10
1474 คำ
เช้านี้อากาศสดชื่น คุณก้องภพดูจะกระตือรือร้นมากกว่าปกติ ความดีใจที่จะได้เห็นลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝาสักที ทำให้ก้องทวีปแทบไปฝากท้องที่บ้านว่าที่ “เมีย” ทุกวันจนกว่าจะแต่งงาน ชายหนุ่มเดินตามบิดาอย่างเรื่อยเปื่อยไม่ค่อยจะใส่ใจนัก ส่วนนมทิพย์เตรียมอาหารหลายอย่างไปฝากบ้านหญิงสาว
รถมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ เจ้าของบ้านที่รอรับอยู่ยิ้มกว้างรีบเชื้อเชิญแขกประจำเข้าบ้าน
“ที่บ้านไม่มีข้าวกินหรือยังไง หรือกลัวไม่ได้เมีย”
องศาพูดขึ้นขณะอยู่กับภรรยาสองคน
คำพูดของสามีทำให้พลอยไพลินหันไปทำตาดุใส่ องศายักไหล่ไม่สนใจเลยโดนหยิกให้หนึ่งที
“เจ็บนะพลอย พี่พูดอะไรผิดอีกล่ะนี่”
“พี่ฝาดพูดไร้มารยาทมาก ลุงภพกับน้องก้องมาก็ดีแล้วนะคะ หวานจะได้สนิทสนมกับก้องเขา ไหนๆ จะแต่งงานกันแล้ว เวลาอยู่ด้วยกันจะได้ง่ายขึ้น”
“ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพ่อต้องให้หวานย้ายไปอยู่กับไอ้หมอนั่นด้วย”
“พี่ฝาด” พลอยไพลินเรียกสามีอย่างเหลืออด
“ไม่ต้องเรียกเสียงดัง เข้าใจแล้ว พี่แค่หวงยัยหวาน กลัวจะลำบาก”
เขาห่วงและหวงน้องสาวที่สุดเพราะแผนการของบิดาต่อไปคือให้น้องสาวอยู่กับน้องเขยสองคน แทนที่จะหาคนรับใช้ไปอยู่ด้วยสักคน แต่ผู้ใหญ่เห็นว่าข้าวใหม่ปลามันควรอยู่ด้วยกัน เขารู้ว่าอันดามันไม่ได้เป็นแม่บ้านแม่เรือนเหมือนภรรยาตัวเอง หากอยู่กันตามลำพังไม่อยากคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ก้องภพกระตุกแขนบุตรชายให้ถามหาว่าที่ “เมีย” ก้องทวีปถอนใจก่อนหันไปถามว่าที่ “พ่อตา” ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“หวานละครับ”
เอเชียยิ้มกริ่มที่ว่าที่ลูกเขยถามถึงบุตรสาวคนสวย
“แต่งตัวอยู่ด้านบน เดี๋ยวคงลงมา รอสักครู่นะก้อง”
“ผมให้ทิพย์ทำกับข้าวหลายอย่างมาฝากด้วย”
ก้องภพบอกเอเชีย ก่อนที่พลอยไพลินจะนำไปตั้งโต๊ะเพิ่ม
“ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
เอเชียพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
“ไม่ลำบากเลย เรื่องเล็กน้อย”
ทั้งสองพูดแล้วหัวเราะพร้อมกัน
“ก่อนเวลาอาหารอยู่มาก เดี๋ยวออกไปนั่งดื่มน้ำชา กาแฟ ที่สวนหลังบ้านก่อนดีกว่า เด็กๆ จะได้คุยกัน”
เจ้าของบ้านเชื้อเชิญอย่างใจดี
“ก็ดีเหมือนกัน” ก้องภพตอบรับน้ำใจเจ้าของบ้าน
เจ้าของบ้านใจดีเชิญนั่งที่สวนหลังบ้านที่ร่มรื่นไปด้วยพรรณไม้หลากหลาย กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ แถมอากาศยังเย็นสบายสดชื่น
“แก้ว ไปตามคุณหวานลงมาได้แล้ว” เอเชียหันไปสั่งสาวใช้
แก้ว..... สาวใช้จึงรีบรับคำสั่งขึ้นไปตามอันดามันบนห้องนอน
“คุณหวานขา... แขกมาแล้ว คุณท่านให้มาตามค่ะ”
“รู้แล้ว เดี๋ยวลงไป” หญิงสาวตอบเสียงเนือยๆ ด้วยความเซ็ง
อันดามันถอนใจหนักๆ เมื่อเห็นอีตาผมยาวกำลังนั่งคุยกับบิดาอยู่ในสวนหลังบ้าน ส่วนพี่ชายของเธอคงออกไปข้างนอกเพราะโดนขัดขวางไม่ให้มายุ่งกับเธออีกก่อนแต่งงาน
“ยัยหวานมาแล้ว”
เอเชียยิ้มกว้างมองเห็นบุตรสาวเดินมาแต่ไกล จึงหันไปพยักหน้ากับก้องภพเหมือนรู้กัน
“อยู่คุยกับน้องไปก่อนนะก้อง พ่อจะไปดูต้นไม้กับคุณลุงเขาหน่อย” ก้องภพบอกลูกชาย เปิดโอกาสให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน
“ครับพ่อ” ก้องทวีปยืนขึ้นแล้วหมุนร่างหันไปมองว่าที่ “เจ้าสาว” ที่เดินหน้ามุ่ยเข้ามาหา เขากอดอกนิ่ง
ลับหลังผู้ใหญ่ไปแล้วอันดามันพูดก่อนเป็นคนแรกอย่างอัดอั้นตันใจ
“เบื่อหน้าคนแถวนี้” หญิงสาวเบ้ปากใส่
“ฉันก็เบื่อหน้าคนแถวนี้เหมือนกัน”
ชายหนุ่มไม่ยอมลดราวาศอกเช่นกัน
“เชอะ ดีที่คิดเหมือนกัน ไม่ต้องมาเสนอหน้าที่บ้านฉันอีก ยังไงฉันแต่งงานกับคุณอยู่แล้ว ไม่ต้องมาทั้งเช้าทั้งเย็นหรอก กลัวขึ้นคานหรือไง ไว้เจอกันตอนแต่งงานน่าจะดีกว่า”
“นึกว่าฉันอยากมาหรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อฉันล่ะก็ จ้างให้ก็ไม่มาเหยียบหรอก ที่พูดเรื่องขึ้นคาน น่าจะเป็นเธอมากกว่านะที่ขึ้นคาน”
เขากอดอกมองหญิงสาวอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ถ้าบิดาไม่ป่วย จะไม่มาเหยียบที่นี่เด็ดขาด พักนี้ขัดใจเป็นไม่ได้ต้องเรียกหมอตลอดจนเขาอ่อนใจ จึงยอมทำตามแต่โดยดี
“กรี๊ด! ไอ้บ้า เชิญกลับไปเลย”
“นี่แม่คุณ จะกรี๊ดทำไม หูจะแตกแล้ว”
“ดี... แตกไปเลย”
อันดามันกอดอกเชิดใส่อย่างไม่แคร์ ก้องทวีปอยากจับมาจูบให้หายเชิดใส่นัก คิดถึงรสจูบที่ผ่านมาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
เวลาเถียง... เขาเหนื่อยเพราะเธอพูดไม่ลดราวาศอก ถ้าจะให้เงียบต้องจัดการประกบปากปิดเสียงเอาไว้
ก้องทวีปแกล้งส่ายหน้าน้อยๆ เหมือนระอาเต็มที แล้วเดินหนีไปอีกด้าน
“นี่! อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ มาส่ายหน้าใส่คนอื่นแล้วจะเดินหนีอย่างนั้นเหรอ อย่าฝันไปเลย”
อันดามันเดินไปดึงแขนเสื้อเขาเอาไว้ให้หันมาเผชิญหน้า
“นี่เธอ กลัวขึ้นคานขนาดนั้นเลยเหรอ พอฉันเดินหนีรีบตะครุบเอาไว้เชียว” เขามองมือที่เธอจิกเสื้อไม่วาง
“มันจะมากไปแล้วนะ”
อันดามันรีบปล่อยแขนเสื้อแล้วผลักอกกว้าง ก้องทวีปเซไปเล็กน้อย แล้วปัดเสื้อที่อกตัวเองเหมือนรังเกียจ หญิงสาวกัดฟันกรอดที่เห็นกิริยานั้น แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรอีก
แก้ว...สาวใช้มาขัดเอาไว้เหมือนเคย เพราะคนที่อ้างว่าไปดูต้นไม้แอบมองอยู่ เมื่อเหตุการณ์กำลังแย่ สถานการณ์เริ่มวิกฤตท่านจึงให้สาวใช้รีบ เข้าขัดขวางศึกใหญ่ทันที
“คุณหวานคะ คุณท่านให้มาตามไปกินข้าวค่ะ”
ทำให้ฝีปากระหว่างทั้งสองหยุดลง ก้องทวีปรีบเดินผ่านร่างหญิงสาวไปก่อนอย่างไม่แยแส อันดามันตามไปกระชากร่างสูงสมาร์ตเอาไว้แล้วผลักเขาให้เสียหลัก
“เป็นบ้าอะไรของเธออีก” เขาพูดด้วยความหงุดหงิดรำคาญใจ
ปากขมุบขมิบว่าเขาแบบไม่สบอารมณ์ที่เห็นสายตาและท่าทางนั้น
“นินทาฉันอยู่ล่ะสิ พูดออกมาตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องนินทา”
ก้องทวีปดักคอ อันดามันเม้มปากแน่นด้วยความขัดใจก่อนวิ่งหนีไป เธอไม่อยากเดินตามเขาก็แค่นั้น ชายหนุ่มลูบปลายคางมองตามคนเอาแต่ใจด้วยแววตาประหลาด
“ที่แท้อยากนำหน้าฉันก่อน นิสัยเหมือนเด็ก”
เขาส่ายหน้าแล้วเดินตาม
“อ้าว... เด็กๆ มากันแล้ว”
เอเชียจัดแจงให้หนุ่มสาวนั่งใกล้ๆ กันเพื่อกระชับความสัมพันธ์
อันดามันนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ ต่างจากก้องทวีปที่มีสีหน้าเงียบขรึม นั่งเรียบร้อยไม่กระแทกกระทั้น
“ก้องตักกับข้าวให้น้องสิลูก”
ก้องทวีปมองหน้าอันดามันที่ก้มหน้านิ่งไม่สนใจ คิดว่าหากตักให้จริงคงหน้าแตกเป็นแน่ แต่ก็เอื้อมมือไปตักให้ตามคำของบิดา
“หวาน พี่เขาตักกับข้าวให้น่ะลูก”
เอเชียไม่ลดละเหมือนก้องภพ มองบุตรสาวคล้ายตำหนิกลายๆ
อันดามันลอบผ่อนลมหายใจยกจานไปตรงหน้า เขายังไม่ได้เอาอาหารใส่ในจาน... เธอก็รีบถอยจานหนี กับข้าวหกไปบนโต๊ะ
“ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าจะช้าเหมือนเต่า”
อันดามันขอโทษเสียงเรียบ แต่ยังแอบกัดเขาหน่อยๆ
ก้องทวีปชะงักมือมองหญิงสาวไม่วาง
“ไม่เป็นไร ตักใหม่เลยลูก น้องไม่ได้ตั้งใจ”
ก้องภพเข้าข้างว่าที่ลูกสะใภ้จนออกนอกหน้า ชายหนุ่มจำต้องตักกับข้าวให้เธอใหม่
“อันนี้น่าจะอร่อยนะครับหวาน”
ก้องทวีปตักอาหารให้หญิงสาวแต่เขาชะงักเอากลับไปใส่จานตัวเองแทน
“แต่พี่ว่าเอาผัดผักดีกว่า ดีต่อสุขภาพ”
อันดามันถือจานค้างหน้าแตกยับ สงครามเย็นเกิดขึ้นในโต๊ะอาหารแบบที่ผู้ใหญ่ก็สัมผัสได้ แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนก้องทวีปนั้นหลีกเลี่ยงผักเพราะเขาไม่ชอบกิน
“อันนี้อร่อยกว่าค่ะพี่ก้อง”
อันดามันตักกับข้าวอีกจาน ก่อนจะยกช้อนขึ้นเขี่ยกับข้าวใส่หน้าชายหนุ่มแต่พลาดไปโดนเสื้อแทน
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”
อันดามันแอบหัวเราะคิกคักที่ปูผัดผงกะหรี่ไปค้างอยู่ที่เสื้อชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรครับ น้องหวานไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ”
ก้องทวีปกัดฟันพูดเสียงเรียบ
- ผู้เขียน
