในสภาพนี้จนได้ ผมนึกว่ามันจะจบลงตั้งแต่วันนั้นแล้ว
“คุณทำไปทำไม ฮือ ทำแบบนี้ทำไม คุณไม่รักผมมันก็เจ็บมากพออยู่แล้ว อย่าทำให้ผมเกลียดคุณไปมากกว่านี้เลย ฮือ...”
สีหน้าของเขาเกรี้ยวกราดเมื่อเห็นผมร้องไห้หนักหน่วงยิ่งขึ้น เขาโอบกอดเหมือนต้องการปลอบใจแต่ผมพยายามผลักร่างของเขาให้พ้นจากตัว เรายื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่บนโซฟาตัวนั้นอยู่นาน จนในที่สุดผมก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ปล่อยให้เขาโอบกอดเอาไว้อย่างนั้น
“หยุดร้อง”
“ปล่อยผมก่อนสิ ฮึก ฮือ...”
“ก็แค่เป็นเมียฉันมันจะตายรึไงกัน เป็นเมียมาเฟียต้องอดทนเข้าใจไหม”
“ผมไม่ใช่เมียคุณ เมียคุณชื่อซอนย่าไม่ใช่บิว”
“มาเฟียไม่สามารถมีเมียแบบนี้ได้ หากมีใครรู้ฉันก็คงไม่มีหน้าไปปกครองใคร ซอนย่าคือคนที่เชิดหน้าชูตาฉัน ส่วนเธอเป็นคนที่คุณแ
