Chapter 16
สรรพนามที่เปลี่ยนไป
ผมพาเอลิซขึ้นมาบนรถเพราะตั้งใจจะขับรถไปส่งเธอที่บ้าน ถึงแม้ว่าในตอนแรกเธอจะไม่ยอมและดื้อดึงไปบ้างก็ตาม แต่อย่างไรแล้วผมก็สามารถทำให้เธอไปกับผมได้อยู่ดีนั่นแหละ
ระหว่างทางผมยังคงชวนเธอคุยเนื่องจากบรรยากาศภายในเต็มไปด้วยความเงียบสงัด เอลิซเบือนหน้ามองออกนอกกระจก แถมยังถามคำตอบคำเสียจนผมอยากจอดรถและจับไหล่เธอให้หันมาประจันหน้าให้รู้แล้วรู้รอด
“ยังทำงานที่ร้านฉันอยู่หรือเปล่า” ผมเปลี่ยนคำถามและเข้าถึงเรื่องการทำงาน เนื่องจากรู้ดีว่าปกติแล้วเอลิซมักจะมาทำงานที่ผับของผมเกือบทุกวัน หากแต่ช่วงพักหลัง ๆ มานี้ผมกลับไม่เห็นหน้าเธอเลย
“ยังทำอยู่ค่ะ”
“ทำวันไหนบ้าง” ผมเลิกคิ้วพลางหันหน้ามองคนข้างกายเล็กน้อย
“ฉันก็ไปทำทุกวันแหละ”
“ทุกวัน? ทำทุกวันแล้วทำไมฉันไม่เห็นเธอเลย” คราวนี้ผมรีบถามกลับ มันเป็นคำถามที่ผมพอจะรู้คำตอบแล้วอยู่แก่ใจ
“ก็...”
“เธอตั้งใจหลบหน้าฉัน”
