เผลอใจรัก

“ บอดี้การ์ดจำยอม ”

   ..เช้าวันต่อมา.. 

   เมธัสคิดว่าเขาจะไม่รับงานนี้แต่ก็อดที่จะเป็นห่วงดาราสาวขึ้นมาไม่ได้ เขาจึงขี่รถมาที่หน้าหมู่บ้าน จนกระทั่งสายๆ เมื่อเห็นณัชชาขับรถออกมา เขาก็ขี่ตามรถของเธอไปห่างๆ ณัชชาขับรถเข้าไปเติมน้ำมันในปั้ม ระหว่างที่พนักงานกำลังเติมน้ำมัน สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น..จิระตามมาราวีเธอถึงในปั้ม เขาเข้ามากระชากประตูรถกลางวันแสกๆ โดยที่ไม่สนใจสายตาผู้คน ณัชชาใส่หมวกใส่แว่น จึงไม่มีใครสนใจหรือสังเกตว่าเธอเป็นดารา 

"ไป! ไปกับพี่" จิระบีบแขนณัชชา จะดึงเธอออกจากรถ

"ไม่ค่ะ! นี่พี่บอยบ้าไปแล้วเหรอ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!" 

ณัชชาพยายามใช้อีกมือผลักจิระ

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" เด็กปั้มเห็นผิดปกติจึงเอ่ยถามขึ้น

"เรื่องของผัวเมียน่ะน้อง เมียพี่กำลังงอน"

"ไปกับพี่!หรืออยากเป็นข่าว!" จิระออกแรงดึงแขนณัชชาลากตัวเธอออกจากรถ

"น้องช่วยพี่ด้วย!" ณัชชาหันไปขอความช่วยเหลือจากเด็กปั้ม

"ปล่อยพี่สาวเถอะพี่" เด็กปั้มขอร้องแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้

    เมธัสที่เห็นเหตุการณ์ เขาจอดรถมองอยู่ เห็นท่าไม่ดีก็รีบเดินเข้ามา

"ปล่อยแขนเธอเถอะครับ คุณจิระ" เมธัสเอ่ยขึ้น จิระก็หันไปทางต้นเสียง

"มึงอีกแล้วเหรอ แส่ทุกที่จริงๆเลยนะ อยากตายนักรึไง"

"ปล่อยแขนคุณณัชชาซะ!" เมธัสจ้องหน้าจิระนิ่งแล้วยื่นมือไปจะดึงมือจิระออกจากแขนบาง ด้วยความโกรธจิระก็ปล่อยหมัดออกมาที่หน้าเมธัส แต่ด้วยความว่องไว เมธัสก็เบี่ยงตัวหลบและใช้ขาเตะสวนไปที่ข้อพับของจิระทันที จิระปล่อยมือออกจากแขนณัชชาแล้วทรุดคุกเข่าลงบนพื้น

"คุณรีบกลับขึ้นรถแล้วล็อคประตูซะ!" เมธัสหันไปสั่งณัชชา เธอก็รีบทำตามอย่างที่เขาบอก

"มึง!" จิระลุกขึ้นจ้องหน้าเมธัสอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วพุ่งเข้าหาเขาทันที ต่างคนต่างแลกหมัดกันไปมาชุลมุนพัลวัน

"หยุดได้แล้วพี่! ไม่งั้นผมจะโทรแจ้งตำรวจ" เด็กปั้มเอ่ยขึ้น จนทั้งคู่ชะงัก จิระที่กำลังง้างหมัดจะต่อยเมธัสก็ผลักเขาออก

"แล้วมึงกับกูจะได้เห็นดีกัน" จิระเดินกลับไปขึ้นรถอย่างหัวเสีย ณัชชาที่นั่งมองเมธัสอยู่ในรถก็รีบลดกระจกลงถามอย่างเป็นห่วง

"นายเป็นยังไงบ้าง"

"ผมไม่เป็นอะไร คุณขับรถออกไปจากที่นี่เถอะเดี๋ยวผมจะขับตามไป" เมธัสบอกเมื่อเห็นว่าเริ่มมีไทยมุงอย่างอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้าน เขานึกรู้สึกเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆ หลังจากช่วยเธอแล้ว เขาก็ขี่รถตามเธอมาส่งที่บ้าน

   ณัชชากลับมาถึงบ้านเห็นประตูไม่ได้ล็อกก็ยิ่งตกใจ

"แสดงว่าเขาเข้ามาที่บ้านคุณอีกแล้ว คุณควรจะแจ้งรปภ.และรีบเปลี่ยนกุญแจใหม่ทั้งหมด" ณัชชายังอยู่ในอาการตกใจทำอะไรไม่ถูก

"เดี๋ยวผมจัดการให้ก็แล้วกัน" เมธัสโทรให้วิทย์ลูกน้องคนสนิทตามช่างมาเปลี่ยนกุญแจ และนั่งรออยู่เป็นเพื่อนเธอ

"เอ่อ..คุณเจ็บแขนหรือเปล่า" เมื่อต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบ เมธัสจึงเอ่ยถามขึ้น

"ฉันไม่เป็นไร ว่าแต่นาย.." ณัชชาสังเกตเห็นเขามีรอยช้ำที่โหนกแก้มเพราะต่อยต่อสู้กับจิระ

"แค่นิดหน่อย ไกลหัวใจ"

"เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้นายละกัน" ณัชชาพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบยาในตู้ยาเอามายื่นให้เมธัส

"อ่ะ!นี่ยา..นายควรจะทายาซะ" ณัชชายื่นยาแก้ฟกช้ำให้เมธัสแล้วนั่งลงห่างจากเขาเว้นระยะห่างพอประมาณ แต่เมธัสกลับวางยาไว้บนโต๊ะโดยไม่สนใจ จนณัชชาขมวดคิ้ว?

"นายจะทาเองหรือจะให้ฉันทาให้.." ณัชชาหยิบยาขึ้นมาถือไว้แล้วขยับเข้าไปใกล้เขา

"ไม่ต้อง!" เมธัสผละหน้าหนี เขายกมือไปจับแขนบางเพื่อจะห้ามเธอไว้

"โอ๊ย!" ณัชชากัดฟันร้องออกมาเบาๆเพราะเจ็บแขน เมธัสก็หน้าขรึมขึ้นทันที

"ไหนคุณบอกว่าไม่เป็นอะไรไง"

"ก็ตอนนั้นมันไม่เจ็บหนิ"

"ขอผมดูหน่อย"

"ม่ะ..ไม่ต้อง!" ณัชชาห้ามแต่ก็ไม่ทันแล้ว เมธัสจับแขนบางโน้มหน้าไปดู เห็นต้นแขนด้านหลังของเธอเป็นรอยช้ำเป็นรอยนิ้ว น่าจะเป็นเพราะถูกจิระบีบและกระชากเธออย่างแรง

"ไหน..เอายามานี่" เมธัสดึงหลอดยามาจากมือณัชชาแล้วค่อยๆทายาให้เธออย่างแผ่วเบา ณัชชาจ้องมองใบหน้าหล่อเข้มด้านข้างของเมธัสจนกระทั่งเขาทายาให้เสร็จแล้วก็เอียงหน้ามาสบตากับเธอพอดี เธอก็ขยับไปนั่งที่เดิมอย่างเกร็งๆ

"เอ่อ..ขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไร.."

   เมธัสรอจนกระทั่งช่างเปลี่ยนลูกบิดกุญแจประตูใหม่หมดจนเสร็จก่อนที่เขาจะเดินตรวจรอบบ้าน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาจึงกลับไปยังสำนักงาน...

   วันต่อมา..เมธัสก็เหมือนถูกกรุณมัดมือชก ยิ่งเพื่อนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ยิ่งมาเร่งรัดเอากับเขา

"กูยังไม่รับปากจะรับงานนี้เลยนะ มึงพาเธอมาที่นี่อีกทำไม" เมธัสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนพาดาราสาวมาที่สำนักงาน ณัชชาได้ยินดังนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างตัดใจ

"ถ้าเขาไม่เต็มใจ ไม่มีความสามารถทำงานนี้ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะพี่ก้อง เรากลับกันเถอะค่ะ"

"ใครบอกคุณว่าผมไม่มีความสามารถ"

"ก็นาย.."

"ตกลง! ผมทำงานให้คุณก็ได้" จริงๆแล้วเขาก็ตัดสินใจจะดูแลความปลอดภัยให้เธอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ก็ยังวางฟอร์ม

"อะไรนะ!"

"หรือว่าคุณไม่ต้องการบอดี้การ์ดแล้ว"

"ถ้านายเต็มใจจะทำงานให้ฉันก็..ขอบคุณ" 

   เมื่อเมธัสตกลงจะทำงานให้เธอ ซึ่งเขาจะต้องไปดูแลรักษาความปลอดภัยให้เธอที่บ้าน หมายความว่าจะต้องอยู่ร่วมบ้านกันแค่2คนเพราะเธออยู่คนเดียวไม่มีใครอยู่ด้วย ณัชชาก็หันไปมองกรุณ

"เอ่อ..นัชจะขอคุยกับพี่ก้องหน่อยค่ะ" เมธัสได้ยินดังนั้น เขาก็เดินออกมารอหน้าห้อง

"พี่ก้องคะ เอ่อ..แล้วนัชจะไว้ใจนายนั่นได้แน่เหรอคะ" ณัชชายังคงรู้สึกลังเล

"พี่ขอยืนยัน100%เลยว่านัชจะปลอดภัยแน่นอน ไอ้แม็คปกป้องนัชได้" กรุณยืนยันอย่างนั้นเพราะรู้จักเพื่อนรักดี เมธัสเป็นสุภาพบุรุษมากพอ 

"เรื่องนั้นนัชยอมรับ แต่..ยังไงนัชก็ยังไม่วางใจ"

"เอ่อ..ไอ้แม็คน่ะมันไม่ชอบผู้หญิง เกลียดผู้หญิงอย่างกับอะไร น้องนัชสบายใจได้" กรุณพูดส่งๆออกไปเพื่อให้ณัชชาหายวิตกกังวล

"เกลียดผู้หญิง!"

"ใช่..มันเคยผิดหวังเสียใจจนถึงขั้นลาออกจากงานตำรวจที่มันรัก หลังจากนั้นมันก็ชอบอยู่คนเดียวมาตลอดไม่สุงสิงเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนอีกเลย"

"เสียใจจนกระทั่งแอนตี้ผู้หญิง แบบเปลี่ยนใจไปเป็นเกย์น่ะเหรอคะ" ณัชชานึกถึงบทความนึงที่เธอเคยอ่าน เมื่อคนเราผิดหวังเสียใจอะไรมากๆก็จะทำหรือแสดงพฤติกรรมตรงข้ามออกมา กลายเป็นคนละคนไปเลย

"ฮืมม์ๆ..ก็ประมาณนั้นแหล่ะ"

"แล้วนัชจะมั่นใจได้ยังไงคะว่าเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ"

"น้องนัชก็ลองพิสูจน์ดูสิ"

"พิสูจน์ยังไงคะ"

"ก็อย่างที่ในละครที่เขาทำกันนั่นแหล่ะ"

   เมื่อพูดคุยเข้าใจกันระดับนึงแล้ว ณัชชากับกรุณก็แยกย้ายกันกลับ

   รุ่งเช้าก่อนที่เมธัสจะเข้ามาเป็นบอดี้การ์ดให้ณัชชา หลังจากเธอตัดความสัมพันธ์กับจิระก็มีข่าวซุบซิบแบบอักษรย่อทุกวัน..จนวันนี้มีข่าวลงหน้าหนังสือพิมพ์และนิตยสารทุกฉบับ

"ดาราสาวคนดังสะบั้นรักแฟนหนุ่มที่คบกันมานาน5ปี เพราะเรื่องขัดผลประโยชน์และมีปัญหากับผู้จัดละคร"

"อะไรเนี่ย! เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?" ณัชชาอ่านข่าวแล้วเครียดวิตกกังวลว่าจะมีผลกระทบต่องาน เมธัสเห็นข่าวก็รีบมาหาเธอทันที

"ช่วงนี้คุณคงจะต้องอยู่นิ่งๆพักงานสักระยะ"

"มันก็คงจะต้องเป็นแบบนั้น.."

   หลังจากที่เมธัสตัดสินใจรับเป็นบอดี้การ์ดจำเป็น ดูแลความปลอดภัยให้ณัชชา เขาก็ค้นหาข้อมูล ประวัติส่วนตัว และตามอ่านข่าวย้อนหลังเกี่ยวกับณัชชาอย่างละเอียด 

"ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องเจออะไรมาเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ" เขาอ่านคอมเม้นท์ทั้งในเฟสบุ๊กและไอจี และตามสื่อต่างๆอีกมากมาย..

"ข่าววงในเม้าท์ซุบซิบกันว่าสาเหตุที่เลิกเพราะฝ่ายชายเสาอากาศสั้นไม่ได้ดั่งใจดาราสาว"

"น่าเสียดาย..." เมธัสนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด

"เอ๊ย! แล้วกูจะรู้สึกผิดหวังเสียดายทำไมวะเนี่ย" เมธัสถามตัวเอง..แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้..

... “ ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ” ...

   อันลิตาลูกพี่ลูกน้องของณัชชาตัดสินใจเดินทางกลับเมืองไทยพร้อมกับเจนจิราเพื่อนสาวสุดซี้ เธอไปอาศัยอยู่ที่อังกฤษตั้งแต่วัยรุ่น พอเข้ามหาลัยก็ได้เจอกับเจนนี่หรือเจนจิรา

ซึ่งไปศึกษาต่อที่นั่นเช่นกัน จนตอนนี้ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมานาน 6ปีแล้ว หลังจากพ่อแม่ของอันลิตาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุเมื่อปี

ที่ผ่านมา เธอก็อยู่เพียงลำพังคนเดียว เมื่อเพื่อนรักจะย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร เธอจึงตัดสินใจกลับมากับเพื่อนรักด้วย อันลิตาคิดว่าจะกลับมาขออาศัยอยู่กับณัชชาญาติผู้พี่ของเธอ

"แยกย้ายกันตรงนี้นะเจนนี่ เดี๋ยวอันจะโทรหา"

"จ้ะ ฮันนี่" (เจนนี่กับฮันนี่เป็นชื่อเฉพาะที่ทั้งสองใช้เรียกกัน) 

ทั้งสองกอดและหอมแก้มล่ำลากัน...

   อันลิตาแยกจากเพื่อนกำลังจะโทรศัพท์หาณัชชาก็มีคนเข้ามาทักเธอ..

"น้องณัชชา! พี่ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ"

"เอ่อ..ฉันไม่ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งเดินทางมาเมืองไทย"

"แต่หน้าคุณเหมือนน้องณัชชามากเหมือนเป็นคนเดียวกันเลยนะคะ" 

"เหรอคะ สงสัยหน้าฉันจะโหล" อันลิตายิ้มให้อีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้เลยว่าเมื่อลับหลังเธอแล้วหล่อนจะนินทาว่าณัชชากำลังหลบหน้าหนีข่าวไปต่างประเทศ 

"สวัสดีจ้ะนัช นี่อันนะ"

"อัน..สบายดีมั้ย ช่วงนี้วุ่นๆ ไม่ได้โทรคุยกันเลย"

"สบายดีจ้ะ ตอนนี้อันอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิ"

"อ้าว! อันกลับมาเที่ยวเหรอ"

"เปล่าจ้ะ อันกะว่าจะกลับมาขออยู่กับนัชสักระยะ"

"ตอนนี้นัชกำลังมีปัญหาบางอย่าง เดี๋ยวเราเจอกันที่สวนสาธารณะข้างสนามบินนะ"

"โอเค แล้วเจอกัน"

   หลังจากนัดเจอกันที่สวนสาธารณะ ณัชชาก็ใช้จังหวะที่เมธัสยังไม่มาพบเธอ เธอก็แอบหลบเขาออกมาพบญาติผู้น้อง เมื่อเจอกันก็ต่างโผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง ณัชชาเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้อันลิตาฟังอย่างละเอียดตรงไปตรงมา 

"ระยะนี้นัชคงจะให้อันมาอยู่ด้วยไม่ได้จริงๆ เพราะว่าไม่ปลอดภัย ขนาดนัชก็ยังถูกคุกคาม เดี๋ยวอันจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย"

"ไม่เป็นไรจ้ะ อันเข้าใจ"

"ไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัดก่อนสักระยะมั้ย ถ้าทุกอย่างดีขึ้นค่อยกลับมาอยู่กับนัช"

"ถ้าอันไปหาคุณป้า คุณป้าก็ต้องสงสัยน่ะสิ" 

"หรือว่าจะให้นัชหาบ้านเช่าให้เอามั้ย

"อันจะไปอยู่กับเพื่อนก่อนดีกว่า เราเพิ่งเดินทางกลับมาพร้อมกัน" อันลิตาบอกให้ณัชชาคลายกังวลทั้งๆที่เธอก็ยังไม่ได้คุยกับเพื่อนรัก 

"ให้นัชไปส่งนะ"

"ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวเพื่อนอันก็มารับ"

"เอาอย่างนั้นเหรอ"

"นัชกลับเถอะ แอบหนีบอดี้การ์ดมาแบบนี้ ระวังตัวด้วยล่ะ" 

"อันมีอะไรให้นัชช่วยก็โทรมาได้ตลอดนะ" 

"จ้ะ นัชก็เหมือนกันนะ แล้วค่อยนัดเจอกัน"