กลางคืนดึกสงัด นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาตีสามกว่า เสียงจิ้งหรีดยังคงร้องระงมหวีดดังขึ้นเมื่อลมพัดไหวยอดหญ้ารุนแรง ก่อนเสียงเปาะแปะจะดังขึ้นอีกครา เมื่อเม็ดฝนตกกระทบกับหลังคาสังกะสี
เปาะแปะ เปาะแปะ แปะ ๆ ๆ ๆ
“โอมมม โหงพาย...จงสละดวงจิต”
อึก ช่วยด้วย...
ร่างบางดิ้นบนเตียงกว้างท่าทางทรมานเจียนจะขาดใจตายให้ได้ ใบหน้าสวยชื้นไปด้วยเหงื่อซึมไหลหยดตาเส้นผม ลงเปียกหมอนหนุนเป็นวงกว้าง แม้กำลังหลับตาอยู่แต่ริมฝีปากบางกลับขยับร้องพึมพำไม่หยุด
“แฮกกก ช่วยกูด้วย พอแล้ว พอได้แล้ว”
ฉึก!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ผีพรายกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อมีดอาคมขว้างตรงมาที่มัน มันกำลังโดนลงโทษ เพราะทำอะไรพลาดไปบางอย่าง
พิมพิลาลัยบอกว่ามันเป็นเพียงแค่ฝัน แต่ตื่นเท่านั้น แค่ลืมตาเธอจะออกจากความฝันบ้า ๆ นี่ได้แล้ว แต่ร่างกายกลับหนักอึ้งราวกับถูกผีห่านับพันตัว นั่งทับแขนขาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีก็ไม่ปาน “ปล่อยกู ปล่อยกูสิ”
