8
1429 คำ
“บอกให้ปล่อย” ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดแรงแนบแน่นขึ้น
“ไม่ปล่อย ที่เธอบอกว่าอนาคตผัวเป็นควาย แสดงว่าเธอคงเป็นควายตัวเมีย”
“ฮึ ยอมรับว่าตัวเองเป็นควายหรือไง”
คนถูกสวนกลับหน้าแดงก่ำ ดวงตาวาวโรจน์
“เธอก็ยอมรับว่าอยากเป็นเมียมันน่ะสิ” เขาไม่ลดละ
“จะปล่อยไม่ปล่อย”
อันดามันถามย้ำอีกครั้งพยายามสลัดร่างสูงที่กอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออกให้หลุด
“ไม่”
“ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้เลย”
เธอใช้ฟันคมขาวจัดการคนที่กอดเธอแนบอก แรงกัดไม่ยั้งทำให้ชายหนุ่มร้องเสียงหลง
“โอ๊ย! เป็นไอ้ตูบหรือไงกัน”
ก้องทวีปรีบปล่อยร่างอรชร สะบัดแขนด้วยความเจ็บมองหญิงสาวเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“สมน้ำหน้า ถ้าฉันไม่อนุญาต ห้ามแตะ แม้แต่ขาอ่อนก็ไม่ต้องมามอง” หญิงสาวรีบสาวเท้าหนีเขาด้วยความสะใจ ชายหนุ่มมองตามอย่างหมายมาด คอยดูเถอะ แต่งงานไปเขาจะปล้ำให้ขาดใจคาอกเลย
“ของว่างค่ะคุณหนู”
แก้ว... สาวใช้เอาของว่างและเครื่องดื่มมาให้นายสาวก่อนขอตัวออกไป
“กินๆ แล้วรีบกลับไปได้แล้ว เหม็นขี้หน้า”
ก้องทวีปชะงักมือที่จะหยิบขนม เขาแทบสำลักกับคำพูดนั้นของว่าที่ “เมีย” ให้มันได้อย่างนี้สิ
“นี่แม่คุณพูดให้มันเพราะๆ หน่อยได้ไหม เป็นผู้หญิงยิงเรือพูดมะนาวไม่มีน้ำ นี่ถ้าพ่อไม่หน้ามืดมาขอเธอให้ฉัน สงสัยคงขายไม่ออก”
“ทำไมต้องพูดเพราะ อยู่กันแค่สองคน คนอย่างคุณไม่จำเป็นที่ฉันต้องพูดเพราะด้วย ที่สำคัญถึงพ่อคุณไม่มาสู่ขอ ก็มีคนอยากมาสู่ขอฉันเยอะแยะ หัวกระไดบ้านไม่แห้ง จะบอกให้รู้เสียด้วย”
เธอกอดอกเชิดหน้าหยิ่งๆ ก้องทวีปทำท่าจะหาเรื่องต่อ แต่สายตาเหลือบไปที่พุ่มไม้ใกล้ๆ แล้วเห็นคนที่ประสงค์ดีถึงสองกลุ่มยืนอยู่
“ใครบอกว่าสองคน”
ชายหนุ่มบุ้ยใบ้ไปอีกด้านของสนามหน้าบ้าน
“ว้าย!”
อันดามันตกใจที่เขาคว้าเอวมาสวมกอด จับเธอนั่งบนตัก
“คุณทำบ้าอะไรนี่” หญิงสาวโวยวาย
“อย่าดิ้น เห็นไหมว่าพ่อของเธอกับพ่อของฉันกำลังมองอยู่” ก้องทวีปถือโอกาสกอดกระชับร่างหญิงสาวแน่นขึ้น ร่างอุ่นในอ้อมแขนหอมละมุน แถมยังนุ่มนิ่มชะมัด
“ถึงมองก็ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ คนฉวยโอกาส ปล่อยนะ” ยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดรัดแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก
“นี่ เล่นละครให้สมบทบาทหน่อยสิ ถ้าให้ดีป้อนขนมฉันด้วย” เขาออกคำสั่งกระซิบที่ซอกหูขาวสะอาดเสียงดุ
“ได้... อยากกินมากใช่ไหม”
หญิงสาวเม้มปากแน่น จับขนมที่สาวใช้นำมาให้ถือไว้ มองเขาอย่างหมายมาด ชายหนุ่มอ้าปากยิ้มให้เพื่อจะรับขนม อันดามันยัดขนมใส่ปากเขาทันที
“แค่กๆๆ” ชายหนุ่มสำลักจนขนมแทบติดคอตาย
“อุ๊ย! พี่ก้องขา... ขนมติดคอเหรอคะ แบบนี้ต้องดื่มน้ำชาค่ะ”
หญิงสาวกรอกน้ำชาใส่ปากว่าที่ “สามี” แบบไม่ทันตั้งตัว
“แค่กๆๆ”
เขาสำลักอีกครั้งหน้าแดงก่ำ อันดามันตะเกียกตะกายร่างลงจากตักเขา ถูมือไปมาสองสามที แล้วแสร้งเสียงดังให้คนที่แอบซุ่มอยู่ได้ยิน
“พี่ก้องขา... อร่อยไหมคะ เดี๋ยวหวานจะป้อนอีก”
ก้องทวีปได้แต่เข่นเขี้ยวมองหญิงสาวตาเข้ม อันดามันยักคิ้วให้สองทีแอบแลบลิ้นใส่โดยที่ไม่ให้คนแอบมองอีกด้านเห็น
“เธอ!”
ก้องทวีปอยากจะจับหญิงสาวมาหวดก้นนัก แต่เขามีวิธีการสั่งสอนเธอไม่แพ้กัน
“อร่อยมากจ้ะหวานจ๋า... ต่อไปต้องให้พี่ป้อนนะจ๊ะ”
เขาจับขนมเข้าปากโดยไม่ให้คนที่กำลังลอยหน้าลอยตาตั้งตัว ร่างสูงเข้ากอดรัดรุนแรงประชิดตัว ประกบริมฝีปากยัดขนมเข้าปากหญิงสาว มือใหญ่จับที่ท้ายทอยกดศีรษะไม่ให้เธอหนีไปไหนได้
“ไอ้ก้อง”
องศาที่แอบมองอยู่ถึงกับยืนไม่ติดที่ เมื่อเห็นก้องทวีปจูบน้องสาวของเขาต่อหน้าต่อตา
“พี่ฝาดหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”
พลอยไพลินที่แอบซุ่มดูน้องสามีอีกด้านกับสามีรีบทำตาดุทันที องศาได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ ส่วนอีกด้านหนึ่ง เอเชียกับก้องภพหัวเราะถูกใจ
“ไวไฟจริงๆ วัยรุ่นนี่ จุดปุ๊บติดปั๊บ”
ชายกลางคนทั้งสองมองลูกๆ ตาไม่กะพริบ
“แค่กๆๆ”
อันดามันสำลักกับการป้อนขนมดุเดือดของชายหนุ่ม มองหน้าเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“อร่อยไหมครับหวาน กินขนมแล้วก็ต้องดื่มน้ำ”
น้ำชาที่วางอยู่ถูกกรอกเข้าปาก อันดามันรีบหมุนกายจะหนีแต่หนีไม่ทัน ก้องทวีปประกบปากอีกครั้งป้อนน้ำชาให้ คราวนี้ไม่ได้ป้อนธรรมดาแต่จูบส่งท้ายด้วย
“ไอ้บ้า คนฉวยโอกาส”
หญิงสาวถูปากของตัวเองหลังจากได้รับอิสรภาพจากริมฝีปากร้อน
ก้องทวีปยักคิ้วให้หญิงสาวสองทีเหมือนจะบอกว่าเขาไม่ยอมให้เธอกระทำฝ่ายเดียว
“อร่อยไหมหวาน ตอนเราแต่งงานกันต้องป้อนกันแบบนี้ทุกวันนะครับ พี่ชอบจริงๆ เลย”
เขายั่วไม่เลิก อันดามันอยากฆ่าคนนัก เธอชี้นิ้วสั่นระริกด้วยความโมโห
“โห... ชอบจนพูดไม่ออกเลยเหรอนี่”
ชายหนุ่มถือโอกาสเข้าสวมกอดอีกรอบ คราวนี้หอมแก้มนวลซ้ายขวาสลับกัน
“คุณ” เธอได้แต่อ้าปากค้าง ลูบแก้มตัวเองจนแดงก่ำ
“นี่เธอ เล่นละครให้มันเนียนๆ หน่อย พ่อของเรากำลังมองอยู่นะ ถ้าให้ดีหอมแก้มฉันด้วย”
เขาสั่ง คำพูดนั้นทำให้เธอได้แต่เก็บความคั่งแค้นเอาไว้ในใจ
“ไม่” เธอกระซิบเสียงเครียด แล้วพูดเสียงดังให้คนแอบฟังได้ยิน เพื่อเล่นให้สมบทบาท
“อร่อยมากค่ะ เดี๋ยวหวานจะป้อนอีกนะคะ”
เธอคว้าขนมในจานมาถือไว้ทั้งจานทำท่าจะยัดใส่ปากเขา คราวนี้ชายหนุ่มรู้ทัน แกล้งทำเป็นหลบ วิ่งหนีทำท่าว่าสนุกสนานให้เธอวิ่งไล่จับ
“ถ้าอยากป้อน จับพี่ก้องให้ได้ก่อนสิครับ”
คำพูดของเขาทำให้อันดามันอยากจะอ้วก แต่เธอต้องเล่นละครต่อไป
“ได้ค่ะ พี่ก้องขา...” จับขนมในมืออย่างหมายมั่น ปาใส่หัวชายหนุ่มแบบไม่ยั้ง
“โอ๊ยๆๆ เล่นแรงนะจ๊ะหวานจ๋า”
ชายหนุ่มแกล้งพูด แม้จะตั้งตัวไม่ทันที่โดนปาขนมใส่ก็ตาม
ร่างสูงกระโจนเข้าใส่หญิงสาวแล้วระดมจูบอีกหลายครั้ง อันดามันตั้งตัวไม่ทันเหมือนกัน จึงถูกเอาเปรียบจูบจนแก้มกับปากช้ำไปหมด
“พอได้แล้ว” เธอผลักอกเขา แล้วทุบไม่ยั้งเมื่อเขาชักจะเอาเปรียบเกินไป
“นี่พ่อของเรายังมองอยู่นะ” ไม่ยอมปล่อยแถมโกหกหน้าตาเฉย
“นี่อย่าเข้ามานะ ท่านไปแล้ว”
เธอรีบผลักอกเขาอีกรอบ เม้มปากแน่นเมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ เธอเพิ่งสังเกตว่าบิดาของเขาและเธอไปแล้ว เพราะมัวแต่โดนจูบไม่ยั้ง จึงเพิ่งจะเห็น แต่เขานี่สิคงเห็นนานแล้ว
“อ้าว ไปแล้วเหรอ”
เขากอดอกอย่างยียวนที่สุด มือใหญ่ลูบปลายคางมองเธอตาพราวระยับ
“ไปแล้ว คนเจ้าเล่ห์”
หญิงสาวนึกอยากต่อยหน้าหล่อๆ นั้นสักทีสองที ให้ดีดึงผมสลวยนั่น แล้วจับหน้าหล่อนั่นฟาดกับพื้นสนามให้สะใจน่าจะดีไม่น้อย แล้วก็ต้องตกใจกับความคิดของตัวเอง... นี่เธอเห็นว่าเขาหล่อเหรอ ไม่ใช่ๆ เขาหน้าเหมือนปลาดุกต่างหากล่ะ อันดามันค้านในใจอย่างรุนแรง
“เจ้าเล่ห์อะไรอีก แต่แก้มเธอนี่หอมชะมัด ปากก็นุ่มแถมยังหวานอีกต่างหาก”
เขาลูบปากเพื่อบ่งบอกว่าชอบใจ “ที่สำคัญตัวหอมเชียว”
“อย่าอยู่เลย”
หญิงสาวหยิบจานขนมเขวี้ยงใส่เขาทันที แต่ชายหนุ่มหลบทัน
“ชอบความรุนแรงหรือไงแม่คุณ แต่ไม่เป็นไร ลูกดก อย่าคิดว่าแต่งงานแล้วเธอจะรอด ฉันจะปล้ำเธอไม่ให้ลุกจากเตียงเลย ข้ามวันข้ามคืน ไม่ให้เห็นแสงเดือดแสงตะวันเลย”
เขายั่วเมื่อเห็นเธอหน้าแดงก่ำกว่าเดิม
“อย่าหวังเลย” เธอได้แต่กัดฟันด้วยความโมโห
- ผู้เขียน
