“บ้านฉันอยู่ที่นี่ แม่ฉันอยู่ที่นี่ แล้วก็...เมียฉันอยู่ที่นี่ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ”
“ใครเมียคุณมิทราบ”
ผมล่ะเกลียดตัวเองจริง ๆ ที่ไม่อาจปกปิดความรู้สึกภายในใจได้ มันแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนจนเขารู้และได้ใจทุกครั้ง ตอนนี้จึงทำเพียงก้มหน้ามองดูแบบบ้านที่ตัวเองสนใจเท่านั้น
“หลังนี้สวยนะ ติดกับทะเลด้วย”
เมื่อเขาชอบผมก็โยนเล่มนั้นทิ้งไป แต่เขาหยิบมันมาอีกครั้งแล้วเปิดให้ผมดูใหม่
“ฉันว่าสวยจริง ๆ นะ อยากได้สักหลังไหมฉันจะซื้อให้”
“อย่ามากวนประสาทผมได้ไหม ถ้าไม่หุบปากผมจะไปจริง ๆ ด้วย”
เขายิ้มแล้วทำเป็นเม้มปากกวน ผมจึงทำหน้างองุ้มอยู่ตรงนั้น ตั้งแต่รู้สึกว่าตัวเองท้องทุกอย่างมันดูขวางหูขวางตาไปหมด หงุดหงิดรำคาญง่าย อารมณ์แปรปรวนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย หนึ่งวันเปลี่ยนไปได้หลากหลายอารมณ์จนรู้สึกรำคาญตัวเอง
คุณแม่แอบส่องสายตามองเราเป็นระยะ ผมเห็นว่าท่านแอบอมยิ้มเมื่อเห็นว่าคุณนาธานพูดจากวนโอ๊
