ลินิน | แกล้งทำไม

1534 คำ

“คันแบบไหน...” ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก น้ำเสียง และ สายตาเย็นชาของเขา มันทำฉันเดาไม่ออกเลย ว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อจากนี้ “คุณหมอจูบลินินทำไมคะ-//-” เขาถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง “ชิมกาแฟ..” ชิมกาแฟ ! ชิมจากปากฉัน น้ำลายฉันล้วนๆ! “ทำไมต้องชิมคะ ชิมทำไม เนี่ย เขินนะรู้ไหม...” ฉันทำหน้ามุ่ยหันไปทางอื่น แก้มฉันตอนนี้ มันคงแดงเป็นลูกตำลึงแล้วล่ะ “หรือจะให้กินเลย..” ฉันหันไปมองหน้านิ่งๆของเขาทันที กินกาแฟ หรือ กินฉัน ยังไงคะ?! กินกาแฟล่ะ เขาคงหมายถึงกาแฟ...ฉันเดินไปหยิบแก้วกาแฟส่งให้เขา เขารับมันไปถือ แล้ววางลงที่เดิม อ้าว! “ไม่คันแล้วเหรอ...” ฉันส่ายหน้าเอามือกอดอก พยายามเพ่งดูเขา ทำไมหมอเท็นผิดแปลกไป ฉันทำอะไรผิดผีหรือป่าวเนี่ย ฉันสงสัยมากจึงเอามือไปอังหน้าผากเขาดู ก็ตัวไม่ร้อนนี่น่า.. “นี่..” แต่เขาจับมือฉันแน่น แล้วถอนหายใจดังๆออกมา “อะไรคะ ก็ตัวไม่ร้อนนะ คุณหมอ คุณหมอเป็นอะไร ใช่หมอเท็นไหมคะ ฮัลโหล...” ฉันใช้มืออีกข้าง โบกไปมาข้างหน้าเขา จนเขาจับมือฉันไว้อีก... เอ๊ะ... “เธอไม่กลัวฉันรึไง...” ฉันทำตาปริบๆ นึกสงสัย ทำไมฉันต้องกลัวเขา ฉันกวนหมอน้ำแข็งคนนี้มาตั้งนาน ไม่เห็นเขาจะทำอะไรฉันเลย ไม่เดินหนี ก็เงียบใส่... “กลัวอะไร หมอเป็นอะไรคะ...” “กลัวฉันปล้ำเธอไง...” ฉันเบิกตากว้าง ปล้ำงั้นเหรอ ...ฉันพยายามจ้องตาเขา พยายามเพ่งมอง ไหน.. ผีตัวไหนเข้าสิงเขา ผีตัวไหน ออกมานะ! “คุณหมอคะ...ลินินไม่ได้ใส่อะไรให้คุณหมอกินนะ ทำไมถึงพูดจาแปลกประหลาดแบบนี้ล่ะคะ เกิดอะไรขึ้น” “เพราะ..ปากเธอมั้ง” เขารีบปล่อยมือฉัน ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ปากฉัน?! “แต่วันนี้ลินิน ก็ไม่ได้พูดกวนคุณหมอมากนิคะ เฮ้อออ” “ออกไปได้แล้ว..” ไล่อีกแล้ว! ฉันทำหน้ามุ่ย ก่อนจะก้มหน้าเดินคอตกออกมาจากห้องเขา หมอเท็นคนใจร้าย จูบฉันเพราะชิมกาแฟ บ้า! แต่ไม่เป็นไร ฉันถือว่า..ฉันได้กำไร! ฉันนั่งรถเมล์กลับถึงบ้านก็ปาไปเกือบสามทุ่ม ชีวิตลินินนี่ช่างลำบากแท้ ..ไหนจะต่อรถเมล์สองสามสาย ไหนจะซื้อกับข้าวกับปลาเข้าบ้าน ฉันคือความหวังของครอบครัวที่แท้ทรู “มาแล้วๆ กินข้าวค่ะ ทุกท่าน” ฉันอยู่กับพ่อและน้องชายตัวแสบ แม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ เรามีกันอยู่แค่นี้ล่ะ พ่อฉันเป็นเซลล์ขายอะไหล่รถ ส่วนน้องชายฉัน เรียนมหาลัยปีหนึ่ง หน้าตางั้นๆ หน้าตาไม่ดี นิสัยก็ไม่ดี เรียนก็ไม่ดี โอ้ยย~ ไม่มีอะไรดีสักอย่าง “ไข่พะโล้อีกแล้ว” นั่นไง มันบ่นแล้ว “เนล แกอย่าบ่นมาก กินๆไปเถอะ” เนลทำหน้าบึ้ง ก่อนจะตักไข่ไปใส่จาน พ่อกับเนล กินไข่คนละใบเหลือแค่น้ำพะโล้ทิ้งไว้ให้ฉัน ... ฉันชินแล้ว น้ำพะโล้คลุกข้าวอร่อยดี ฉันกินข้าวล้างจานเสร็จ ก็ขึ้นมาอาบน้ำอาบท่านอน พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า ฉันชอบไปทำงาน อยู่ที่ร้านกาแฟฉันสบายใจกว่าอยู่บ้านอีก เกิดอะไรกับฉันวันนี้ ฉันนอนไม่หลับ เห้อ..ฉันคิดแต่เรื่องหมอเท็น ฉันจุ๊บหมอเท็น หมอเท็นจูบฉัน มันแปลกๆนะถ้าฉันหยอดเขาแล้วติดเร็วขนาดนี้ เพราะที่ผ่านมา ไม่มีใครทำลายกำแพงน้ำแข็งเขาได้เลย.. ฉันนอนพลิกไป พลิกมา คิดเรื่องนี้ซ้ำๆ จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้... ตกเช้าฉันก็มาทำงานตามปกติ เปิดร้านเช็คของ สั่งงานลูกน้อง... กริ๊ง~ “สวัสดีค่ะ ร้านยังไม่เปิดค่ะ..” อ้าว หมอเท็น “.....” เขาเดินตาปรือเข้ามาฟุบหลับที่โต๊ะ ไม่สนใจเสียงเรียกของฉันสักนิด “หมอคะ..หมอ” “เธอ..ไอ้นายล่ะ..” ไอ้นาย? หมอนายสินะ “เอ่อ คุณหมอนายกลับไปได้สักพักแล้วค่ะ” พนักงานรีบวิ่งมาบอกเขา หมอเท็นยกหัวขึ้นมา ก่อนจะพิงตัวลงพนักเก้าอี้ แล้วหลับตาพริ้ม... “มันทิ้งฉัน...” หมอนายทิ้ง? หมอนายกลับบ้านไม่รอน้องชาย โถ่ หมอเท็น ทำไมน่าสงสารแบบนี้ “โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะคะ หมอนายลืมรึป่าว หมอเท็นไม่ค่อยพูด เลยคิดว่ามาแต่วิญญาณ ไปนอนไหมคะ ลินินมี กุญแจห้องหมอนายชั้นบน” เขาหลับตา ไม่ตอบฉัน... ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ บีบไหล่เขาเบาๆ จะเหนื่อยอะไรขนาดนี้ “อย่ากวน...” “ไม่ได้กวนค่ะ แต่...ไปนอนที่อื่นค่ะ^^” เขาเปิดตาขึ้นมาจ้องหน้าฉันทันที ฉันได้แต่ส่งยิ้มหวานๆ ลงไปแข่งกับสายตาเย็นชาของเขา ก่อนที่หมอเท็นเขาจะดันตัวลุกขึ้น ถอนหายใจใส่ฉันเฮือกใหญ่ แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ อยู่ๆ พนักงานก็วิ่งมาหาฉัน.. “คุณลินิน คุณหมอเท็นมีกุญแจหรอคะ?” เออใช่ กุญแจ ฉันหันกลับไปมองที่ลิฟต์ทันที เขาขึ้นไปแล้ว! ตึกนี้มีแค่สี่ชั้น ตอนนี้เขาคงไปถึงชั้นบนแล้วล่ะ ฉันรีบหากุญแจในลิ้นชัก ก่อนจะรีบกดลิฟต์ตามเขาขึ้นไป.. ขึ้นมาถึง ก็เห็นเขานอนหลับที่โซฟา หน้า และ คอขาวๆ มีตุ่มแดงๆ รอยยุงกัด สองสามตุ่ม แหม.. เนื้อหอมจริงๆ นอนไม่ทันไรก็โดนยุงดูดเลือดสะแล้ว “คุณหมอคะ ตื่นค่ะ ยุงกัดแล้วนะ” เงียบ ฉันจึงเดินไปหยิบแซมบัคในตู้ยา มานั่งทาให้เขาแทน.. ฉันค่อยๆใช้นิ้วแตะเนื้อครีม แล้ว ทาเบาๆ ที่แก้มหนึ่ง แก้มสอง ตรงนี้อีก เอ๊ะ ตรงคอสองตุ่ม..อีกฝั่งมีหนึ่ง อึก.. ทำไมเขากลืนน้ำลาย คนนอนหลับกลืนน้ำลาย ไม่แปลกหรอกมั้ง... ฉันมองชีพจรที่คอขาวๆเขา มันกำลังเต้น ตึบๆ มันเต้นเร็วจังแหะ..ฉันนั่งมองมันอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจ เอานิ้วไปแตะดู ตึบๆ ตึบๆ ตึบๆ และฉัน ก็เอานิ้วมาแตะที่คอตัวเองบ้าง ตึบ ตึบ ตึบ ทำไมชีพจรฉัน มันไม่เร็วเหมือนของเขา เขาจะตายรึป่าวเนี่ย.?! “เป็นแวมไพร์รึป่าว ไม่พูดไม่จา กลางคืนไม่นอน หน้าขาวๆ หึ๋ย ขนลุก” ฉันพูดไปก้มปิดฝาแซมบัคไป พอหันกลับมาก็เห็นหมอเท็น นอนจ้องหน้าฉันอยู่ “เฮ้ย!! เอ่อ.. ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” “ไม่ได้หลับ...” อ้าว! ตายแล้ว “ไม่..ไม่ง่วงหรอคะ^^” “เธอพูดไม่หยุด ..” เขาดันตัวลุกขึ้น ก่อนจะเอามือไปจับที่คอตัวเอง แล้วเอามาดม “น้ำมันพราย?....” ฉันยื่นแซมบัคในมือให้เขา เป็นหมอสกินอะไร ไม่รู้จักแซมบัค “ค่ะ น้ำมันพราย หลงลินินรึยังล่ะ” เขาหันไปทางอื่น แล้วลุกขึ้นยืน พอเขายืนเท่านั้นหล่ะ! หน้าฉันก็ตรงกับเป้ากางเกงเขาเป๊ะๆ! มันตุงๆ โอ้ย.. คุณพระ >///< ฉันเหลือบขึ้นไปมองเขา ก็เห็นเขายกแขนบิดขี้เกียจอยู่ เขาบิดไปบิดมา...จนเสื้อเชิ้ตสีขาวชายหลุดรุ่ยออกมาจากขอบกางเกง.. แล้ว..มันก็เผยให้เห็นซิกแพคน้อยๆ กล้ามท้องขาวๆของหมอสกินผู้นี้.. เฮือก... ฉันเบิกตากว้าง หน้าร้อนผ่าว แม่เจ้าโว้ยย~ ทำไมมันน่าซุกขนาดนี้ !! ฉันจ้องมองไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ อยู่ๆมือนุ่มๆใหญ่ๆ ก็เอื้อมลงมาบีบแก้มฉัน บีบทั้งที่หน้าฉันยังอยู่ใกล้ๆเป้าเขาเนี่ยนะ! เขาบีบแน่น แน่นจนฉันปากจู๋.. อื้อๆ !! “มองอะไร” ฉันส่ายหน้าในอุ้งมือเขา จะตอบก็ตอบไม่ได้ โดนบีบทั้งสองแก้ม “อ่อย อ่อยอิ” ฉันพยายามดึงมือเขาออก แต่ไม่เป็นผล เขากลับก้มลงมามองฉันแทน “อ่อย?...” ฉันหมายถึงปล่อย! “อ่ายยย อ่อยยยย อ่อยๆ” เขาบีบแก้มฉันแบบนี้ เขาจะเข้าใจที่ฉันพูดไหมเนี่ย~! “อ่อยทำไม...” ฉันกรอกตามองบน จนไปหยุดจ้องสายตาเย็นชาของเขา “อ่อยอิ” ปล่อยสิ!! ฉันเริ่มตีมือเขาไม่หยุด “อ่อยดิ?..” ปล่อยสิ ต่างหาก! “อ่าย อ่อยอิๆๆ” ตายจริง มันจะเป็นเสียงอะไรแล้วเนี่ย ฉันหลับตาปี๋ เงยหน้าก็เจอหน้าหล่อๆของเขา มองตรงก็เป้ากางเกงเขา.. “ลืมตา..” ฉันส่ายหน้ารัว “อ่ายเอา” ไม่เอา.. “ให้เอา..?” ! ฉันรีบลืมตาขึ้นทันที โอ้ยเป้ากางเกง ตุงๆ ตุงๆ ~ ตุงๆ ฮือ ปล่อยแก้มฉันสักทีเถอะ “อ่าย” ไม่! “ให้?” บ้าจริง! เราคุยกันไม่รู้เรื่องเลย! ฉันส่ายหน้า และ พยายามดึงมือเขาออกไป หมอเท็นเขาจะแกล้งฉันทำไมเนี่ย ฉันแค่ทาแซมบัคให้เอง ~!! หมอเท็นปล่อยยยย!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more