ลินิน | ใครจีบแฟนฉัน
1447 คำ
เขาไม่ตอบ รีบหยิบกาแฟแล้วเดินออกไป...
ครืน ครืน~ พ่อ...
“ค่ะพ่อ”
(ลินินโอนเงินค่าเทอมให้เนลด้วยสิ วันสุดท้ายแล้ว พ่อยุ่งๆ ) ค่าเทอมงั้นเหรอ ทำไมต้องเป็นฉันอีกล่ะเนี่ย ทั้งเดือนฉัน ก็แทบจะไม่ได้ใช้เงินที่ตัวเองหาเลยนะ
“สักพักนะคะ ลูกค้าเยอะ”
(เดี๋ยวนี้เลย) ฉันหันมองร้านกาแฟที่คนพลุกพล่าน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ค่ะ”
ฉันรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกมาโอนเงินข้างตึกโรงพยาบาล
ตรงทางเดินเท้านั้น...นั่นหมอเท็นนี่น่า เขายืนอยู่กับผู้หญิงคนนึง ผู้หญิงคนนั้นกำลังยื่นถุงกระดาษอะไรสักอย่างให้เขา เฮ้ย! นั่นมันถุงเบเกอรี่ร้านฉันนิ นี่เธอจะจีบหมอเท็นหรอย๊ะ! ฉันรีบโอนเงิน รีบเดินไปแอบดูใกล้ๆ ฉันอยากรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน หมอเท็นจะนอกใจฉันไม่ได้นะ
“หมอเท็นคะ ครัวซองร้านนี้อร่อยมาก อย่าลืมทานนะคะ^^” ยิ้มหวานงั้นเหรอ เธอกล้าดียังไง ยิ้มให้แฟนฉันแบบนั้น!
“...” หมอเท็นไม่ตอบ แต่ยกถุงนั้นขึ้นมาดู แล้วพยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวฝ้ายมาใหม่นะคะ ตามใบนัด วันนี้แค่ผ่านมาแล้วนึกถึงค่ะ^^”
หมั่นไส้!
ฉันยืนทุบเสารัว โมโห ไม่ใช่แฟนจริงๆแต่โมโห มันมีผู้หญิงกี่คนกันที่จ้องจะงาบหมอเท็นฉันเนี่ย! หมอเท็นไม่ตอบ เขาได้แต่พยักหน้า ก่อนจะเดินออกไป เธอผู้นั้นเดินยิ้มไม่หุบ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่านางป่วยเป็นอะไร กลาก หรือ เกลื้อน ~!!
ฉันตัดสินใจเดินตามหมอเท็นมาติดๆ ฉันไม่ยอมหรอกนะ ฉันกลัวเขานอกใจฉัน ..ห้ามนอกใจฉันเด็ดขาด
เมื่อเขาเข้าห้องปิดประตู..
ก้อก ก้อก ก้อก... เคาะตามมารยาทหน่อยแล้วกัน
แอด.. หมอเท็นเปิดประตูออกมาทันที ฉันจึงรีบดันตัวเขาเข้าไป ก่อนจะหันมาปิดประตูเอง
“กินครัวซองรึยังคะ อร่อยรึป่าว” เขายกมันขึ้นมาดูอีกครั้ง
“ไม่.. มีอะไร”
“ใครเหรอคะ” เขาขมวดคิ้วมองฉัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“คนไข้...”
“คนไข้ทำไมมีครัวซอง หมอ หมอจะนอกใจลินินไม่ได้นะคะ มีลินินอยู่แล้วทั้งคน ไม่เอานะ ไม่เผลอใจให้คนอื่นนะคะ “ ฉันทำหน้ามุ่ย จนหมอเท็นเดินไปวางครัวซองไว้บนโต๊ะ
“ฉันไม่ชอบกินครัวซอง...”
“แล้วทำไมต้องถือมาตลอดเลย ไม่เอาอ่ะ! “
“ฉันไม่ชอบกินครัวซอง ..จบมั้ย” ฉันทำหน้าบึ้งเอามือกอดอก ถอนหายใจใส่เขาด้วย
“ค่ะ ไปแล้ว..”
“วันนี้เวรดึก...” ฉันหยุดชะงักทันที
“แล้วยังไงคะ ...”
“แซนด์วิช” แซนด์วิช ?
“นั่นแน่ๆ ติดใจแซนด์วิช หรือติดใจคนคะ เอาตังค์มาค่ะ ค่าแซนด์วิช..ไม่มีงบทำให้แล้ว หมดตัว” เขาหยิบกระเป๋าตังค์ส่งให้ฉัน เดี๋ยวนะ! แล้วทำไมให้มาทั้งกระเป๋าล่ะเนี่ย?
“เอามาคืน..พร้อมแซนด์วิซ”
“ไม่เอาค่ะคุณหมอ ให้ทั้งกระเป๋าทำไม แค่ตังค์ก็พอมั้ง...”
“...” เขาไม่ตอบ ไม่ตอบอีกแล้ว แต่เขาเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ แล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบ
ก้อก ก้อก ก้อก
“คุณหมอคะ คนไข้คิวแรกค่ะ” หมอเท็นพยักหน้าตอบพยาบาล ก่อนที่เขาจะรับแฟ้มประวัติทั้งหลายมาวางบนโต๊ะ ส่วนฉันได้แต่ยืนมองกระเป๋าตังค์สีดำของเขา สลับกับมองหน้าเขาไม่หยุด เอาไงดี..
โอเคคุณหมอน้ำแข็ง คืนพร้อมแซนด์วิชก็ได้!
ฉันเดินผ่านพยาบาลออกมา รีบเก็บกระเป๋าตังค์ใส่กระเป๋ากระโปรงตัวเองไว้ ว่าแต่เขาจะให้กระเป๋าตังค์ฉันมาทำไมเนี่ย ฉันเองก็ไม่กล้าเปิดมันดูหรอกนะ รีบเดินกลับมาทำงานดีกว่า
กลับมาถึงก็เห็นน้ำหวานยืนหน้ามุ่ยรอแล้ว
“ลินินฉันไปฮ่องกงพรุ่งนี้ ฉันฝากร้านด้วยนะ “ น้ำหวานต้องไปดูกิจการครอบครัวที่ฮ่องกงทุกเดือน เรื่องดูแลร้าน บัญชี เก็บเงินจึงเป็นหน้าที่ฉัน อ้อ รวมถึงเตรียมแซนด์วิชให้หมอนายตอนเข้าเวรดึกด้วย.
“ได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วง^^” ฉันชูนิ้วโอเคให้น้ำหวาน
ใกล้เลิกงานฉันก็รีบทำแซนด์วิชตามออเดอร์หมอเท็นทันที รวมถึงกาแฟที่เคยทำให้เขาด้วย เอ่อ..กาแฟที่เขาชิมจากปากฉันนั่นล่ะ อ้าย! ทำไมหน้าร้อนผ่าวแบบนี้ -//-
“ทำแซนด์วิชให้ใคร” ฉันรีบหุบยิ้มทันที เมื่อน้ำหวานเดินมายืนข้างๆ
“หมอเท็น คิดตังค์ยังไงดี ให้กระเป๋าตังค์มาด้วย” น้ำหวานหันขวับมาจ้องหน้าฉันทันที
“ให้กระเป๋าตังค์เนี่ยนะ หมอเท็นเนี่ยนะ แปลก” ใช่แปลก ฉันรีบล้างมือ ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์โชว์ให้น้ำหวานดู น้ำหวานมองมันตกใจ เอามือทาบอก แต่ไม่ได้พูดอะไร นอกจาก..
“ไม่ต้องเก็บตังค์หรอก งั้นฉันฝากเธอทำให้เขาด้วยนะ เวลาเขาเข้าเวรดึก^^” ฉันยิ้มกว้าง มันเข้าทางฉันไปหมด ฉันจะได้เข้าไปกวนเขาทุกวัน แค่คิดก็ใจชื้นแล้ว~
ฉันเลิกงานก็รีบถือกาแฟ กับ แซนด์วิชมาเสิร์ฟเขาที่ห้อง พอมาถึง ฉันยังไม่ทันเคาะประตู เขาก็เปิดมันออกมาก่อนแล้ว
“อ้าว คุณหมอคะ ไปไหนคะ เนี่ยลินินเอาแซนด์วิชกับกาแฟมาให้แล้ว^^ “ เขาเอามือกอดอกพิงประตู มองกาแฟในมือฉัน แล้วหันไปทางอื่น
“ฉันหิว...” ฉันรีบยื่นกล่องแซนด์วิชให้เขาทันที...แต่เขาไม่รับ กลับใช้เท้าดันประตูเปิดห้องแทน แล้วพยักหน้าเบาๆให้ฉันเอาของเข้าไปวาง ฉันวางทุกอย่างบนโต๊ะ ยังเห็นถุงครัวซองตั้งอยู่ที่เดิม บอกหิว แต่ทำไมไม่กินครัวซองรองท้อง
สงสัยจะไม่ชอบมาก...เธอพลาดแล้วล่ะยัยฝ้าย!
เขาปิดประตู แล้วเดินมาแกะกล่องแซนด์วิชกิน พร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย
“อร่อยไหมคะ ทำสุดฝีมือเลยน้า วันนี้เข้าเวรดึก กี่โมงถึงกี่โมงคะ ^^”
“เฉยๆ...”
“เข้าเวรล่ะค่ะ”
“ไม่เข้า...ขี้เกียจ” อ้าว แล้วเขาจะสั่งแซนด์วิชกับกาแฟทำไมเนี่ย! ฉันจ้องถุงครัวซอง สลับกับเขา ก่อนจะตัดสินใจถามไปตรงๆ
“หิวขนาดนี้ ทำไมไม่กินครัวซองเหรอคะ^^”
“อยากกินแซนด์วิช....”
“อยากกินแซนด์วิชจริงมั้ยคะ หรืออยากเห็นหน้าลินิน บอกมาตามตรง^^” เขาวางแซนด์วิช แล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบ
“พูดเยอะ”
“คนอื่นพูดปกติค่ะ คุณหมอนั่นล่ะพูดน้อย...พูดน้อยจริงๆ คิดคำไม่ออกหรืออะไรคะ ทำไมไม่ค่อยพูดเลย” เขาดันตัวลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินเข้ามาชิดตัวฉัน...ชิดอีก ชิดอีก จนฉันค่อยๆถอยหลังตัวติดผนังห้อง และเขาก็ยกแขนหนึ่งข้างขึ้นมาค้ำบนหัวฉัน.
แล้ว~ ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้...
“มีอะไรปิดปากเธอได้บ้าง...” ฉันมองเขา แล้วทำตาปริบๆ ทำไมเล่า! ฉันพูดมากขนาดนั้นเลยรึไง ทำไมฉันใจสั่นขนาดนี้! หมอเท็น..อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันจะเป็นลมแล้วนะ!
“ อะ ..อะไรกัน ถามนิดถามหน่อยไม่เห็นต้องโมโห ขนาดนี้เลยนิคะ” เขาถอนหายใจ แต่ยังคงจ้องหน้าฉันอยู่
“ฉันรำคาญเธอชะมัด...”
“ค่ะ ลินินก็รำคาญตัวเองเหมือนกัน ที่เผลอใจไปชอบหมอ ลินินเครียดนะคะเนี่ย ทำไงดีคะ^^ “ เขาค่อยๆยกนิ้วขึ้นมาจิ้มแก้มฉัน จึก~
“ฉันก็เครียด...” เครียดงั้นหรอ?!
“ทำไมคะ รำคาญขนาดนั้นเลย ทนหน่อยแล้วกัน ต่อไปนี้เราจะเจอกันบ่อยขึ้น เพราะน้ำหวานสั่งให้ลินิน เตรียมแซนด์วิชไว้ให้หมอเท็น ตอนเข้าเวรดึกด้วย”
“ฉันไม่ได้อยากกินแค่แซนด์วิช” ?!
“กาแฟเหรอคะ หรืออยากเปลี่ยนเป็นกาแฟเย็น ทำไมวันนี้หมอไม่สั่งกาแฟเย็นล่ะ ปกติกินแต่กาแฟเย็น ฝืนตัวเองทำไม ถ้ามีอะไรอยากกินก็บอกได้นะคะ ถ้าไม่ลำบากมากจะไปหามาให้ ^^...”
“เธอไม่...แต่ฉันลำบาก” เขาจ้องตาฉันไม่กระพริบ สายตาเย็นชาคู่นั้น กำลังไล่ดูรอบๆแก้มฉัน เอ่อ...อย่าเพิ่งสะกดจิตกันสิ
“ลำบากอะไร หมอหาอะไรคะ มีอะไรติดหน้าเหรอ” ฉันรีบยกมือเช็ด จนหมอเท็นผละออก แล้วหันหน้าไปทางอื่น ฉันเห็นแบบนั้นจึงเดินอ้อม ไปยื่นกระเป๋าตังค์คืนให้เขา
“ไม่เก็บตังค์ น้ำหวานให้หมอเท็นกินฟรีเหมือนเดิม ^[]^”
“ฉันจะทำยังไง...”
“ทำไมคะ...อยากจ่ายตังค์อีกแล้วหรอ ^[]^”
“อยากจะหนีเธอให้พ้นๆ....”
- ผู้เขียน
