3
1421 คำ
“หวานเหรอลูก พ่อเหนื่อยๆ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อแก่มากแล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้”
สีหน้าอิดโรยของบิดาทำให้หญิงสาวไม่สบายใจยิ่งนัก
“ทำไมพ่อพูดแบบนั้นล่ะคะ พ่อยังอยู่กับหนูไปอีกนาน”
อันดามันตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ทันทีที่ได้ยินคำพูดของพ่อ แม้เธอจะดูเข้มแข็ง แต่จริงๆ เธอเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวพอสมควร พ่อกับพี่ชายเลี้ยงมาให้เข้มแข็ง
การที่ขาดแม่ทำให้เธอไม่ค่อยเป็นกุลสตรีสักเท่าไหร่ ดังนั้นเมื่อพลอยไพลินเข้ามาอยู่ในบ้าน เธอจึงติดพี่สะใภ้เอามากๆ ความที่ไม่เคยมีแม่ พี่สาวหรือน้องสาว ทำให้เธอรู้สึกว่าพี่สะใภ้ให้คำปรึกษาได้หลายๆ เรื่อง แบบที่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะคุยกันเข้าใจ
“พ่อพูดความจริง พ่อรู้ตัวเองดี ไม่รู้ว่าจะอยู่บนโลกนี้อีกนานแค่ไหน”
สีหน้าหมองเศร้าของบิดาทำให้เธอทุกข์ใจยิ่งนัก เอเชียเองไม่สบายใจที่ต้องหลอกบุตรสาวแบบนี้ แต่เพราะไม่อยากให้ต้องจมอยู่กับอดีตคนรัก ที่สำคัญก้องภพยังติดต่อกับเขาอยู่ตลอด
เล่าเรื่องราวของลูกชายคนเดียวให้ฟังว่ากำลังอกหักจากคนรักที่แต่งงานกับชายคนอื่นไปแล้ว และเขาก็ยังเฝ้าดูการเจริญรุ่งเรืองของก้องทวีปอยู่คนเดียวเงียบๆ เพราะคิดหวังว่าสักวันสิ่งที่ภรรยาขอก่อนตายอาจเป็นจริง และอยู่ดีๆ
ก้องภพก็ทวงสัญญาที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมาตลอดยี่สิบกว่าปี ประจวบเหมาะกับเมื่อคืนก่อนเขาฝันถึงภรรยาสุดที่รักที่จากไปนานแล้ว เรื่องสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับเธอ
ตอนแรกทั้งเขาและก้องภพไม่แน่ใจว่าจะทำตามคำสั่งเสียของภรรยาดีหรือไม่ แม้จะรักภรรยามากแค่ไหน แต่การที่คนสองคนจะมาใช้ชีวิตครอบครัวอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่มีความรักมันคงยากยิ่ง ทั้งสองคิดว่าการคลุมถุงชนมันหมดยุคสมัยไปแล้ว ได้แต่บอกภรรยาโดยการขอโทษขอโพยเท่านั้น... ว่าหากลูกมีคนอื่นที่เหมาะสมคู่ควรหรือเป็นคนที่ลูกรัก และรักลูกจริง เขาจะไม่บังคับบุตรสาวเด็ดขาด แต่ตอนนี้เขาและก้องภพลงความเห็นกันว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ในเมื่อต่างฝ่ายต่างยังไม่มีใคร ที่สำคัญเขาแก่ตัวลงมาก ดังนั้นหากจะให้ทั้งสองลองคบหาดูใจกันก่อนคงไม่เสียหายอะไร
“โธ่..... พ่อ” หญิงสาวได้แต่ถอนใจในคำพูดของบิดา
“พ่อไม่อยากบังคับจิตใจหวาน แต่พ่อคงนอนตายตาไม่หลับ คงไม่มีหน้าไปพบแม่ของลูก”
เอเชียพลิกร่างอย่างน้อยอกน้อยใจ อันดามันได้แต่อึกอักเมื่อเห็นกิริยาอาการของคนเป็นพ่อ
“พ่อ! อย่างอนสิ แต่พ่อต้องเข้าใจหวานบ้างสิ หวานไม่คิดจะรักใครอีกแล้ว”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย แม้จะทำใจเรื่องธีรวัชรมากแค่ไหน แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่สามารถตัดใจจากเขาได้ วันเวลาเก่าๆ ความทรงจำที่เคยทำร่วมกันมันหวนกลับมาในห้วงคำนึง จนเธอสลัดมันไม่ออก
เธอยังจำได้ดีวันที่เขามาสารภาพว่าต้องแต่งงานกับคนที่มารดาหาให้ เขามาบอกเลิกเธอแบบไม่มีเยื่อใย แม้ภายนอกจะดูเข้มแข็ง แต่แท้จริงภายในจิตใจเธออ้างว้างและเจ็บปวด ดีที่มีพลอยไพลินพี่สะใภ้แสนดีและเป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านคอยให้กำลังใจแลได้ระบายความทุกข์ ส่วนพี่ชายของเธอ... ตามไปจัดการธีรวัชรจนน่วม เขากลับไม่โต้ตอบเลยแม้แต่น้อย มีเพียงคำขอโทษเท่านั้นที่มีฝากมาถึงเธอ
“โธ่ลูกพ่อ ลูกยังไม่ลืมไอ้ผู้ชายหลายใจคนนั้นอีกเหรอ มันหลอกลวงลูก ไม่คู่ควรกับลูกของพ่อสักนิด ลูกของพ่อเป็นคนดี ต้องเจอกับคนดีๆ พ่อรับรองว่าพี่เขาเป็นคนดีแน่นอน”
คำพูดของบิดาทำให้หญิงสาวนิ่งงันด้วยความคิดที่หนักอึ้ง
“พ่อเป็นยังไงบ้างครับ”
ก้องทวีปรีบเข้าไปหาบิดาในห้องทันทีที่ถึงบ้าน
“ก้องมาแล้วเหรอลูก”
น้ำเสียงแหบแห้งของบิดาทำให้ชายหนุ่มเคร่งเครียดยิ่งนัก
“ครับพ่อ นี่ลุงหมอบอกว่าพ่อเป็นยังไงบ้างครับนม”
ชายหนุ่มหันไปถามนมทิพย์ที่ยืนอยู่ข้างเตียงบิดา
“บอกว่าเป็นอาการเริ่มแรกของโรคหัวใจ แล้วยังมีความดันโลหิตสูงอีกน่ะค่ะคุณหนู ต้องพักผ่อน ออกกำลังกาย กินอาหารที่มีประโยชน์ แล้วอย่าให้เครียดค่ะ นี่คุณท่านเป็นลมไปหลังจากที่เอ่อ... ทะเลาะกับคุณหนูน่ะค่ะ” คำพูดของนมทิพย์ทำให้ชายหนุ่มคิดหนัก
“เรื่องที่เราคุยกัน ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อคงต้องไปขอโทษแม่ของลูกบนสวรรค์ที่ไม่สามารถทำตามความต้องการก่อนตายของแม่เขาได้”
ก้องภพพยักหน้าให้ลูกชายด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ตบหลังมือของลูกชายคนเดียวเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่สบายใจที่ต้องทำเช่นนี้ แต่เมื่อเห็นลูกชายจมอยู่กับความทุกข์ ตลอดระยะเวลาที่ได้ติดต่อพูดคุยกับเอเชีย แม้จะไม่บ่อยมากนัก แต่ยังทบทวนเรื่องที่ภรรยาขอก่อนตายไม่ลืม หลังจากที่เขาออกจากชีวิตราชการ... การทำงานในกระทรวง กลับมาพักผ่อนอยู่ที่บ้านได้สักระยะหนึ่ง
“เพื่อพ่อ และความต้องการของแม่ ก็ได้ครับ แต่... ขอผมทำความรู้จักกับเขาก่อนนะครับ” ก้องทวีปบอกบิดาเมื่อตัดสินใจ
... คำพูดของลูกชายคนเดียวทำให้ก้องภพแทบกระโดดโลดเต้น แต่เก็บงำอาการสมใจไว้อย่างที่สุด นมทิพย์ที่แอบยืนลุ้นอยู่ได้แต่อมยิ้มในแผนการนั้น
“ได้สิลูก น้องเขาเป็นเด็กน่ารัก รับรองว่าลูกต้องชอบและรักน้องแน่นอน” ก้องภพบีบมือลูกชายด้วยความดีใจ
“พ่อพักผ่อนเถอะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว”
ชายหนุ่มพูดเสียงขรึม ห่มผ้าให้บิดา แล้วขอตัวออกนอกห้องของท่าน ไหนๆ เพ็ญพิชชาทิ้งเขาไปแต่งงานกับชายอื่นแล้ว การทำตามความต้องการของบิดาเพื่อให้ท่านสบายใจเป็นสิ่งที่เขาควรทำไม่ใช่หรือ ชายหนุ่มถอนใจอีกหลายครั้ง สมองกำลังหนักอึ้ง การที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาใหม่ในหัวใจมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“หิวชะมัดเลย”
อันดามันรีบเลี้ยวรถเข้าไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวเรือสูตรเด็ด เธอมากินเป็นประจำแต่ส่วนใหญ่จะมาตอนบ่ายเพราะคนไม่ค่อยเยอะ แต่ถ้าเที่ยงแบบนี้แทบไม่มีโต๊ะนั่ง หรือไม่ก็ฝากซื้อเพราะขี้เกียจแย่งโต๊ะกับลูกค้าคนอื่นๆ
“เหมือนเดิมค่ะ/ครับ”
อันดามันกับก้องทวีปหันไปมองคนข้างๆ ที่สั่งก๋วยเตี๋ยวด้วยคำพูดเดียวกัน แล้วต้องขมวดคิ้วหน้ายุ่ง
“คุณ/เธอ”
ทั้งสองชี้นิ้วไปยังอีกฝ่ายด้วยความตะลึง ไม่คิดว่าจะเจอกันอีก หญิงสาวสะบัดหน้าใส่ คอแข็งจนอีกฝ่ายหมั่นไส้
“เชิญนั่งก่อนนะคะ” พนักงานในร้านรีบเชิญทั้งสองเข้าไปนั่ง
“เอ่อ... วันนี้คนเยอะน่ะค่ะ โต๊ะเต็มหมดแล้ว เหลือแค่โต๊ะเดียว”
พนักงานอึกอักเมื่อเห็นลูกค้าทั้งสองกำลังฟาดฟันกันด้วยสายตาเหมือนกับโกรธกันมาร้อยปีร้อยชาติ
“ฉันมาก่อน”
“นี่เธอ ฉันมาก่อนเห็นๆ ไม่เชื่อถามน้องเขาสิ”
ก้องทวีปหันไปถามพนักงานสาว
“ฉันต่างหากมาก่อน ถามน้องเขาได้เลย”
พนักงานสาวได้แต่อ้ำอึ้งมองคนโน้นทีคนนี้ทีด้วยความอึดอัด
“ตกลงว่าพี่มาก่อนใช่ไหม”
ทั้งสองถามพร้อมกันจนพนักงานผงะ
“เอ่อ... มาพร้อมกันค่ะ”
คำตอบที่ได้ทำให้คนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เดินไปกระแทกกายนั่งที่โต๊ะตัวเดียวกัน แล้วส่งสายตาฟาดฟันไปหาฝั่งตรงข้ามอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ซวยจริงๆ ที่มาเจอคุณ” อันดามันพูดขึ้นลอยๆ
“ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนี้ คงต้องไปทำบุญทั่วประเทศที่มาเจอยัยปากกรรไกรอย่างเธอ วันก่อนซวยแล้ว วันนี้ซวยยิ่งกว่า”
ชายหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามการเรียกเสียใหม่ ทำให้หญิงสาวต้องเปลี่ยนด้วย
“หน็อย...ไอ้หน้าปลาดุก ว่าใคร”
“ยัยหน้าปลาช่อน นั่งอยู่แค่นี้จะว่าใคร”
- ผู้เขียน
