“เรื่องของเรา เดี๋ยวเราคุยกับคุณพ่อคุณแม่เอง คุณลุงถังอี้เราก็จะคุยให้ด้วย เฮียไม่ต้องลำบากทำอะไรเพื่อเราอีกแล้ว เพราะดูเหมือนเรื่องที่เฮียกำลังพยายามทำเพื่อเรามันดูเป็นความลับซะเหลือเกิน แล้วเราก็ไม่ชอบอะไรที่มันลับๆล่อๆด้วย”
“ไม่เอาค่ะ” คนโตกว่ารีบส่ายหน้าปฏิเสธข้อเสนอที่ถูกหยิบยื่นมาอย่างไม่เต็มใจรับ พยายามควบคุมน้ำเสียงทุ้มไม่ให้สั่นเครือจนคนฟังจับใจความไม่ได้ “เฮียไม่ให้หนูคุย อย่าดื้อกับเฮียเลยนะคะ”
คำปฏิเสธหัวชนฝากลับของเทาเย่เปรียบเสมือนประกายไฟ ที่ถูกจุดให้เผาไหม้ฉนวนอารมณ์ของคนตัวเล็กให้มันระเบิดเร็วขึ้นกว่าที่ควร มือเล็กที่ถูกกอบกุมไว้ด้วยความถนอมสะบัดหนีอย่างไร้เยื่อใย ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะพยายามคว้ามันมากุมไว้อีกครั้งก็ตาม แต่ก็ถูกเจ้าของมือขยับหลบหลีกไม่ให้แม้แต่ไออุ่นของฝ่ามือเฉียดเข้าใกล้
“เฮียนั่นแหละหยุดดื้อได้แล้ว! ฟังเราบ้างสิ เห็นใจกันบ้าง เราเหนื่อยที่จะทนกับคนอย่า
